Ο μέσος άνθρωπος αντικρίζει έκπληκτος, τον κόσμο που ήξερε, να καταρρέει, καθώς η νέα οικουμενική πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης εισβάλλει στις κοινωνίες με τρόπο σαρωτικό.
Φυσικά και υπήρξαν αντιδράσεις, όμως σπάνια ήταν πραγματικά προοδευτικές. Αντίθετα αναπτύχθηκε ο εθνικισμός και ο ρατσισμός, ενώ οι ακροδ...εξιές απόψεις, υπερασπιστές τάχα βωμών και εστιών, φουντώνουν εκφράζοντας τις πιο σκοτεινές πλευρές της πολιτικής ιστορικής εξέλιξης.
Αν και οξυμένες από την ανεργία, τη φτώχεια και τις κοινωνικές ανισότητες που δημιουργούνται από τα φιλελεύθερα οικονομικά μοντέλα, όλες αυτές οι ακρότητες συνυπάρχουν με τις φιλότιμες προσπάθειες των πολιτικά σκεπτόμενων ανθρώπων να κατανοήσουν τις νέες ισορροπίες, ώστε να αναπτύξουν πρακτικές συμβιβασμού, άμυνας, ή στην καλύτερη περίπτωση μηχανισμούς αντίθετης πορείας. ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΕΔΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΩΣΤΟΙ "ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ", καθώς μόνο αυτοί θα καταφέρουν να ομαδοποιήσουν τις τάσεις σε κινήματα, κόμματα και πολιτικές επιλογές.
Δεν είναι καθόλου εύκολο καθώς παράλληλα με την παρατηρούμενη στροφή στον πολιτικό «εξτρεμισμό», μέσα στη δίνη των εξελίξεων ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας προσπαθεί να προσαρμοστεί επιλέγοντας το δρόμο της σχεδόν μοιρολατρικής αποδοχής της σημερινής κατάστασης, με όλους τους κινδύνους και τα προβλήματα της.
Άλλωστε ο ελκυστικός «κομφορμισμός», το βόλεμα μέσα σε μια ψεύτικη ευδαιμονία δηλαδή, εξίσου επικίνδυνος για την ανθρώπινη ελευθερία, συνεχίζει να καλλιεργείται συστηματικά από τις κοινωνικές δομές και προβάλλεται ως σημάδι προσωπικής υγείας και προόδου.
Ο σύγχρονος «επιθυμητός» άνθρωπος λοιπόν, δεν είναι πλέον το εκμηδενισμένο, άβουλο και ευνουχισμένο άτομο στην υπηρεσία μιας κοινωνίας-κυψέλης. Όχι γιατί δεν βόλευε, αλλά γιατί δεν γινόταν λόγω της διάδωσης της γνώσης και της πληροφορίας, που τον κρατούν αρκετά ενήμερο και έξυπνο. Ο στόχος είναι να διατηρήσει μεν την κριτική του σκέψη, τη δημιουργικότητα και τις αμφισβητήσεις του, πάντοτε όμως μέσα στα πλαίσια του συστήματος.
Δε μιλάμε λοιπόν για καταστροφή της ανθρώπινης συνείδησης αλλά μάλλον για κυρίευση και κατοχή.
Ο καλύτερος τρόπος για να διατηρηθεί ένα σύστημα είναι να αναπαραχθεί και να συμπυκνωθεί σε κάθε ατομικότητα. Πρέπει όλες οι εκφάνσεις του να προσκολληθούν στην προσωπικότητα του ατόμου, ώστε να μην μπορεί να νοήσει τον εαυτό του έξω από τις υπάρχουσες δομές ή πέρα από αυτές.
Μόνο έτσι θα τον έχει πάντα υποχείριο!