Μη σκύψεις το κεφάλι ....!

          H πιο σκληρή και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της σύγχρονης ιστορίας μας ασκεί αναμφισβήτητα, την πιο βάρβαρη, αντεργατική και γενικά αντιλαϊκή πολιτική εις βάρος όλων των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων της κοινωνίας μας. Μια πολιτική που δεν έχει προηγούμενο.

Αδιαφορώντας για τις αρνητικές  επιπτώσεις και τις δυσμενής καταστάσεις  που  επιφέρει στην κοινωνία, προχωράει χωρίς αναστολές, αλλά με περισσή έπαρση αλαζονείας και προσχεδιασμένα, στην ολοκληρωτική διάλυση του κράτους, Θέτοντας τη χώρα, καθ’ υποταγή των δανειστών, σε πλήρης υποτέλεια στο κεφάλαιο, τις τράπεζες και τα ξένα συμφέροντα που κερδοσκοπούν στις πλάτες μας.

          Τα αποτελέσματα της υπογραφής και ψήφισης της δανειακής σύμβασης, του πρώτου μνημονίου αλλά και του μεσοπρόθεσμου που έρχεται είναι ορατά και αντιληπτά από όλους μας. Βύθισαν τη χώρα σε βαθιά ύφεση, υποβάθμισαν το βιοτικό μας επίπεδο, αύξησαν κατά πολύ την ανεργία, δημιούργησαν ανασφάλεια και τρομοκρατία στους εργαζόμενους, καταπάτησαν θεμελιώδεις εργασιακά δικαιώματα, εξαθλίωσαν τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά, τις δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες τις ρίχνουν τώρα στο βωμό του ιδιωτικού κέρδους, ξεπουλούν τον εθνικό μας πλούτο, βάζουν σε κίνδυνο την εθνική μας ανεξαρτησία, υποτιμούν ολοένα την εθνική μας αξιοπρέπεια, δείχνουν την αναξιοπιστία τους και την ανικανότητα τους βάζοντας υπό επιτήρηση την ίδια την διακυβέρνηση της χώρας στους δανειστές.

Πράγματι,

βρισκόμαστε εν μέσω ενός πολέμου και αυτό δεν είναι ούτε υπερβολή, ούτε κινδυνολογία. Μπροστά λοιπόν, στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που μας οδήγησαν, τίθεται το εξής προκλητικό ερώτημα :

Παραδινόμαστε αμαχητί, αποδεχόμενοι την αδυναμία αντίδρασης μας, τρέχουμε να κρυφτούμε από τις ευθύνες που μας ορίζει η ιδιότητά μας και μοιρολατρώντας περιμένουμε την καταστροφή μας ?

Ή

Δίνουμε τη «μητέρα των μαχών» μέχρι τέλους κι ας ματώσουμε, ώστε να μην περάσει η μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης, που ουσιαστικά είναι και η ταφόπλακα μας?

          Χωρίς να ξεπουλάω και ούτε να υποθηκεύω σε κανέναν, τους αγώνες του συνδικαλιστικού κινήματος που έδωσε όλα αυτά τα χρόνια και όλα όσα μπόρεσε μέσα από τους αδιάκοπους και σκληρούς αγώνες να κερδίσει, την απάντηση στο ερώτημα την δίνει η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ , η  ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ.

Η απάντηση έρχεται από τον κόσμο που καθημερινά γεμίζει τις πλατείες με αποκορύφωμα το βράδυ της Κυριακής που πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι βούλιαξαν τις πλατείες όλης της χώρας, εκδηλώνοντας έτσι την αγανάκτησή του και παράλληλα αποτύπωσε την αποφασιστικότητά του για απαλλαγή από μνημονιακές και συναφή πολιτικές. Πιστεύω ότι ήταν μόνο η αρχή, θα δούμε τις επόμενες ημέρες πολύ περισσότερους.

Ποιοι στ’ αλήθεια όμως είναι αυτοί οι αγανακτισμένοι ? Μα εμείς οι ίδιοι φυσικά, οι εργαζόμενοι στον δημόσιο και ιδιωτικό φορέα, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι μαθητές, οι σπουδαστές, οι εργαζόμενες μανάδες με τα παιδιά τους, οι μικροεπιχειρηματίες. Όσο και ετερόκλητο ή ανομοιογενές  να είναι αυτό το κράμα των «αγανακτισμένων της πλατείας», δε παύουν να ζητούν και να φωνάζουν για τα ίδια ακριβώς, «πάρτε το μνημόνιο», «θέλουμε δουλειά και όχι ανεργία», «δε χρωστάω – δεν πληρώνω», όλοι τα ίδια διεκδικούμε.    

Δυστυχώς δεν υπάρχουν εναλλακτικές, ούτε χρόνος για ολιγωρίες, για μικροπαραταξιακές σκοπιμότητες, για συντεχνιακές απολαβές, για υπεκφυγές και στρουθοκαμηλισμούς. Χρειάζεται συνοχή και ενότητα, χρειάζεται να βάλουμε μπροστά το «ΕΜΕΙΣ» και όχι το «ΕΓΩ» .

Πρέπει να αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας.

Μονόδρομο δεν αποτελεί η επιλογή πολιτικής για έξοδο από την κρίση, όπως θέλουν να την παρουσιάσουν, πραγματικός μονόδρομος είναι μόνο ο δρόμος του αγώνα που επιτακτικά και χωρίς ενδοιασμούς πρέπει να δώσουμε.

Η ταξική μας συνείδηση που έχει γαλουχηθεί μέσα από τους πραγματικούς αγώνες του συνδικαλιστικού κινήματος, με τα όσα μέχρι τώρα έχουν κερδηθεί και που δυστυχώς η νεοφιλελεύθερες πολιτικές τα κάνουν επισφαλή ή τα καταργούν, δεν μας επιτρέπουν να μένουμε αμέτοχοι – παρατηρητές της επώδυνης καταπάτησης τους.

    Έχουμε αποδείξει στο παρελθόν ότι δεν υποκινούμαστε και ούτε καπελωνόμαστε από κανέναν, κατανοώντας πλήρως την κατάσταση στην οποία μας έχουν φέρει, θα αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για να δώσουμε δυναμική στον ενιαίο αγώνα των εργαζομένων στο πλευρό των Συνδικαλιστικών οργανώσεων, για να υπάρξει το ποθητό για όλους μας αποτέλεσμα, για να κρατήσουμε την αξιοπρέπεια μας, για να σταματήσουμε την τροχιά ελεύθερης πτώσης που μας έσπρωξαν, για να μην επιτρέψουμε την ταπεινωτική ισοπέδωσή μας.  

                       Από κανέναν μας δεν πρέπει να διαφεύγει το βασικότερο

                  Χαμένος αγώνας είναι ο μόνο ο αγώνας που δε δόθηκε ποτέ !!! 

"timeo Danaos et dona ferentes"
  Β.Γ.