Αυτόνομη Παρέμβαση: Στο ίδιο έργο θεατές

Η νέα συγκυβέρνηση εθνικής σωτηρίας όπως αυτοχαρακτηρίζεται  ξόδεψε γρήγορα όλα τα αποθέματα ανοχής ή και προσδοκιών που μπορεί να είχε δημιουργήσει.

Μετά από πολλά ζιγκ ζαγκ επικοινωνιακής τακτικής και πολιτικής φλυαρίας με την απόφασή της για την εφαρμογή των 11,5 δις μέτρων, απέδειξε ότι κινείται στην ίδια δολοφονική γραμμή της λιτότητας και της υπακοής στους δανειστές.

Επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά ότι η πολιτική μπορεί να χρησιμοποιείται από πολλούς ως η τέχνη της παραπλάνησης ή και της εξαπάτησης του λαού και των εργαζομένων.

Από τα 11,5 δις μέτρων πάνω από το 60% μετακυλύεται για άλλη μια φορά στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.

Η θεωρία δε, των οριζόντιων μέτρων δεν συνιστά τίποτα λιγότερο παρά το περιτύλιγμα νέων σκληρών και άδικων μέτρων.

Η επίθεση χωρίς τέλος σε βάρος των εργαζομένων γίνεται κάθε μέρα κοινή διαπίστωση ότι όχι μόνο δεν συνιστά πολιτική εθνικής σωτηρίας ή μιας νέας στρατηγικής, αλλά είναι πολιτική ταξικού χαρακτήρα με τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους να μένουν κλειδωμένοι σε ένα σπιράλ διαδοχικών εκβιασμών και μαζικής εξαθλίωσής τους.

Ζούμε σε συνθήκες θύελλας, έχουμε μία ανοικτή επίθεση σε βάρος των εργαζομένων, ένα ανοικτό πόλεμο σε βάρος της κοινωνίας.

Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων δεν είναι διατεθειμένη να γίνει στο ίδιο έργο θεατές.
 

Η ανοχή των πρώτων ημερών φαίνεται να γίνεται οργή.

Το κενό που υπάρχει στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει άμεσα να καλυφθεί με συντονισμό των οργανώσεων σε πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο επίπεδο.

Όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανωθούν στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, να αλλάξουν τα συνδικάτα γιατί δεν μας αρκεί να πείθουμε ή και να  μας αναγνωρίζουν ότι έχουμε δίκιο, αλλά χρειαζόμαστε νίκες.

Πρέπει να τους σταματήσουμε πριν καταστρέψουν τις ζωές όλων μας. Με νέα συνδικάτα, με αλλαγή συσχετισμού μπορούμε να τους νικήσουμε.