Αφού γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου του 1940, δεν θα έπρεπε να γιορτάζουμε και την 29η Μαΐου του 1453;
Εντάξει, το CD της Λαγκάρντ μπήκε με δική του πρωτοβουλία στη
χώρα, αντέγραψε τον εαυτό του σε ένα φλασάκι και εξαφανίστηκαν και τα
δύο. Τι δεν καταλαβαίνετε;
Τα ίδια ακριβώς έκανε και ο Χριστοφοράκος και κανείς δεν εντυπωσιάστηκε.Δεν θυμάστε και τον Καραβέλα; Ένα λεπτό τον αφήσαμε στο αεροδρόμιο με μια βίζα για τη Βραζιλία, και αμέσως την έκανε.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και σε τρεις φοριαμούς που περιείχαν τη δικογραφία για τη Siemens.
Τους έδωσε ο ένας στον άλλον, ο άλλος δεν είχε διαβιβαστικό,
τους ξέχασε στην τσέπη του, έστειλε το κοστούμι στο καθαριστήριο, πάει η
δικογραφία.
Και η Αγροτική Τράπεζα κάπως έτσι πήγε επίσης.
Χάθηκε κάπου μέσα στο Ταχυδρομικο Ταμιευτήριο, στο γκισέ με τα κέρματα.
Συμβαίνουν αυτά. Πρέπει να είσαι γκάου σαν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου για να μην μπορείς να το καταλάβεις.
Ευτυχώς τη βάζει στη θέση της ο πρόεδρος την επιτροπής. Εδώ,
κυρία Κωνσταντοπούλου, είναι Βουλή, έχουμε και άλλες δουλειές, δεν
μπορείτε να μας τρώτε την ώρα με ερωτήσεις ουσίας.
Και να περιμένετε και απάντηση μάλιστα.
Άμα δεν σας αρέσει που χάνονται τα φλασάκια, να πάτε στη Βόρεια Κορέα.
Υποχωρεί η τρόικα στο ζήτημα της παιδικής ομηρείας, του εγκιβωτισμού σε τσιμέντο και των συμβολαίων θανάτου.
Τουλάχιστον μέχρι το τέλος του χρόνου.
Για τους αριστερόχειρες.
Υπό τον όρο όμως ότι οι απολυόμενοι θα παραιτούνται από τη νόμιμη αποζημίωση.
Είναι ένας αρκετά έντιμος συμβιβασμός πάντως. Οι βαρώνοι της
κοκαΐνης που τον εφαρμόζουν έχουν πετύχει εντυπωσιακούς ρυθμούς
ανάπτυξης.
Και έχουν βγάλει και τους δικηγόρους τους βουλευτές με την Κεντροαριστερά και τους μπράβους τους βουλευτές με την Ακροδεξιά.
Αν κρίνουμε από τη σφοδρότητα με την οποία αντιδρούν ορισμένα
στελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ. στα εργασιακά, πρέπει να είναι η πρώτη φορά που
έρχονται σε επαφή με το αντικείμενο.
Ή φοβούνται ότι θα τους απολύσει ο Κουβέλης.
Χε χε. Ακόμα να το χωνέψουν οι φασίστες που αφήσανε τη σημαία μόνη της με τον Γλέζο.
Αν και ο Πάγκαλος επιμένει ότι επρόκειτο για τη σύγκρουση των δύο άκρων.
Το κέντρο τότε ήταν ο Τσολάκογλου πού ήταν ρεαλιστής.
Διότι, σου λέει, ούτε εμένα μου αρέσει η κατοχή, αλλά, τι θέλετε, να μας διώξουν από τη φασιστοζώνη;
Να εκτιναχθεί ο πληθωρισμός, να εξαφανιστούν τα τρόφιμα και να οργιάζει η μαύρη αγορά;
Και τον χειμώνα του '42 να πεθαίνει κόσμος στους δρόμους;
Δεν βλέπετε τη Βόρεια Κορέα, που την κατέχει η Ιαπωνία και λένε και ευχαριστώ;
Το μόνο πρόβλημα εκείνης της περιόδου ήταν η Αριστερά που έκανε αντάρτικο και τσάκισε τον τουρισμό.
Πηγή avgi.gr / 27-10-2012