Του
Γιώργου Χαρίση*
Η επιχείρηση: «Απολύσεις στο δημόσιο»
άρχισε πέρυσι με την προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα και την εφεδρεία. Τότε
πέρασε γιατί κάποιοι πίστευαν ότι τι γλύτωσαν. Εξάλλου έλεγαν ότι έφευγαν αυτοί
που, είτε έβγαιναν άμεσα στη σύνταξη, είτε μέσα σε δύο χρόνια. Έκαναν πως δεν
καταλάβαιναν ότι μ’ αυτό τον τρόπο «έσπαγαν» ένα ταμπού 100 χρόνων: Τη
μονιμότητα στο δημόσιο.
Τώρα βρήκαν τη μαγική λέξη: Κινητικότητα.
Με την κινητικότητα αυτή τη στιγμή θέλουν να βγάλουν σε διαθεσιμότητα-απόλυση
3000 έως 4000 εργαζόμενους. Και τώρα κάποιοι λένε: «Εγώ τη γλύτωσα, δεν αφορά
εμένα» ή ότι εξαιρούνται κάποιοι χώροι, όπως εκπαίδευση, νοσοκομεία,
ασφαλιστικά ταμεία. Αποτέλεσμα ο αγώνας να δίνεται κυρίως από τους χώρους που
πλήττονται περισσότερο και με μεγάλη πιθανότητα να ηττηθούν.
Αν όμως δεν τους σταματήσουμε τώρα, αν
περάσουν τώρα οι απολύσεις, το επόμενο βήμα θα είναι πάνω από 2000 απολύσεις το
μήνα μέσα στο 2013 και τότε δεν θα υπάρχω εγώ, που απολύθηκα τώρα για να
βοηθήσω εσένα.
Όταν θα συγχωνεύονται τα νοσοκομεία, όταν
θα κλείνουν σχολεία και θα αυξάνεται το ωράριο εργασίας των εκπαιδευτικών, όταν
θα καταργούνται υπηρεσίες στο δημόσιο και θα απολύεται το προσωπικό τους, τότε
δε θα μπορούν οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, στις αποκεντρωμένες
διοικήσεις, στα υπουργεία Γεωργίας, Υγείας, ΥΠΕΚΑ να κάνουν κάτι γιατί θα έχουν
απολυθεί κάποιοι και κυρίως θα έχουν ηττηθεί όλοι. Και τότε αυτοί οι
εργαζόμενοι θα κατηγορούν τους άλλους που δεν θα κινητοποιούνται τότε, όπως οι
άλλοι κατηγορούν αυτούς που δεν είναι αλληλέγγυοι τώρα, ενώ όλοι κατηγορούν την
ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος και η ζωή συνεχίζεται!
Είναι γεγονός ότι η ηγεσία του σ.κ στον
ιδιωτικό και δημόσιο τομέα αποδείχτηκε ανίκανη να αντιμετωπίσει την μνημονιακή
λαίλαπα, γιατί την τελευταία ιδιαίτερα 25ετία θεώρησε τις κυβερνήσεις και τους
εργοδότες ως κοινωνικούς εταίρους και όχι ταξικούς αντιπάλους, ενσωμάτωνε τις
διεκδικήσεις του πάντα στα πλαίσια του συστήματος, του εφικτού και του
ρεαλιστικού, ενώ οι όποιες κατακτήσεις τους υπέρ των εργαζομένων δεν έγιναν με
σκληρούς ταξικούς αγώνες, αλλά στις περισσότερες των επιπτώσεων δόθηκαν στα
πλαίσια του πελατειακού κράτους και των σχέσεων με την πολιτική εξουσία.
Ακόμα και με την ψήφιση των μνημονίων, αλλά
και τώρα καλλιεργούσαν και καλλιεργούν αυταπάτες στους εργαζόμενους. Η ηγεσία
της ΠΑΣΚΕ πχ στη ΓΣΕΕ πίστευε ότι τα μέτρα που πάρθηκαν αρχικά θα άγγιζαν μόνο
τους δημοσίους υπαλλήλους και όχι τους ιδιωτικούς, με αποτέλεσμα να χαθεί
πολύτιμος χρόνος και κυρίως να περάσει η αντίληψη ότι για την κρίση δεν φταίει
το καπιταλιστικό σύστημα και οι κυβερνήσεις που σε Ελλάδα και Ευρώπη το
υπηρετούν, αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι κλπ.
Ακόμη και σήμερα όταν ερωτάται ο πρόεδρος
της ΓΣΕΕ δεν απαντά ότι είναι υπέρ ακόμη και της κατάργησης του μνημονίου!!!
Στην ΑΔΕΔΥ αμέσως μετά την συγκρότηση της
τρικομματικής κυβέρνησης στελέχη της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, έκαναν επίθεση στους
εκπροσώπους της Αυτόνομης Παρέμβασης, που έλεγαν έρχονται οι απολύσεις στο
δημόσιο ή ακόμα και στην ΠΑΣΚΕ-ΟΤΑ, που ισχυρίζεται ότι είναι γνήσια
αντιμνημονιακή και κινητοποιείται, δεν μπορούμε να μην της υπενθυμίσουμε ότι
όταν τις λέγαμε ότι ο «Καλλικράτης» και τα μνημόνιο θα φέρουν απολύσεις, μας
κατηγορούσε για κινδυνολογία.
Η ηγεσία του ΠΑΜΕ αν συνεχίσει να κάνει πως
δεν καταλαβαίνει ότι τα πράγματα άλλαξαν, ότι οι εργαζόμενοι έχουν χάσει τα
πάντα και αν παραμείνει αγκιστρωμένη στον μοναχικό και πολλές φορές υπονομευτικό
ρόλο, τότε θα συνεχίσει να δίνει το «φιλί» της ζωής στη συνδικαλιστική
γραφειοκρατία και να απογοητεύει τους εργαζόμενους.
Επιμένουμε λοιπόν ότι αυτές οι
συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν τεράστιες ευθύνες και δεν μπορούν οι ίδιες να
ενώσουν και να εμπνεύσουν την εργατική τάξη για να τη βγάλουν από τα σημερινά
αδιέξοδα και να απελευθερώσουν τους εργαζόμενους από τις μνημονιακές μέγγενες.
Ευθύνονται και αυτές για την μετάλλαξη του
DNA της εργατικής τάξης, την υποχώρηση του «συλλογικού» έναντι του «ατομικού» και
του «εμείς» έναντι του «εγώ», με αποτέλεσμα και οι εργαζόμενοι να έχουμε τους
συνδικαλιστικούς «ηγέτες» που μας ταιριάζουν! Γιατί η συνδικαλιστική ηγεσία
εκλέγεται, δεν διορίζεται και η ατομική ευθύνη υπάρχει και δεν πρέπει να
επισκιάζεται.
Η επίθεση στα συνδικάτα και η συκοφάντηση
όλων των συνδικαλιστών θα ενταθεί. Τα μέτρα που λαμβάνονται είναι τόσο βάρβαρα
που το μνημονιακό καρτέλ δεν θέλει ακόμη και αυτά τα ρεφορμιστικά-εργοδοτικά
συνδικάτα.
Τα διαλύει, τα μετατρέπει σε
«πολιτιστικούς» συλλόγους, αφού καταργούν τις Σ.Σ.Ε. και πλέον αυτά δεν θα
μπορούν να διαπραγματεύονται τους όρους αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων.
Η ανασύνταξη του εργατικού μετώπου απέναντι
στην επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου, είναι θέμα πρώτης προτεραιότητας. Θα
το κάνουν όμως οι ηγεσίες από μόνες τους; Φοβάμαι πως όχι.
Η εργατική τάξη σήμερα πρέπει να «οδηγήσει»
αυτές τις ηγεσίες σε παραίτηση και σε συνέδρια των Ομοσπονδιών και των
Συνομοσπονδιών, με εκλογές παντού, σ’ όλα τα σωματεία και με στόχο την άρση της
διάσπασης στο εργατικό κίνημα και τη συνένωση ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Προϋπόθεση για να γίνουν όλα αυτά είναι η
ορμητική ένταξη και συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα και η συγκρότηση
ισχυρού αυτόνομου ταξικού πόλου μέσα σ’ αυτά για να πάρουν τις τύχες τους στα
χέρια τους οι εργαζόμενοι.
Ο Γιώργος Χαρίσης είναι μέλος
της Ε/Ε της ΑΔΕΔΥ
και της Γραμ. της Αυτόνομης Παρέμβασης