Του Γιώργου
Χαρίση*
Παρακολουθώντας την επικαιρότητα θα
πίστευε κανείς ότι ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα! Η κυβέρνηση
ισχυρίζεται ότι το 2013 θα ξεκινήσει η ανάκαμψη της οικονομίας, ότι οι θυσίες
του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο κλπ. Στην ίδια γραμμή και ο Υπουργός
Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής μας διαβεβαιώνει καθημερινά ότι δεν
θα υπάρξουν απολύσεις στο δημόσιο και ότι όσα γίνονται με τη λεγόμενη
διαθεσιμότητα-κινητικότητα, γίνονται για τη βελτίωση της ποιότητας των
παρεχόμενων υπηρεσιών και ότι το προσωπικό θα μετακινηθεί σε υπηρεσίες που
υπάρχουν ανάγκες κλπ.
Μάλιστα «ετοιμάζονται» οι πρώτοι
2.500 εργαζόμενοι να «μετακινηθούν» σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου!. Εν τω
μεταξύ στην ίδια κατεύθυνση κινούνται με γρήγορους ρυθμούς και οι διεργασίες
για την ένταξη, μέσα στο 2013, άλλων 25.000 εργαζομένων στο καθεστώς της
διαθεσιμότητας.
Ο αριθμός αυτός θα προκύψει από την
κατάργηση και τη συγχώνευση φορέων και υπηρεσιών. Και θα γίνει μέσα από τη
λεγόμενη «αξιολόγησή» τους, που βέβαια ο στόχος της δεν θα είναι η βελτίωση ή η
αναγκαιότητα της ύπαρξης τους, αλλά θα χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο για την
επίτευξη του στόχου, που είναι οι μείωση του προσωπικού τους και οι απολύσεις.
Ήδη από αυτή την αξιολόγηση, τα
υπουργεία φαίνεται ότι θα πρέπει να μειώσουν τις οργανικές τους μονάδες πάνω
από το 50%, στην εκπαίδευση, θα γίνει το ίδιο μέσω της κατάργησης-συγχώνευσης
σχολικών μονάδων και της αύξησης του ωραρίου των εκπαιδευτικών και του αριθμού
των μαθητών ανά τμήμα, στα νοσοκομεία από τη μείωση του αριθμού τους κατά 40%
και στα ΑΕΙ-ΤΕΙ από την κατάργηση και συγχώνευση τμημάτων τους. Έτσι θα υπάρξει
μια νέα μεγάλη δεξαμενή απολύσεων εργαζομένων.
Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με την
πιλοτική "αξιολόγηση" 15-20 Δήμων φαίνεται ότι θα "απελευθερωθούν"
πολλές υπηρεσίες και η άσκηση των αρμοδιοτήτων τους θα εκχωρηθεί σε ιδιώτες.
Έτσι οργανώνεται η συρρίκνωση και κατάργηση των υπηρεσιών καθαριότητας και
φύλαξης, καθώς και άλλων υπηρεσιών που σχετίζονται με την συντήρηση των
υποδομών των πόλεων (πράσινο-τεχνικές υπηρεσίες κλπ), τις υποστηρικτικές
διοικητικές και άλλες υπηρεσίες, για τις οποίες έχουν δημιουργηθεί ιδιωτικές
εταιρείες όπως είναι η μισθοδοσία, οι υπηρεσίες πληροφορικής κλπ.
Το εργαλείο που θα αξιοποιηθεί στους
ΟΤΑ θα είναι το «Παρατηρητήριο Οικονομικής Αυτοτέλειας», ένα όργανο που φέρει
κατ’ ευφημισμό αυτόν τον τίτλο, γιατί στην πράξη θα χρησιμοποιηθεί ως γκιλοτίνα
για την κατάργηση της αυτοτέλειας τους και για απολύσεις εργαζομένων.
Δεν είναι τυχαίο ότι για πρώτη
φορά φέτος έχουν προβλεφτεί νέοι κωδικοί αριθμοί (Κ.Α) στους
προϋπολογισμούς των ΟΤΑ για το οικονομικό έτος 2013, όπου προβλέπονται η
εγγραφή δαπανών για «…δαπάνες συλλογής και μεταφοράς στερεών αποβλήτων και
ανακυκλώσιμων υλικών…» (Κ.Α. 6277) και για «.. φύλαξης κτηρίων…» (Κ.Α. 6278).
Θέλουν λοιπόν να είναι έτοιμοι να
εκχωρήσουν αυτές τις υπηρεσίες στους ιδιώτες. Το θέλουν αυτό για δύο κυρίως
λόγους: Ο ένας είναι οικονομικός και πολιτικός για την εξυπηρέτηση του
μεγάλου κεφαλαίου και ο δεύτερος είναι να ξεμπερδεύουν με την ναυαρχίδα του σ.κ
των ΟΤΑ, που είναι η καθαριότητα.
Οι κύριοι λοιπόν της τρικομματικής
κυβέρνησης όταν μιλάνε για κινητικότητα και ισχυρίζονται ότι δεν θα γίνουν
απολύσεις, μας δουλεύουν κανονικά. Οι ίδιοι δεσμεύτηκαν ότι μέχρι το
2015 το δημόσιο θα μειωθεί κατά 150.000 εργαζόμενους. Αν υπολογίσει κανείς ότι
μέχρι τότε θα συνταξιοδοτηθούν περίπου 100.000 εργαζόμενοι, ενώ δεν θα
προσληφθούν πάνω από 10-15 χιλιάδες, σημαίνει ότι θα έχουμε περίπου 60.000
καθαρές απολύσεις εργαζομένων.
Αυτοί λοιπόν κάνουν τη δουλειά τους
το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς και το συνδικαλιστικό κίνημα.
Οι μάχες που δώσαμε στην εποχή του
μνημονίου, λάβωσαν μεν το σύστημα διακυβέρνησης που είχε δημιουργηθεί
μεταπολιτευτικά δεν μπόρεσαν όμως να δώσουν το τελικό χτύπημα, που όμως αν δεν
δοθεί on time κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε μια χώρα εξαθλιωμένων, απογοητευμένων και
πολιτικά ηττημένων.
Αυτό το σ.κ έφτασε στα όριά του.
Έτσι όπως είναι δεν μπορεί να δώσει νικηφόρες μάχες και αυτό δεν είναι μόνα
θέμα προθέσεων ή συσχετισμών, που αναμφίβολα και αυτοί παίζουν ρόλο και πρέπει
να αλλάξουν.
Τα συνδικάτα πρέπει να αλλάξουν και γραμμή και δομή και
κυρίως πρέπει να «κατακλυστούν» απ’ τους εργαζόμενους αν θέλουμε να αλλάξουν.
Η γκρίνια ή η προσπάθεια ο ένας να
ρίξει τις ευθύνες στον άλλον δεν βγάζει πουθενά. Το πιο σύνηθες φαινόμενο είναι
ο εργαζόμενος που πλήττεται να λέει «τι κάνουν τα συνδικάτα», όταν ο ίδιος δεν
κινητοποιήθηκε καμιά φορά, δεν συμμετείχε σε καμιά απεργία, γιατί είτε η 24ωρη
ή 48ωρη απεργία είναι μια «ντουφεκιά στον αέρα» ή «δάνειο» προς την κυβέρνηση, είτε
όταν είναι πολυήμερη δεν αντέχει το οικονομικό της κόστος.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις
συνδικαλιστικές οργανώσεις. Το πρωτοβάθμιο σωματείο λέει ότι φταίει το
δευτεροβάθμιο και οι ομοσπονδίες και αυτές ότι φταίει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ ή το
ΠΑΜΕ και τα σωματεία που επηρεάζει ότι φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από αυτό.
Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ
διαφορετική. Όλοι έχουμε το μέρος των ευθυνών που μας αναλογούν. Δεν είναι
βέβαια ίδιο το μέγεθος. Η
λογική της ενσωμάτωσης στην αστική ιδεολογία, ο κυβερνητικός και εργοδοτικός
συνδικαλισμός, η αντιμετώπιση των εργοδοτών ως κοινωνικών εταίρων και όχι ως
ταξικών αντιπάλων, πιστώνεται στις δυνάμεις κυρίως της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ.
Όταν όμως κυριαρχεί η λογική της ανάθεσης της επίλυσης των
προβλημάτων μας σε άλλους όχι μόνο δεν πρόκειται να λυθεί
κανένα, αντίθετα τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Και το κακό είναι ότι ακόμη δεν
έχουμε δει τα χειρότερα.
Όσοι επίσης πιστεύουν ότι η
εξαθλίωση του λαού από μόνη της θα φέρει και την εξέγερσή του ή οι προοδευτικές
πολιτικές εξελίξεις, δεν
έχουν παρά να διαβάσουν την ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης ή να ρίξουν μια
ματιά σ’ όλες τις γωνιές του πλανήτη μας, όπου άνθρωποι που
ζουν πολύ χειρότερα από μας έχουν και πιο αυταρχικά και αντιδημοκρατικά
καθεστώτα.
Όμως από κάπου πρέπει να αρχίσουμε. Και η αρχή
πρέπει να γίνει από την οργάνωση
παντού όλων των εργαζομένων που έχουν μια αναφορά στις δυνάμεις της
Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Να μην υπάρχει επιχείρηση, κατάστημα,
γραφείο και υπηρεσία που οι εργαζόμενοι θα είναι ασυνδικάλιστοι, να μην υπάρξει
χώρος που αυτές οι δυνάμεις δεν θα διεκδικήσουν την ψήφο των εργαζομένων και
κυρίως παντού να είναι τα παραδείγματα
της αγωνιστικότητας και της ανιδιοτελούς προσφοράς.
Ταυτόχρονα επειδή τα πράγματα
αλλάζουν δραματικά τώρα
κάτι πρέπει να γίνει και τώρα. Και τώρα οι συσχετισμοί μέσα στο
σ.κ είναι δεδομένοι. Δεδομένες όμως είναι και οι αλλαγές που συντελούνται σ’
όλους τους συνδικαλιστικούς και πολιτικούς χώρους και κυρίως στη συνείδηση των
εργαζομένων.
Πρέπει τώρα να βρούμε ένα βήμα διαλόγου και
συνεργασίας, πρωτίστως με τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής
Αριστεράς, αλλά και με δυνάμεις και άτομα που ακολουθούν μια αγωνιστική και
αντιμνημονιακή στάση. Με πολλούς από αυτούς μας χωρίζουν πολλά, έχουμε
διαφορετικές διαδρομές και διαφορετική κουλτούρα και έχουμε συγκρουστεί πολλές
φορές μαζί τους.
Το ποιος όμως είχε δίκιο ή είναι πιο «ταξικός» δεν θα το
βρούμε πάνω στα κοινωνικά ερείπια. Τώρα τα χρειάζονται τα
συνδικάτα οι εργαζόμενοι, γι’ αυτό τώρα και εμείς πρέπει να οργανώσουμε το μέτωπο ανατροπής της συμβιβαστικής
τους γραμμής και να
οικοδομήσουμε την ενιαία έκφραση όλων των εργαζομένων σε
ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, για να μην συμπαρασυρθούν και αυτά μαζί με το
μεταπολιτευτικό αστικό πολιτικό κατεστημένο και πέσουν στην πλήρη ανυποληψία
από τους εργαζόμενους.
*Ο
Γ.Χαρίσης είναι μέλος της Ε/Ε της ΑΔΕΔΥ και της γραμματείας της Αυτόνομης
Παρέμβασης