 |
| Η Cosco έχει παραρτήματα σε όλα τα λιμάνια της Ευρώπης αλλά μόνο στην Ελλάδα δεν τηρείται κανένα καθεστώς θεσμοθετημένων κανονισμών εργασίας. |
Εκαναν το λιμάνι «κινέζικη γαλέρα»
ΤΗΣ ΡΟΥΛΑΣ ΜΠΑΝΑΚΟΥ Διαμάντι της Μεσογείου είχε χαρακτηρίσει ο Κινέζος πρωθυπουργός το Λιμάνι του Πειραιά και όχι τυχαία. Τα κέρδη είναι τεράστια για την κινεζικών συμφερόντων εταιρεία COSCO, που με τις ευλογίες των κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και τις ευεργετικές ρυθμίσεις που νομοθέτησαν για χάρη της εισέβαλε στο λιμάνι, εκμεταλλευόμενη τις έτοιμες εγκαταστάσεις που υπήρχαν και την εμπορική κίνηση του λιμανιού και σήμερα απολαμβάνει τα κέρδη που αποκομίζει.
Ούτε είναι λίγες οι φορές που εκπρόσωποι των κυβερνήσεων που παρέδωσαν το Λιμάνι του Πειραιά στη κινέζικη εταιρία την επικαλέστηκαν ως πρότυπο για τις αποκρατικοποιήσεις που θα ακολουθήσουν. Κέρδη που μάλλον δεν προκύπτουν μόνο από έξυπνη «εκμετάλλευση» των δραστηριοτήτων του λιμανιού, αλλά πολύ περισσότερο από τις συνθήκες «κινεζικής γαλέρας» που έχει επιβάλει ως «εργασιακό καθεστώς».
Οι εργαζόμενοι που μέχρι το 2007 απασχολούνταν στον χώρο με τη συλλογική τους σύμβαση εργασίας και όλα τα δικαιώματα που προέκυπταν από τη νομοθεσία βρέθηκαν να δουλεύουν ως «ενοικιαζόμενοι» από άλλες εταιρείες, με μισθούς πείνας, ατομικές συμβάσεις, κανέναν κανονισμό εργασίας και ρητή απαγόρευση κάθε συνδικαλιστικής δράσης.
Απόδειξη η άμεση απόλυση των δύο εργαζομένων που τόλμησαν να προσπαθήσουν να συσπειρώσουν τους συναδέλφους τους στη δημιουργία Επιτροπής Αγώνα, ώστε να αντισταθούν στη σύγχρονη γαλέρα που βιώνουν και να διεκδικήσουν τα στοιχειώδη εργασιακά τους δικαιώματα.
Οι εργαζόμενοι που απασχολούνται ως χειριστές έχουν απολαβές 45 ευρώ την ημέρα και ατομική σύμβαση εργασίας.
Μέχρι το 2009 που ξεκίνησε η δραστηριοποίηση της COSCO, ανέφερε στις «6μέρες» ο Γιώργος Γεωργακόπουλος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Λιμένων Ελλάδας (ΟΜΥΛΕ), στο λιμάνι απασχολούνταν 1.600 εργαζόμενοι και στην προβλήτα 2, που παραχωρήθηκε στην COSCO, γύρω στα 700 άτομα με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, τη συλλογική σύμβαση εργασίας, κανονισμό εργασίας, γενικό κανονισμό προσωπικού, 7,5 ώρες εργασίας και την προβλεπόμενη από τον νόμο αμοιβή για τις υπερωρίες.
Σήμερα στην προβλήτα 2 απασχολούνται 350 εργαζόμενοι, γεγονός που αποδεικνύει από τη μια την απώλεια θέσεων εργασίας και από την άλλη την υπερεντατικοποίηση της εργασίας, ενώ δεν τηρούνται τα στάνταρ ασφαλείας που προβλέπονται διεθνώς για τους χειριστές. Το ενδιαφέρον του Διεθνούς Συνδικάτου και οι παρεμβάσεις του στα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι τυχαία. Η συγκεκριμένη εταιρεία δραστηριοποιείται σε όλα τα λιμάνια της Ευρώπης αλλά μόνο στην Ελλάδα δεν τηρείται κανένα καθεστώς θεσμοθετημένων κανονισμών εργασίας. Έτσι προκύπτει ο φόβος ότι το καθεστώς που έχει επιβάλει στην Ελλάδα μπορεί να το επεκτείνει και στα άλλα λιμάνια της Ευρώπης.
«Το μόνο που χρησιμοποιούν, τονίζει ο κ. Γεωργακόπουλος, είναι το ελάχιστο της συλλογικής σύμβασης της ΓΣΕΕ. Ο Πειραιάς είναι το μόνο λιμάνι που στον συγκεκριμένο χώρο δεν έχει ούτε συνδικάτο, ούτε συλλογική σύμβαση εργασίας, ούτε εφαρμόζεται καμία κλαδική σύμβαση. Όπως στις διαπραγματεύσεις που έγιναν για την υπογραφή της σύμβασης δεν ρυθμίζονται τα εργασιακά θέματα, δεν υπάρχει ρυθμιστική αρχή λιμένων για ανταγωνισμό, δεν ρυθμίζονται θέματα ασφάλειας λιμενικών εργασιών. Με δεδομένη την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης και κατ’ επέκτασιν την αδιαφάνεια στις εργασιακές σχέσεις, η ΟΜΥΛΕ πέρυσι, μαζί με το Διεθνές Συνδικάτο Εργαζομένων στα λιμάνια, ζήτησαν ενημέρωση από την εταιρεία αλλά οι εκπρόσωποί της, σε αντιπερισπασμό, κάλεσαν για ενημέρωση τους βουλευτές του Πειραιά».
Με δεδομένες πλέον τις εργασιακές συνθήκες Μεσαίωνα που επικρατούν στο γκέτο της COSCO, τις καταγγελίες των εκπροσώπων των άλλων εργαζομένων που δουλεύουν μέσα στο ίδιο λιμάνι και τις εύλογες ανησυχίες του Ευρωπαϊκού Συνδικάτου Εργαζομένων στα λιμάνια, είναι άραγε τυχαία η πρόσφατη δήλωση του επικεφαλής της COSCO κάπτεν Γουέι Τζιαφού πως «ο Πειραιάς μπορεί να γίνει ο λαιμός της Ευρώπης»; Εννοούσε άραγε τον Πειραιά ως πύλη ενίσχυσης των κινεζικών και ευρωπαϊκών σχέσεων ή τον Πειραιά ως πρότυπο για θηλιά στον λαιμό όλων των Ευρωπαίων εργαζομένων με τις εργασιακές σχέσεις που έχει επιβάλει εδώ;
Οι εργαζόμενοι που μέχρι το 2007 απασχολούνταν στον χώρο με τη συλλογική τους σύμβαση εργασίας και όλα τα δικαιώματα που προέκυπταν από τη νομοθεσία βρέθηκαν να δουλεύουν ως «ενοικιαζόμενοι» από άλλες εταιρείες, με μισθούς πείνας, ατομικές συμβάσεις, κανέναν κανονισμό εργασίας και ρητή απαγόρευση κάθε συνδικαλιστικής δράσης.
Απόδειξη η άμεση απόλυση των δύο εργαζομένων που τόλμησαν να προσπαθήσουν να συσπειρώσουν τους συναδέλφους τους στη δημιουργία Επιτροπής Αγώνα, ώστε να αντισταθούν στη σύγχρονη γαλέρα που βιώνουν και να διεκδικήσουν τα στοιχειώδη εργασιακά τους δικαιώματα.
Οι εργαζόμενοι που απασχολούνται ως χειριστές έχουν απολαβές 45 ευρώ την ημέρα και ατομική σύμβαση εργασίας.
Μέχρι το 2009 που ξεκίνησε η δραστηριοποίηση της COSCO, ανέφερε στις «6μέρες» ο Γιώργος Γεωργακόπουλος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Λιμένων Ελλάδας (ΟΜΥΛΕ), στο λιμάνι απασχολούνταν 1.600 εργαζόμενοι και στην προβλήτα 2, που παραχωρήθηκε στην COSCO, γύρω στα 700 άτομα με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, τη συλλογική σύμβαση εργασίας, κανονισμό εργασίας, γενικό κανονισμό προσωπικού, 7,5 ώρες εργασίας και την προβλεπόμενη από τον νόμο αμοιβή για τις υπερωρίες.
Σήμερα στην προβλήτα 2 απασχολούνται 350 εργαζόμενοι, γεγονός που αποδεικνύει από τη μια την απώλεια θέσεων εργασίας και από την άλλη την υπερεντατικοποίηση της εργασίας, ενώ δεν τηρούνται τα στάνταρ ασφαλείας που προβλέπονται διεθνώς για τους χειριστές. Το ενδιαφέρον του Διεθνούς Συνδικάτου και οι παρεμβάσεις του στα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι τυχαία. Η συγκεκριμένη εταιρεία δραστηριοποιείται σε όλα τα λιμάνια της Ευρώπης αλλά μόνο στην Ελλάδα δεν τηρείται κανένα καθεστώς θεσμοθετημένων κανονισμών εργασίας. Έτσι προκύπτει ο φόβος ότι το καθεστώς που έχει επιβάλει στην Ελλάδα μπορεί να το επεκτείνει και στα άλλα λιμάνια της Ευρώπης.
«Το μόνο που χρησιμοποιούν, τονίζει ο κ. Γεωργακόπουλος, είναι το ελάχιστο της συλλογικής σύμβασης της ΓΣΕΕ. Ο Πειραιάς είναι το μόνο λιμάνι που στον συγκεκριμένο χώρο δεν έχει ούτε συνδικάτο, ούτε συλλογική σύμβαση εργασίας, ούτε εφαρμόζεται καμία κλαδική σύμβαση. Όπως στις διαπραγματεύσεις που έγιναν για την υπογραφή της σύμβασης δεν ρυθμίζονται τα εργασιακά θέματα, δεν υπάρχει ρυθμιστική αρχή λιμένων για ανταγωνισμό, δεν ρυθμίζονται θέματα ασφάλειας λιμενικών εργασιών. Με δεδομένη την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης και κατ’ επέκτασιν την αδιαφάνεια στις εργασιακές σχέσεις, η ΟΜΥΛΕ πέρυσι, μαζί με το Διεθνές Συνδικάτο Εργαζομένων στα λιμάνια, ζήτησαν ενημέρωση από την εταιρεία αλλά οι εκπρόσωποί της, σε αντιπερισπασμό, κάλεσαν για ενημέρωση τους βουλευτές του Πειραιά».
Με δεδομένες πλέον τις εργασιακές συνθήκες Μεσαίωνα που επικρατούν στο γκέτο της COSCO, τις καταγγελίες των εκπροσώπων των άλλων εργαζομένων που δουλεύουν μέσα στο ίδιο λιμάνι και τις εύλογες ανησυχίες του Ευρωπαϊκού Συνδικάτου Εργαζομένων στα λιμάνια, είναι άραγε τυχαία η πρόσφατη δήλωση του επικεφαλής της COSCO κάπτεν Γουέι Τζιαφού πως «ο Πειραιάς μπορεί να γίνει ο λαιμός της Ευρώπης»; Εννοούσε άραγε τον Πειραιά ως πύλη ενίσχυσης των κινεζικών και ευρωπαϊκών σχέσεων ή τον Πειραιά ως πρότυπο για θηλιά στον λαιμό όλων των Ευρωπαίων εργαζομένων με τις εργασιακές σχέσεις που έχει επιβάλει εδώ;
Σύγχρονο κάτεργο το άβατο της COSCO στον Πειραιά
Στις 29 Ιανουαρίου εκδικάζεται στα δικαστήρια του Πειραιά η αγωγή δύο πρώην εργαζομένων στην COSCO, που απολύθηκαν λόγω συνδικαλιστικής δράσης. Η αγωγή βέβαια δεν έγινε κατά της κινέζικης εταιρείας, αλλά κατά των δύο εργολάβων μέσω των οποίων «νοικιάζονταν» για να δουλέψουν σε αυτή.
Και οι δύο εργαζόμενοι αμέσως μετά την απόλυσή τους έκαναν καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας, η οποία, όπως αναφέρει στο πόρισμά της, διαπίστωσε: «Οφειλή αμοιβής υπερωριακής απασχόλησης, οφειλή προσαύξησης για εργασία κατά τις Κυριακές και αργίες, οφειλή προσαύξησης για νυχτερινή απασχόληση, απασχόληση κατά τις ημέρες ρεπό, καταχρηστική απόλυση λόγω συνδικαλιστικής δράσης».
Ο Δημήτρης Μπατσούλης είναι ένας από τους δύο εργαζομένους που τον Φεβρουάριο του 2012 απολύθηκαν από την εταιρεία που τους υπενοικίαζε στην COSCO, επειδή επιχείρησαν να δημιουργήσουν πενταμελή επιτροπή και να διεκδικήσουν τα στοιχειώδη. Η απάντηση που δίνει στην ερώτηση για τις συνθήκες εργασίας που έζησε εκεί είναι αποκαλυπτική. «Οι ιδανικές συνθήκες για να πεθάνεις». Και στο ερώτημα τι κάνουν οι αρμόδιοι μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η απάντηση είναι και πάλι αποστομωτική. «Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο άβατα. Το Άγιο Όρος και η COSCO».
Τι ζήτησαν οι εργαζόμενοι σε αυτό το σύγχρονο κάτεργο, με μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας και συμπεριφορές φασιστικού καθεστώτος, και απολύθηκαν; Καλοριφέρ στα μηχανήματα.
«Στις 31 Ιανουαρίου 2012 στον Πειραιά χιόνιζε. Η θερμοκρασία ήταν -1 με -2 βαθμοί Κελσίου. Στις τρεις το μεσημέρι που έπιασα βάρδια, μας ανέφερε ο κ. Μπατσούλης, τα πόδια μου πάγωσαν. Ημουν στα 15 μέτρα ύψος και δεν μπορούσα να πατήσω ούτε το φρένο ούτε τα πετάλια. Κινδύνευε η ζωή μου αλλά και η ζωή των συναδέλφων μου, αν συγκρουόμουν με το μηχάνημα άλλου χειριστή. Αντεξα τρεις ώρες. Κατέβηκα από το μηχάνημα και ανέφερα ότι το καλοριφέρ δεν λειτουργούσε. Αυτό βέβαια το γνώριζαν, γιατί μετά τη λήξη της κάθε βάρδιας ο χειριστής ήταν υποχρεωμένος να αναφέρει τα προβλήματα που παρουσίαζε το μηχάνημα. Το αίτημα να φτιάξουν τα καλοριφέρ όχι μόνο δεν έγινε δεκτό, αλλά με έβαλαν και στη μαύρη λίστα. Για μία εβδομάδα δεν με κάλεσαν για δουλειά. Έπειτα από διαμεσολαβήσεις του εργολάβου μέσω του οποίου δούλευα με ξαναπήραν στη δουλειά και μετά από τρεις μέρες με απέλυσαν».
Οχι τυχαία, καθώς ο ίδιος μαζί με έναν συνάδελφό του ένα μήνα πριν επιχείρησαν να στήσουν πενταμελή επιτροπή στον χώρο εργασίας για να διεκδικήσουν έστω θέρμανση στα μηχανήματα και πυροσβεστήρες, που μέχρι τότε, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο εργαζόμενος, «κινδυνεύαμε να καούμε σαν τα ποντίκια». Το εγχείρημά τους όμως διέρρευσε, έφτασε στα αυτιά της εργοδοσίας και απολύθηκαν και οι δύο.
Αναφερόμενος στις συνθήκες εργασίας, ενδεικτικά αναφέρει ότι για τέσσερις μήνες είχε ανεξόφλητες οφειλές επειδή δεν μπορούσε να πάει να πληρωθεί, καθώς η εταιρεία μπορούσε να του στείλει όποια στιγμή ήθελε μήνυμα και αμέσως έπρεπε να πάει να πιάσει δουλειά. Δηλαδή, δεν ήξερε από το προηγούμενο βράδυ αν θα δούλευε την επόμενη μέρα και ήταν διαρκώς σε ετοιμότητα.
Η αμοιβή του ως χειριστή ήταν 45 ευρώ την ημέρα, χωρίς καμία προσαύξηση αν δούλευε νύχτα, Κυριακή ή αργία. Επιπλέον, όπως μας εξηγεί, για να πάρουν μικρότερη αποζημίωση οι εργαζόμενοι σε περίπτωση απόλυσης, είχαν υπογράψει και δεύτερη σύμβαση για απασχόληση μέχρι 16 ημερομίσθια τον μήνα.
Η σύμβαση αυτή νομοθετήθηκε για τις επιχειρήσεις που είχαν αποδεδειγμένα πρόβλημα επιβίωσης και η COSCO άδραξε την ευκαιρία. «Όσο διάστημα δούλευα» τόνισε «κάθε μήνα έκανα 22-25 ημερομίσθια. Τα 16 ημερομίσθια που προέβλεπε η σύμβαση τους διασφάλιζαν τη μικρότερη αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης». Τουλάχιστον, μας επισημαίνει κατά τη συνομιλία που είχαμε, μετά την απόλυσή μας και την καταγγελία που κάναμε στην Επιθεώρηση Εργασίας, αναγκάστηκαν να βελτιώσουν ορισμένα πράγματα στις συνθήκες εργασίας.
Έβαλαν πυροσβεστήρες, υπήρξε κάποια καθαριότητα στο χώρο. Αυτό όμως που παραμένει ίδιο και χειρότερο είναι το κλίμα τρομοκρατίας και κατασκόπευσης των εργαζομένων.
Αξιοσημείωτη όμως είναι και η επισήμανσή του πως η περίπτωσή τους είναι εδώ και έναν χρόνο γνωστή σε αρμόδια όργανα κάθε κατηγορίας, που θα έπρεπε να έχουν διαμαρτυρηθεί, να έχουν πάρει ανοιχτά θέση, να έχουν επιχειρήσει να δουν τι σκεπάζει αυτό το άβατο της COSCO. Πολλοί ψιθυρίζουν αλλά μέχρι εκεί. Όμως, τονίζει, δεν απογοητεύομαι και περιμένω την απάντηση της Δικαιοσύνης σε όσους μου στέρησαν το δικαίωμά μου στη δουλειά. Είναι υποχρέωση του κάθε εργαζομένου να δίνει τον αγώνα του. Έστω μόνος του, έστω με έναν ακόμα, με όποιον θέλει να αντισταθεί στα σύγχρονα κάτεργα, στον μεσαίωνα που μας γυρίζουν.
Στις 29 Ιανουαρίου εκδικάζεται στα δικαστήρια του Πειραιά η αγωγή δύο πρώην εργαζομένων στην COSCO, που απολύθηκαν λόγω συνδικαλιστικής δράσης. Η αγωγή βέβαια δεν έγινε κατά της κινέζικης εταιρείας, αλλά κατά των δύο εργολάβων μέσω των οποίων «νοικιάζονταν» για να δουλέψουν σε αυτή.
Και οι δύο εργαζόμενοι αμέσως μετά την απόλυσή τους έκαναν καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας, η οποία, όπως αναφέρει στο πόρισμά της, διαπίστωσε: «Οφειλή αμοιβής υπερωριακής απασχόλησης, οφειλή προσαύξησης για εργασία κατά τις Κυριακές και αργίες, οφειλή προσαύξησης για νυχτερινή απασχόληση, απασχόληση κατά τις ημέρες ρεπό, καταχρηστική απόλυση λόγω συνδικαλιστικής δράσης».
Ο Δημήτρης Μπατσούλης είναι ένας από τους δύο εργαζομένους που τον Φεβρουάριο του 2012 απολύθηκαν από την εταιρεία που τους υπενοικίαζε στην COSCO, επειδή επιχείρησαν να δημιουργήσουν πενταμελή επιτροπή και να διεκδικήσουν τα στοιχειώδη. Η απάντηση που δίνει στην ερώτηση για τις συνθήκες εργασίας που έζησε εκεί είναι αποκαλυπτική. «Οι ιδανικές συνθήκες για να πεθάνεις». Και στο ερώτημα τι κάνουν οι αρμόδιοι μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η απάντηση είναι και πάλι αποστομωτική. «Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο άβατα. Το Άγιο Όρος και η COSCO».
Τι ζήτησαν οι εργαζόμενοι σε αυτό το σύγχρονο κάτεργο, με μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας και συμπεριφορές φασιστικού καθεστώτος, και απολύθηκαν; Καλοριφέρ στα μηχανήματα.
«Στις 31 Ιανουαρίου 2012 στον Πειραιά χιόνιζε. Η θερμοκρασία ήταν -1 με -2 βαθμοί Κελσίου. Στις τρεις το μεσημέρι που έπιασα βάρδια, μας ανέφερε ο κ. Μπατσούλης, τα πόδια μου πάγωσαν. Ημουν στα 15 μέτρα ύψος και δεν μπορούσα να πατήσω ούτε το φρένο ούτε τα πετάλια. Κινδύνευε η ζωή μου αλλά και η ζωή των συναδέλφων μου, αν συγκρουόμουν με το μηχάνημα άλλου χειριστή. Αντεξα τρεις ώρες. Κατέβηκα από το μηχάνημα και ανέφερα ότι το καλοριφέρ δεν λειτουργούσε. Αυτό βέβαια το γνώριζαν, γιατί μετά τη λήξη της κάθε βάρδιας ο χειριστής ήταν υποχρεωμένος να αναφέρει τα προβλήματα που παρουσίαζε το μηχάνημα. Το αίτημα να φτιάξουν τα καλοριφέρ όχι μόνο δεν έγινε δεκτό, αλλά με έβαλαν και στη μαύρη λίστα. Για μία εβδομάδα δεν με κάλεσαν για δουλειά. Έπειτα από διαμεσολαβήσεις του εργολάβου μέσω του οποίου δούλευα με ξαναπήραν στη δουλειά και μετά από τρεις μέρες με απέλυσαν».
Οχι τυχαία, καθώς ο ίδιος μαζί με έναν συνάδελφό του ένα μήνα πριν επιχείρησαν να στήσουν πενταμελή επιτροπή στον χώρο εργασίας για να διεκδικήσουν έστω θέρμανση στα μηχανήματα και πυροσβεστήρες, που μέχρι τότε, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο εργαζόμενος, «κινδυνεύαμε να καούμε σαν τα ποντίκια». Το εγχείρημά τους όμως διέρρευσε, έφτασε στα αυτιά της εργοδοσίας και απολύθηκαν και οι δύο.
Αναφερόμενος στις συνθήκες εργασίας, ενδεικτικά αναφέρει ότι για τέσσερις μήνες είχε ανεξόφλητες οφειλές επειδή δεν μπορούσε να πάει να πληρωθεί, καθώς η εταιρεία μπορούσε να του στείλει όποια στιγμή ήθελε μήνυμα και αμέσως έπρεπε να πάει να πιάσει δουλειά. Δηλαδή, δεν ήξερε από το προηγούμενο βράδυ αν θα δούλευε την επόμενη μέρα και ήταν διαρκώς σε ετοιμότητα.
Η αμοιβή του ως χειριστή ήταν 45 ευρώ την ημέρα, χωρίς καμία προσαύξηση αν δούλευε νύχτα, Κυριακή ή αργία. Επιπλέον, όπως μας εξηγεί, για να πάρουν μικρότερη αποζημίωση οι εργαζόμενοι σε περίπτωση απόλυσης, είχαν υπογράψει και δεύτερη σύμβαση για απασχόληση μέχρι 16 ημερομίσθια τον μήνα.
Η σύμβαση αυτή νομοθετήθηκε για τις επιχειρήσεις που είχαν αποδεδειγμένα πρόβλημα επιβίωσης και η COSCO άδραξε την ευκαιρία. «Όσο διάστημα δούλευα» τόνισε «κάθε μήνα έκανα 22-25 ημερομίσθια. Τα 16 ημερομίσθια που προέβλεπε η σύμβαση τους διασφάλιζαν τη μικρότερη αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης». Τουλάχιστον, μας επισημαίνει κατά τη συνομιλία που είχαμε, μετά την απόλυσή μας και την καταγγελία που κάναμε στην Επιθεώρηση Εργασίας, αναγκάστηκαν να βελτιώσουν ορισμένα πράγματα στις συνθήκες εργασίας.
Έβαλαν πυροσβεστήρες, υπήρξε κάποια καθαριότητα στο χώρο. Αυτό όμως που παραμένει ίδιο και χειρότερο είναι το κλίμα τρομοκρατίας και κατασκόπευσης των εργαζομένων.
Αξιοσημείωτη όμως είναι και η επισήμανσή του πως η περίπτωσή τους είναι εδώ και έναν χρόνο γνωστή σε αρμόδια όργανα κάθε κατηγορίας, που θα έπρεπε να έχουν διαμαρτυρηθεί, να έχουν πάρει ανοιχτά θέση, να έχουν επιχειρήσει να δουν τι σκεπάζει αυτό το άβατο της COSCO. Πολλοί ψιθυρίζουν αλλά μέχρι εκεί. Όμως, τονίζει, δεν απογοητεύομαι και περιμένω την απάντηση της Δικαιοσύνης σε όσους μου στέρησαν το δικαίωμά μου στη δουλειά. Είναι υποχρέωση του κάθε εργαζομένου να δίνει τον αγώνα του. Έστω μόνος του, έστω με έναν ακόμα, με όποιον θέλει να αντισταθεί στα σύγχρονα κάτεργα, στον μεσαίωνα που μας γυρίζουν.
Ο δεύτερος χειριστής που απολύθηκε επειδή «αποπειράθηκε» να οργανώσει τους συναδέλφους του, είναι ο Νίκος Μαρκάκης. «Εχω δουλέψει σε καράβια, σε τεχνικές εταιρείες, σε δεκάδες άλλες δουλειές. Τέτοιες συνθήκες δεν έχω ξαναζήσει και δεν θέλω να ξαναζήσω. Ξανάνιωσα τη χούντα. Απαγορεύονταν οι συναθροίσεις. Απαγορευόταν ακόμα και να μιλάμε με τους συναδέλφους μας, να κάνουμε ένα τσιγάρο μαζί όταν δεν είχαμε δουλειά. Ερχόταν ο προϊστάμενος και μας έκανε παρατήρηση. Ενιωσα στο πετσί μου τι σημαίνει κομμουνιστικό και φασιστικό καθεστώς μαζί. Εμείς τι ζητήσαμε; Τα στοιχειώδη. Θέρμανση και στοιχειώδη καθαριότητα στα μηχανήματα. Ολα ήταν βρόμικα. Μέσα στα λάδια. Δεν είχαμε χώρο ούτε για να αλλάξουμε. Αλλά μόλις είδαν ότι αρχίσαμε να ζητάμε τα ελάχιστα, μας απέλυσαν».
«Αυτό που γνωρίζω είναι ότι βιώνουν έναν εργασιακό μεσαίωνα» τόνισε μιλώντας στις «6μέρες» ο Νίκος Γεωργίου, πρόεδρος της Ενωσης Λιμενεργατών ΟΛΠ. Υπάρχει ένα σταθερό προσωπικό, κυρίως διοικητικοί και στελεχικό δυναμικό στη ΣΕΠ, την εταιρεία που έχει αναλάβει τη διαχείριση του τέρμιναλ, και οι εργάτες και χειριστές μηχανημάτων είναι εργαζόμενοι σε εργολάβους οι οποίοι τους προμηθεύουν στην εταιρεία διακίνησης και αυτή, με τη σειρά της, στην COSCO. Μέσα από αυτή τη διαδρομή είναι δύσκολος ο έλεγχος από τα αρμόδια όργανα, ενώ δεν υπάρχουν κανονισμοί που να προβλέπουν μέτρα υγιεινής και ασφάλειας».
Πηγή : 6meres.gr
«Αυτό που γνωρίζω είναι ότι βιώνουν έναν εργασιακό μεσαίωνα» τόνισε μιλώντας στις «6μέρες» ο Νίκος Γεωργίου, πρόεδρος της Ενωσης Λιμενεργατών ΟΛΠ. Υπάρχει ένα σταθερό προσωπικό, κυρίως διοικητικοί και στελεχικό δυναμικό στη ΣΕΠ, την εταιρεία που έχει αναλάβει τη διαχείριση του τέρμιναλ, και οι εργάτες και χειριστές μηχανημάτων είναι εργαζόμενοι σε εργολάβους οι οποίοι τους προμηθεύουν στην εταιρεία διακίνησης και αυτή, με τη σειρά της, στην COSCO. Μέσα από αυτή τη διαδρομή είναι δύσκολος ο έλεγχος από τα αρμόδια όργανα, ενώ δεν υπάρχουν κανονισμοί που να προβλέπουν μέτρα υγιεινής και ασφάλειας».
Πηγή : 6meres.gr