Λαμβάνοντας υπόψη την σκληρή αντιλαϊκή και αντεργατική
στάση και αδιαλλαξία που έχει δείξει μέχρι σήμερα η τρόικα αλλά και την
υποτελική διάθεση της τρικομματικής συγκυβέρνησης να υλοποιεί κάθε επιθυμία και
εντολή των τοκογλύφων δανειστών, αδιαφορώντας για τις δραματικές επιπτώσεις που
δημιουργούνται στους εργαζόμενους και στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, δεν
μπορούμε παρά να είμαστε σε θέση «εφ όπλου λόγχη».
Από την μία έχουμε την τρόικα να πιέζει βάζοντας θέμα
«δόσης» ή ακόμα και νέων περικοπών μισθών και συντάξεων μπορεί να
χρησιμοποιήσει ως δίλημμα, για την απαρέγκλιτη τήρηση των όρων του μνημονίου
και τις χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο τομέα (25.000 το 2013) και από την άλλη
έχουμε μια «ραγιάδικη» συγκυβέρνηση που αδυνατεί όπως έχει αποδειχθεί να μπορεί
να σηκώσει το ανάστημα της, γιατί απλά, υπογράφοντας υπόσχεση τήρησης του
μνημονίου στη Μέρκελ, δεν διαθέτει πλέον ανάστημα.
Το Κυπριακό παράδειγμα της άρνησης, ήταν δύσκολο να το
ακολουθήσουν οι «αρχιερείς» της εξουσίας που μας κυβερνούν, όχι γιατί δεν
μπορούσαν, αλλά γιατί δεν τους αφήνει ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός που
υπηρετούν και που θέλουν σύμφωνα με τις εντολές του, φτωχοποιημένους,
πεινασμένους, χωρίς δικαιώματα εργαζόμενους και μια χώρα με ξεπουλημένο το βιός
της στο μεγάλο κεφάλαιο.
Οι
κατευθύνσεις δε, που δίνονται εντέχνως για «αυτοδιαχείριση»(!) και δημιουργία
Κοιν.Σ.Επ. στον δημόσιο τομέα, μετατρέποντας δήθεν τους εργαζόμενους σε
μερισματούχους επιχειρηματίες και καταλύοντας τις εργασιακές σχέσεις, είναι
«βούτυρο στο ψωμί» των κυβερνήσεων του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων που θέλουν να νομιμοποιήσουν την βίαιη είσοδο τους και
την καταλήστευση των δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων αλλά και του δημοσίου
χρήματος.
Η μεγάλη κινητικότητα που παρατηρήθηκε τελευταία, μετά
την διαφωνία με την τρόικα στο θέμα των απολύσεων, και οι απανωτές συναντήσεις
των υπουργών Στουρνάρα – Μανιτάκη με το Μαξίμου και τον πρωθυπουργό και οι
συσκέψεις μεταξύ των συνεταίρων της κυβέρνησης πρέπει να μας βάζουν σε μεγάλη ανησυχία, αλλά
και σε αγωνιστική ετοιμότητα.
Ξέρουμε ότι οι αξιολογήσεις υπηρεσιών – δομών σε 10
δήμους και σε 2 περιφέρειες, έχουν ξεκινήσει και κάποιες μάλιστα ολοκληρώθηκαν.
Οι συγχωνεύσεις και οι καταργήσεις υπηρεσιών που θα
επιφέρουν οι αξιολογήσεις θα αποτελέσουν όπως διαφαίνεται και την «δαμόκλειο
σπάθα» των απολύσεων για χιλιάδες εργαζόμενους στους οργανισμούς τοπικής
αυτοδιοίκησης α’ και β΄ βαθμού. Και έχει
σημασία να καταλάβουμε από την αρχή ότι αυτό δεν θα ισχύσει μόνο για τους 10
πρώτους δήμους, αλλά θα χρησιμοποιηθεί φυσικά ως κανόνας για όλους τους
υπόλοιπους της επικράτειας.
Επίσης ίσως, στρατηγικά και μόνο, η τρικομματική
συγκυβέρνηση ρίξει αρχικά το βάρος των απολύσεων σε δήμους της περιφέρειας,
νομίζοντας έτσι ότι θα αποφύγει την σύγκρουση με τους εργαζόμενους των δήμων
του κέντρου, εφαρμόζοντας την πάγια τακτική της, τον κοινωνικό αυτοματισμό,
αλλά και εκτιμώντας πως έτσι θα έχει μικρά ελεγχόμενα μέτωπα αντίδρασης να
αντιμετωπίσει και σχετικά εύκολα θα «παγιώσει» σταδιακά τις επιδιώξεις της.
«Πλανάται πλάνην οικτρά» όμως, γιατί οι εργαζόμενοι στην
τοπική αυτοδιοίκηση, παρά του ότι οι πολιτικές
των τελευταίων ετών τους έχουν οικονομικά εξαθλιώσει, έχουν αποδείξει και στο
παρελθόν μέσα από διαχρονικούς και μακροχρόνιους αγώνες, ότι μπορούν ενωμένοι
σαν μια γροθιά να αντιμετωπίσουν αυτούς που επιβουλεύονται την εργασία τους και
την επιβίωση της οικογένειας τους.
Το «μαρτύριο της σταγόνας» που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση
στους εργαζόμενους των ΟΤΑ αλλά και του υπόλοιπου δημόσιου τομέα, φαίνεται πως
φτάνει στο τέλος του με βασική επιδίωξη της συγκυβέρνησης την ολοκληρωτική
εξόντωση των εργαζομένων μέσω χιλιάδων απολύσεων.
Δεν είναι δε έξω από τις επιδιώξεις της φοβικής
συγκυβέρνησης ότι απολύοντας χιλιάδες εργαζόμενους από την τοπική αυτοδιοίκηση
θα καταφέρει να δημιουργήσει μεγάλο
ρήγμα και να διαλύσει έναν συμπαγή αγωνιστικό και δυναμικό κλάδο που η παρουσία
του στις κινητοποιήσεις γίνεται παραπάνω από αισθητή και της δημιουργεί πολλά
προβλήματα στην επίτευξη των μνημονιακών στόχων της.
Μπροστά στην υποχρέωση που έχουμε όλοι οι εργαζόμενοι της
τοπικής αυτοδιοίκησης, για υπεράσπιση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα των
υπηρεσιών των δήμων, για διασφάλιση της εργασίας μας και παράλληλη διασφάλιση
του καταποντισμένου εισοδήματος για να ζήσουν οι οικογένειες μας, δεν μπορούμε με σταυρωμένα χέρια να
περιμένουμε το μοιραίο, ο δρόμος του
αγώνα της ανατροπής της άθλιας μνημονιακής πολιτικής που κάνει τους φτωχούς
φτωχότερους, καταργεί τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της τοπικής
αυτοδιοίκησης για να αυγατύνει το ξένο και εγχώριο κεφάλαιο, αποτελεί επιλογή επιβίωσης.
Αν όχι
και τώρα πότε ;