Αλήθειες και ψέματα για το δημόσιο

Της ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΣΠΑΝΟΥ*
 

Από την αρχή της κρίσης το Δημόσιο και οι δημόσιοι υπάλληλοι στοχοποιήθηκαν από τις κυβερνήσεις απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία χαρακτηριζόμενοι ως αποκλειστικά υπεύθυνοι για τη δημοσιονομική κρίση και τα προβλήματα της χώρας.

Πρώτα σε αυτούς εφαρμόσθηκαν τα μέτρα για μειώσεις μισθών και σήμερα η συνολική μείωση εισοδήματος (κατά μέσο όρο) υπερβαίνει το 50%.
 

Σήμερα, στοχοποιούνται για άλλη μια φορά για να υλοποιηθούν οι χιλιάδες απολύσεις, για τις οποίες είχαν δεσμευτεί οι κυβερνήσεις από το πρώτο μνημόνιο, παρουσιάζοντας μάλιστα τις απολύσεις ως απαραίτητη προϋπόθεση για την καταβολή της επόμενης δόσης.
 

Η προπαγάνδα που χρησιμοποιείται για πεισθεί η κοινή γνώμη και να αποκρύψουν τον πραγματικό στόχο είναι πραγματικά «μακιαβελικής» έμπνευσης:
 

* Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πολλοί, παρουσιάζοντας μάλιστα απίστευτα νούμερα εντελώς αυθαίρετα (1.000.000 – 1.500.000 – 2.000.000). Τα αποτελέσματα της απογραφής, την οποία οι ίδιοι διεξήγαγαν ουδέποτε προβλήθηκαν.
 

Η αλήθεια είναι ότι με στοιχεία του ΥΠΕΣΔΔΑ, τον Οκτώβρη του 2012, οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι (πολιτικοί, στρατιωτικοί, ένστολοι, ιερείς, αιρετοί κ.ά.) ήταν 570.000, εκ των οποίων το καθαρά πολιτικό προσωπικό, στο οποίο θα επιβληθούν τα μέτρα, δεν υπερβαίνει τους 400.000, δηλαδή κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (στοιχεία ΟΟΣΑ και Eurostat) και σαφώς είναι πολύ λίγοι (αν πραγματοποιηθεί ο στόχος για 150.000180.000 συνταξιοδοτήσεις και απολύσεις μέχρι το 2015) για να ανταποκριθούν έστω και στοιχειωδώς στις κοινωνικές ανάγκες.
 

* Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι «επίορκοι», δηλαδή ανίκανοι, ράθυμοι ή διεφθαρμένοι.
 

Η αλήθεια είναι ότι ένα από τα βασικά προβλήματα της δημόσιας διοίκησης είναι ο κομματισμός και η χρησιμοποίηση της από τον εκάστοτε νικητή των εκλογών ως λάφυρο για την εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων. Με βάση αυτή την αρχή χρησιμοποιήθηκαν και οι δημόσιοι υπάλληλοι και συνεπώς η αξιολόγηση τους βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό σε κομματικά κριτήρια. Οι διεφθαρμένοι ή ανίκανοι που δεν απομακρύνθηκαν από τη θέση τους ήταν αυτοί που προστατεύονταν από την πολιτική ηγεσία για να ικανοποιήσουν από τη δική τους θέση, δικά της συμφέροντα. Η διαφθορά ήταν πάντα «κάθετη» άρχιζε από τα υπουργικά γραφεία και είναι τελείως υποκριτικό και απαράδεκτο, οι ίδιοι οι άνθρωποι που εξέθρεψαν αυτά τα φαινόμενα να «κουνούν το δάκτυλο» στους έντιμους εργαζόμενους καθιστώντας τους υπεύθυνους για δικές τους μεθοδεύσεις.
 

* Ο όρος «επίορκοι» απευθύνεται προς την κοινωνία και έχει στόχο να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό. Η αλήθεια είναι ότι το πειθαρχικό δίκαιο το οποίο συμπεριλαμβάνετο στον υπαλληλικό κώδικα (Ν.3528/2007) έχει αλλάξει δύο φορές τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και συγκεκριμένα:
 

Ο νόμος 4057/2012 άλλαξε τα πειθαρχικά συμβούλια αποκλείοντας τους εκπροσώπους των εργαζομένων (οι οποίοι κατηγορήθηκαν ότι αθώωναν τους υπαλλήλους, παρότι ήταν μειοψηφία) και αυστηριοποίησε τις προϋποθέσεις για επιβολή ποινής. Μέχρι σήμερα δεν έχουν λειτουργήσει τα πειθαρχικά συμβούλια (με ευθύνη της κυβέρνησης και όχι των εργαζομένων) και για αυτόν το λόγο ψηφίσθηκε ο ν. 4093/2012. Με βάσει το νόμο αυτό, όσοι παραπέμπονται για οποιαδήποτε αιτία ακόμη και για συνδικαλιστική δράση, για την προσωπική τους ζωή (αναξιοπρεπώς εξωϋπηρεσιακή συμπεριφορά) ή για αστική διαφθορά με άλλον πολίτη ή απλώς διότι εκπροσώπησαν το Δημόσιο σε διαφορά με ιδιώτη και καταγγέλθηκαν από αυτόν, τίθενται σε αργία. Εκατοντάδες ή και χιλιάδες άτομα (δεν γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό, ο οποίος είναι μεγάλος) παραπέμπονται, εκδιώκονται από την υπηρεσία και διασύρονται χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο αναμένοντας πότε θα τελεσιδικήσει η υπόθεση (μετά από 12 ακόμα και 10 χρόνια). Ο πραγματικός στόχος αυτών των ρυθμίσεων είναι:
 

α. Ο διασυρμός του Δημοσίου, ούτως ώστε οι οποιεσδήποτε αλλαγές προς το χειρότερο να «περάσουν» ευκολότερα.
 

β. Η κατατρομοκράτηση των υπαλλήλων ώστε φοβούμενοι να μην τολμούν να υψώσουν το ανάστημά τους και να υπερασπιστούν τα συμφέροντά του Δημοσίου, να είναι δηλαδή πιο υποχωρητικοί στις απαιτήσεις ιδιωτών αλλά και στις απαιτήσεις της πολιτικής και υπηρεσιακής τους ηγεσίας.
 

γ. Να κτυπηθεί το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα, αφού οι πρώτοι που παραπέμπονται είναι συνδικαλιστές (παρεμπόδιση συγκοινωνιών λόγω πορείας, παρεμπόδιση εισόδου σε δημόσιες υπηρεσίες λόγω απεργίας, απείθεια κ.ά.).
 

Τα συνδικάτα και ιδιαίτερα οι δυνάμεις της Αριστεράς είμαστε κατηγορηματικά υπέρ της παραδειγματικής τιμωρίας των δημοσίων υπαλλήλων που διαπράττουν ποινικά αδικήματα χρησιμοποιώντας τη θέση τους για ιδίων όφελος εις βάρους του κοινωνικού συνόλου. Αυτοί έπρεπε και πρέπει να τιμωρούνται.
 

Δεν θα δεχθούμε όμως την «παραγωγή επιόρκων μαϊμού» προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι στόχοι της κυβέρνησης για διάλυση του Δημοσίου, για εκχώρηση όλων των αρμοδιοτήτων σε ιδιώτες και για κατάργηση βασικών εργασιακών, κοινωνικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
 

* Η τέταρτη αιτία που οδηγεί σε συρρίκνωση και υπονόμευση του δημοσίου είναι καταργήσεις και συγχωνεύσεις οργανισμών.
 

Μέχρι στιγμής πολλά νοσοκομεία (Πατησίων, ΙΚΑ κ.ά.) καταργούνται ή συγχωνεύονται.
 

Υπηρεσίες με τεράστια κοινωνική σημασία και αυτοχρηματοδοτούμενες όπως η Εργατική Εστία ή Εργατική Κατοικία, έκλεισαν και έπεται συνέχεια. Η κυβέρνηση και τα γνωστά «παπαγαλάκια» παρουσιάζουν υπηρεσίες, που έπρεπε να έχουν κλείσει, αλλά διατηρήθηκαν για μικροκομματικές σκοπιμότητες (Λίμνης Κωπαΐδας, Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσας) με σκοπό να εξαπατήσουν τον κόσμο και να αποκρύψουν την αλήθεια.
 

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι σήμερα πλήττεται το Δημόσιο ως κοινωνικό αγαθό. Αυτοί που μέχρι τώρα το χρησιμοποίησαν και είναι υπεύθυνοι για τις παθογένειες του, σήμερα επιθυμούν την ουσιαστική κατάργησή του και την εκχώρησή του σε ιδιώτες αντί πινακίου φακής.
 

«Στο Δημόσιο θα παραμείνει ό,τι δεν επιθυμεί ή δεν μπορεί να επιτελέσει ο ιδιώτης» είχε πει ο κ. Μανιτάκης στη Βουλή και το υλοποιεί κατά γράμμα. Σίγουρα υπάρχουν προβλήματα στο Δημόσιο όπως υποχρηματοδότηση των δημοσίων υπηρεσιών, πολυνομία, σύγχυση αρμοδιοτήτων, άνιση κατανομή του προσωπικού, γραφειοκρατία, κομματισμός, όλα όμως απορρέουν από την ίδια αιτία, τις πολιτικές που προώθησαν διαχρονικά οι κυβερνήσεις.
 

Σήμερα όμως η ανάγκη για δημόσιες υπηρεσίες, δημόσια υγεία, παιδεία, πρόνοια είναι πιο επιτακτική από ποτέ, με δεδομένο, μάλιστα, ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει εξαθλιωθεί και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει στοιχειώδεις ανάγκες. Μέχρι τώρα έχουν γίνει κινητοποιήσεις για υπεράσπιση δημοσίων υπηρεσιών από πολλές τοπικές κοινωνίες και μάλιστα πολύ δυναμικές και με μεγάλη συμμετοχή.
 

Δεν έχει γίνει, όμως, μια συντονισμένη προσπάθεια από όλη την Ελλάδα με πρωτοβουλία των συνδικαλιστικών φορέων, με ενεργή συμμετοχή και τοπικών κοινωνιών αλλά και της Αριστεράς συνολικά για υπεράσπιση των κοινωνικών αγαθών.
 

Θεωρώ ότι αυτό είναι καθήκον πρωταρχικής σημασίας σε μια κοινωνία που κυριολεκτικά λεηλατείται.

* Η Δέσποινα Σπανού είναι αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ.
*πηγή: www.epohi.gr