Του Βασίλη Μπαλαή*
Θα το πω εξ αρχής προς άρσην παρεξηγήσεων. Είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος.
Από χαρακτήρα. Και αυτά που θα γράψω, θα είναι σκέψεις και απόψεις ενός
απαισιόδοξου ανθρώπου.
Τι συνέβη λοιπόν με τους καθηγητές; Ήταν ο αγώνας τους ένα Βατερλώ,
όπως πολύ έντονα ακούγεται από διάφορους αρθρογράφους; Ήταν ένας
θρίαμβος της κυβέρνησης και του Σαμαρά, όπως με ακάματη επιμονή
διατείνονται οι γνωστοί παρουσιαστές των ακόμα πιο γνωστών καναλιών;
Ήταν μια προδοσία από τη μεριά της διοίκησης της ΟΛΜΕ, των παρατάξεων
του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., αλλά και των ΣΥΝΕΚ, της παράταξης των καθηγητών
μέσα στην οποία δραστηριοποιούνται τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ;
Μου προκάλεσε εξ αρχής έκπληξη και απορία όταν ένας κλάδος που
συμμετείχε στις παλαιότερες απεργίες με ποσοστά μικρά, φερόταν
αποφασισμένος να αντιπαρατεθεί με την κυβέρνηση με μια μορφή πάλης που
μπορεί να συνεπαγόταν απόλυση ή και ποινικές συνέπειες. Αναρωτιόμουνα,
αν ένας κλάδος θυμωμένος, αλλά χωρίς συμμαχίες με γονείς και μαθητές,
χωρίς συμπαράσταση από άλλους κλάδους εργαζομένων, με δεδομένη την
εχθρική και συκοφαντική στάση από τα μνημονιακά ΜΜΕ, με εχθρικές τη
συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ, αλλά με αξιοσημείωτη αύξηση
της μαζικότητας των συνελεύσεων και της ριζοσπαστικοποίησης των μελών
του, αν λοιπόν αυτός ο κλάδος είχε σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας
απέναντι σε έναν αντίπαλο πανίσχυρο, ο οποίος επέλεξε το πεδίο της
μάχης, τον τρόπο, τον τόπο και τον χρόνο της επίθεσης.
Η απάντηση που έδινα, παρά τις επιθυμίες μου, ήταν: όχι, δεν είχε.
Έπραξαν σωστά λοιπόν οι καθηγητές που υπερψήφισαν την πρόταση για απεργία μέσα στις εξετάσεις;
Η απάντηση που δίνω είναι: Ναι, έπραξαν σωστά. Όταν η
κυβέρνηση εσκεμμένα και εκ προθέσεως τους αιφνιδιάζει με τα γνωστά πια
σε όλους μας δυσμενή μέτρα, όταν θέλει να τους καταντήσει
περιπλανόμενους Ιουδαίους, ρακένδυτους και πεινασμένους, όταν θέλει να
τους μετατρέψει σε δούλους, πιστεύω πως η άμεση απάντηση με την
υιοθέτηση της θέσης για απεργία μέσα στις εξετάσεις, μια εξαιρετικά
επώδυνη μορφή πάλης, ήταν ενδεδειγμένη και αποτέλεσε
σοκ για πολλούς. Την κυβέρνηση, τα ξεπουλημένα ΜΜΕ, το διεφθαρμένο
σύστημα που στηρίζει την κυβέρνηση και στηρίζεται από αυτή, τους γονείς
των μαθητών που παραμένουν στη νιρβάνα τους αλλά και τους μαθητές, που
στην μεγάλη πλειοψηφία τους υπερασπίζουν στα λόγια τους καθηγητές τους
αλλά αδιαφορούν για τις συνθήκες δουλειάς και την αξιοπρέπειά τους.
Ποια αποτελέσματα είχε αυτή η θέση;
1) Ανάγκασε την κυβέρνηση να καταφύγει σε ένα έσχατο και
απονομιμοποιημένο στα μάτια της κοινής γνώμης μέτρο, αυτό της
προληπτικής επιστράτευσης, ποινικοποιώντας, στην ουσία, την πρόθεση για
απεργία. Είναι χαρακτηριστικό πως, σε δημοσκόπηση, παρά το γεγονός πως
με πλειοψηφία άνω του 60% οι πολίτες ήταν αντίθετοι με την απεργία μέσα
στις εξετάσεις, εν τούτοις η πλειοψηφία τους, πολύ πάνω από το 50%,
καταδικάζει την επιστράτευση.
2) Υπήρξε σημαντική μαζικοποίηση των συνελεύσεων των ΕΛΜΕ σε σχέση με
το παρελθόν και σημαντική και γρήγορη ριζοσπαστικοποίηση των μελών τους.
3) Η πρόταση υπερψηφίστηκε στη συντριπτική πλειοψηφία των ΕΛΜΕ (πάνω από 90%) και με ποσοστά τεράστια.
4) Έγιναν βήματα για την συγκρότηση μετώπου με τους γονείς και τους μαθητές με σχετική επιτυχία.
5) Έγιναν προσπάθειες για κινητοποίηση Ομοσπονδιών και σωματείων, οι
οποίες όμως προσέκρουσαν στην αντίθετη στάση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ.
6) Η πλειοψηφία της συγκυβέρνησης σε ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ ήταν όχι μόνο εχθρική, αλλά και υπονόμευσε ανοιχτά τον αγώνα των καθηγητών.
Μπροστά στα δεδομένα αυτά, που διαμορφώθηκαν μετά την απόφαση για απεργία, δύο δρόμοι υπήρχαν:
α) Η μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση, με διαμορφωμένους πια
συσχετισμούς απολύτως αρνητικούς για τον κλάδο και νομοτελειακό
αποτέλεσμα την συντριβή της απεργίας και τον ηρωϊκό θάνατό της, και
β) η τακτική και συντεταγμένη υποχώρηση.
Τι κέρδισαν από την τακτική αυτή υποχώρηση; Πολλά. Θέσανε επιτακτικά
και πλατιά τα αιτήματά τους, μαζικοποίησαν τις διαδικασίες και
ριζοσπαστικοποίησαν τα μέλη τους, κράτησαν στο πλευρό τους γονείς και
μαθητές, απαραίτητους συμμάχους για τους αγώνες που έρχονται, ανάγκασαν
ακόμα και τα κόμματα της συγκυβέρνησης και τα μνημονιακά κανάλια να
ζητήσουν άρση της επιστράτευσης και απονομιμοποίησαν ακόμα περισσότερο
την κυβέρνηση. Αφαίρεσαν το φύλλο συκής πίσω απ' το οποίο κρύβονταν οι
συμβιβασμένες πλειοψηφίες της ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ, ώστε πολύ δύσκολα στο
μέλλον θα έχουν την ίδια συμπεριφορά χωρίς τον κίνδυνο του πλήρους
εξευτελισμού τους.
Τι έχασαν; Απολύτως τίποτα, πλην του ηρωικού θανάτου τους.
Ας κλείσουν τα αυτιά τους λοιπόν στις ηττοπαθείς αυτές φωνές, που
δυστυχώς προέρχονται και από πλευρές, που για μικροκομματικά οφέλη
βάζουν εμπόδια στους μελλοντικούς δύσκολους αγώνες που έρχονται, με την
ηττοπάθεια και τη διάσπαση της ενότητας που προωθούν.
Η κυβέρνηση και το διεφθαρμένο σύστημα που τη στηρίζει δεν θα πέσουν
από τη μοναχική επέλαση ενός κλάδου, ακόμα και του πιο αποφασισμένου
(και εδώ αυτό φυσικά δεν ίσχυε). Ο πόλεμος δεν θα κριθεί από μια και
μοναδική μάχη. Η κεραυνοβόλα επίθεση και η κατάρρευση του αντιπάλου με
ένα μόνο χτύπημα απαιτεί πολύ μεγαλύτερη συσπείρωση δυνάμεων απ' ό,τι
υπήρχε τώρα.
Αν διατηρήσουν λοιπόν ως κόρη οφθαλμού όσα σημαντικά κέρδισαν κατά τη
διάρκεια αυτού του αγώνα, αν συνεχίσουν με ακόμα μεγαλύτερη ζέση την
αναγκαία, πεισματική μάχη διαμόρφωσης καλύτερων συσχετισμών, θα έχουν
μπροστά τους τη ρεαλιστική πια δυνατότητα επίτευξης των συνδικαλιστικών,
αλλά και πολιτικών στόχων, που ένας τέτοιος αγώνας πρέπει να έχει.
Και ας αργήσει η νίκη μια μέρα.
* Ο Βασίλης Μπαλαής είναι ιατρός.
πηγή : avgi.gr