*του Θωμά Μπιζά
Όλοι γνωρίζουν πως έρχονται οι 150.000 απολύσεις στο δημόσιο ,η 15% μείωση σε μισθούς Δ/Υ , η μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22%.
Ένα σημαντικό κομμάτι του συνδικαλιστικού κινήματος δείχνει να συνειδητοποιεί την κρισιμότητα των καιρών και να προκρίνει τους κοινούς ενωτικούς αγώνες των εργαζομένων στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Η κοινή δράση των 12 ομοσπονδιών κυρίως του ιδιωτικού τομέα, είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα.
Η διοργάνωση κοινών συλλαλητηρίων όπως το συλλαλητήριο του Σαββάτου 29-6-13 που ξεκίνησε με πρωτοβουλία της ΠΟΕ-ΟΤΑ, είναι ένα πρώτο αλλά πολύ σημαντικό βήμα που πρέπει να πετύχει και να αξιοποιηθεί για τα επόμενα συλλαλητήρια .
Πιο σημαντικό όμως ακόμα και από την διοργάνωση κοινών συλλαλητηρίων ,είναι η θέση αρκετών στελεχών του συνδικαλιστικού κινήματος (που πρέπει να σημειώσουμε πως δεν προέρχονται από τον χώρο της αριστεράς) που βάζουν πλέον το αίτημα της πάλης για την ανατροπή της κυβέρνησης και την προοπτική της πολιτικής απεργίας ,σε προτεραιότητα.
Η κήρυξη μιας πολιτικής απεργίας με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης δεν είναι μια απόφαση εύκολη.
Πρέπει τα συνδικάτα να συμφωνήσουν στο πολιτικό πλαίσιο αυτής της απόφασης, να βρουν τον τρόπο να συντονιστούν μεταξύ τους , να επιλέξουν χωρίς βιασύνες τον κατάλληλο χρόνο , να οργανώσουν συσκέψεις , συνελεύσεις και περιοδείες σε όλους τους εργασιακούς χώρους για να εξασφαλίσουν την συμμετοχή των εργαζομένων.
Στα 3 χρόνια των μνημονίων το συνδικαλιστικό κίνημα απέκτησε συσσωρευμένη εμπειρία δεκαετιών . Γνώρισε βαριές ήττες και απογοητεύσεις αλλά είδε και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων να ανταποκρίνονται στα καλέσματα για την συμμετοχή σε απεργίες και συλλαλητήρια.
Είδε πως μια μεγαλειώδης διαδήλωση όπως εκείνη της 5/5/10 μπορεί να μετατραπεί σε λίγη ώρα σε οδυνηρή ήττα από την δράση των προβοκατόρων, όπως στην περίπτωση της MARFIN.
Είδε το συνδικαλιστικό κίνημα επιστρατεύσεις απεργών και μαζικές απολύσεις να μένουν αναπάντητες , αλλά είδε και τις πλατείες να γεμίζουν με εκατομμύρια λαού και κυβερνήσεις να πέφτουν πανικόβλητες.
Είναι τεράστια η εμπειρία που αποκτήθηκε αυτήν την τριετία.
Δεν υπήρξε μορφή αντίδρασης που να μην δοκιμάστηκε από το συνδικαλιστικό κίνημα.
Διαδηλώσεις , καταλήψεις, 24ωρες και 48ωρες γενικές απεργίες , ακτιβισμοί και πολυήμερες κινητοποιήσεις ,όπως στην περίπτωση της ΠΟΕ-ΟΤΑ.
Το συνδικαλιστικό κίνημα με την δεδομένη πολιτική του γεωγραφία, με δεδομένη την οργανωτική του ανεπάρκεια , με την κυριαρχία δυνάμεων εθισμένων στον κυβερνητικό συνδικαλισμό και δυνάμεων που στο όνομα της καθαρότητας οδήγησαν συνδικάτα μεγάλων κλάδων στην απομόνωση , με όλα αυτά τα στραβά και τα κουσούρια και τις εσωτερικές του διαφορές πρέπει τώρα να βρει τρόπο να συνεννοηθεί για τον στόχο της ανατροπής.
Συνεννόηση σημαίνει , να βάλει προτεραιότητες. Να βάλει σε δεύτερη προτεραιότητα την επίλυση δεδομένων διαφορών (συνδικαλιστικών, ιδεολογικών , πολιτικών κλπ) και να βάλει σε πρώτη προτεραιότητα το αίτημα της κοινής δράσης για την κατάργηση των μνημονίων και την πολιτική ανατροπή.
Αν δεν μπουν αυτές οι προτεραιότητες και περιμένουμε πότε θα αλλάξουν οι εσωτερικοί συσχετισμοί στο κίνημα και πότε θα λυθούν όλα τα οργανωτικά του προβλήματα και θα αποκατασταθεί η ενότητα σε κλάδους , τότε θα αφήσουμε το πεδίο ελεύθερο στην κυβέρνηση , να εφαρμόζει χωρίς κόστος τις ολέθριες μνημονιακές πολιτικές.
Τα όποια προβλήματα έχει το κίνημα, θα ξεπεραστούν μόνο με την ανάπτυξη των μεγάλων κοινών αγώνων. Δεν υπάρχουν άλλα γιατρικά να γιατρέψει τις πληγές του το εργατικό κίνημα.
Η πολυδιάσπαση σε οργανωτικό και ιδεολογικό επίπεδο , ο ρεφορμισμός και όλες οι άλλες πληγές του εργατικού κινήματος , αν ξεπεραστούν ποτέ, θα ξεπεραστούν στο πεδίο των μεγάλων ταξικών αγώνων και όχι των γραφειοκρατικών μηχανισμών του κινήματος.
Το κοινό μας πεδίο σήμερα πρέπει να είναι η διοργάνωση της πρώτης πολιτικής απεργίας του σύγχρονου εργατικού κινήματος με στόχο την κατάργηση των μνημονίων και την πολιτική ανατροπή.
Η προετοιμασία μιας πραγματικά μεγάλης πολιτικής απεργίας με στόχο την κατάργηση των μνημονίων και την ανατροπή της κυβέρνησης, μπορεί να κρατήσει και ένα και δυο μήνες.
Να υπάρξει η μεγαλύτερη καμπάνια που έχει γίνει ποτέ στην ιστορία του εργατικού μας κινήματος για την επιτυχία της προσπάθειας.
Να δώσουμε προοπτική , ελπίδα και κυρίως να δώσουμε στόχο στο εργατικό κίνημα.
Η κυβέρνηση να μετρά τις μέρες που της απομένουν μέχρι να τα μαζέψει και να φύγει και οι εργαζόμενοι τις μέρες μέχρι την πραγματοποίηση της μεγαλύτερης τους νίκης σε κινηματικό επίπεδο.
Σήμερα μετά από 3 χρόνια μνημονίων και καταστροφής δεν μπορεί να υπάρχει άλλος στόχος για το εργατικό κίνημα πέρα από τον στόχο της ανατροπής.
Αν οι ομοσπονδίες που συμμετέχουν στην πρώτη απόπειρα συντονισμού που έγινε στα γραφεία της ΠΟΕ-ΟΤΑ και που θα συμμετέχουν στο συλλαλητήριο στις 29-6 , αποφασίσουν να πάρουν συγκεκριμένη πρωτοβουλία για την κήρυξη πολιτικής απεργίας από τώρα για τις πρώτες μέρες του φθινόπωρου, είναι σίγουρο πως δύσκολα θα βρεθεί εργατικό συνδικάτο να πει όχι σε αυτήν την απεργία.
Αν αυτή η προσπάθεια γίνει με καλά επεξεργασμένο σχέδιο και με αποφασιστικό τρόπο από τα συνδικάτα, δύσκολα θα βρεθεί κυβέρνηση να αντέξει την πίεση της κλεψύδρας του πολιτικού χρόνου που θα αδειάζει.
Η ευκαιρία για το εργατικό μας κίνημα είναι μεγάλη , αλλά η ευθύνη είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Οι αντικειμενικές συνθήκες (όπως λέγαμε παλιά) είναι υπερ ώριμες. Η ιδέα της ανατροπής έχει ωριμάσει σε ένα πολύ μεγάλο μέρος των εργαζομένων. Η πρώτη μαγιά των μεγάλων συνδικάτων που θέλουν την κοινή προσπάθεια ,υπάρχει.
Λείπει η απόφαση. Χρέος μας είναι να την πάρουμε και να την υπηρετήσουμε.
Θωμάς Μπιζάς μέλος της Ε.Ε της ΠΟΕ-ΟΤΑ.