Με την πολιτική της η κυβέρνηση θέτει σε κίνδυνο την
υγεία των πολιτών.
Όταν θα
γραφτεί η πολιτική Ιστορία της εποχής μας, είναι βέβαιο ότι ο Άδωνις θα
αποτελέσει χαρακτηριστικό παράδειγμα της παρακμής του πολιτικού συστήματος.
Αυτή η γροτέσκα φιγούρα που βάζει διαρκώς τις φωνές και θεωρεί την αλητεία
απολύτως θεμιτό μέσο για την άσκηση πολιτικής , σε άλλες εποχές θα θεωρούταν
μέρος του γραφικού ακροδεξιού περιθωρίου. Το ότι σήμερα είναι υπουργός
δείχνει με ενάργεια την έκταση του μνημονιακού εκμαυλισμού.
Δεν υπάρχει
λοιπόν λόγος να αντιπαραθέτει κανείς σοβαρά τις εκάστοτε κοτσάνες του
τηλεπλασιέ-υπουργού –πώς να κουβεντιάσεις με έναν τύπο που βρίσκεται σε πόλεμο
με την ευπρέπεια και το δημοκρατικό ήθος; Αυτό που έχει όμως σημασία είναι να
εξετάσουμε με νηφαλιότητα την πολιτική που ασκεί στον νευραλγικό χώρο του
φαρμάκου. Για την ακρίβεια δεν την ασκεί, αλλά τη μεταφέρει, αφού ο τηλεπλασιέ
λειτουργεί ως πολιτικό «βαποράκι» της τρόικας και των πολυεθνικών του φαρμάκου.
Έχουμε και λέμε:
1. Με την
πολιτική της η κυβέρνηση θέτει σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών. Σύμφωνα με μελέτη της Εθνικής Σχολής
Δημόσιας Υγείας, το 28% των ασθενών αναγκάζεται να διακόψει τη φαρμακευτική
αγωγή του λόγω οικονομικής αδυναμίας.
2. Χαρατσώνει τους ασθενείς
μεταφέροντας τους το κόστος των φαρμάκων που χρειάζονται. Η συμμετοχή των
ασθενών στο κόστος έχει εκτοξευτεί από το 11.5% στο 23,5%, λόγω
του ανοίγματος της ψαλίδας μεταξύ του ποσού που καλύπτουν τα Ταμεία και τη
πραγματικής τιμής του φαρμάκου, καθώς και της μεγέθυνσης της λίστας των μη
συνταγογραφούμενων φαρμάκων. Σε αυτά να προσθέσουμε το χαράτσι του 1 ευρώ
ανά συνταγή που επιβάλλεται από 1/1/2014, όπως επίσης και τα 25 ευρώ
που απαιτούνται πλέον για την εισαγωγή στα νοσοκομεία.
3. Ο στόχος της μείωσης της
φαρμακευτικής δαπάνης στα 2 δις ανοίγει το δρόμο στην απόσυρση φαρμάκων από την
ελληνική αγορά. Αν και είναι απολύτως θεμιτό να δημιουργηθεί μηχανισμός
αποτροπής της φούσκας στην αγορά φαρμάκου, εντούτοις, στη μείωση των τιμών
υπάρχει όριο που δεν πρέπει να ξεπεραστεί. Σε άλλη περίπτωση, οι εταιρίες θα
αποσύρουν φάρμακα από την Ελλάδα για να μη «σπάσει» διεθνώς η τιμή.
4. Με το
πλήρες άνοιγμα της αγοράς του γενόσημου φαρμάκου και τη χαλάρωση των ελέγχων
ποιότητας του ΕΟΦ, οι πολυεθνικοί κολοσσοί αποκτούν στρατηγικό πλεονέκτημα
έναντι της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας. Την ίδια στιγμή που ένας παραγωγικός κλάδος με 20.000
θέσεις εργασίας δέχεται καίριο πλήγμα, ο ασθενής δεν κερδίζει τίποτα, αφού η
όποια διαφορά τιμής δεν θα μεταβιβάζεται σε αυτόν. Επιπλέον, τίθεται επί
τάπητος το ζήτημα της ποιότητας του προσφερόμενου φαρμάκου, αφού ο ΕΟΦ δεν
μπορεί να επιτελέσει με επάρκεια τον ελεγκτικό ρόλο του λόγω της υποστελέχωσής
του.
Εν ολίγοις,
η κυβέρνηση λειτουργεί ως οδοστρωτήρας και στο χώρο του φαρμάκου. Θα μπορούσε
βέβαια να χαραχτεί μια άλλη πορεία με βάση την προτεραιότητα στην προστασία της
υγείας όλων (ανεξαρτήτως εισοδήματος), την αποεμπορευματοποίηση του φαρμάκου,
τη μείωση των τιμών και τον ποιοτικό έλεγχο όλων των φαρμάκων, την ενίσχυση του
ΕΟΦ. Αλλά αυτή η διαφορετική πορεία για το φάρμακο απαιτεί μια κυβέρνηση που
δεν θα λειτουργεί ως πολιτικό «βαποράκι» της τρόικας.
πηγή : left.gr