Αυτόνομη Αγωνιστική Ριζοσπαστική Συνεργασία: Αγώνας διαρκείας για την Ανατροπή

Η εκλογική διακήρυξη για το 35ο Τακτικό Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ της Αυτόνομης Αγωνιστικής Ριζοσπαστικής Συνεργασίας.

Αυτόνοµα Ταξικά Ριζοσπαστικά Συνδικάτα
για την Ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ

Να τους ανατρέψουµε
πριν µας γυρίσουν στον εργασιακό µεσαίωνα

Το 35ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ πραγµατοποιείται µέσα σε ένα πολιτικό, κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον που µας παραπέµπει σε άλλες γκρίζες εποχές του παρελθόντος. Το τοπίο και οι συνθήκες που έχουν διαµορφώσει οι µνηµονιακές πολιτικές µε τις απολύσεις υπαλλήλων, τη συρρίκνωση και κατάργηση δηµόσιων υπηρεσιών, τον περιορισµό των εργασιακών, κοινωνικών, συλλογικών και δηµοκρατικών δικαιωµάτων και γενικότερα την απαξίωση της εργασίας θέτουν πλέον το συνδικαλιστικό κίνηµα µπροστά σε ιστορικές προκλήσεις. Πριν ένα και ενάµιση αιώνα το εργατικό κίνηµα προσπαθούσε να οργανωθεί και µε τους αγώνες του, µε χιλιάδες νεκρούς, διώξεις, φυλακίσεις, να βελτιώσει την θέση των εργαζοµένων και της εργατικής τάξης. Να κατακτήσει το 8ωρο, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, πλήρη απασχόληση, κοινωνικά, ασφαλιστικά και συλλογικά δικαιώµατα. Σήµερα, το κεφάλαιο, πιο άγριο και βάρβαρο στα πλαίσια του νεοφιλελεύθερου καπιταλισµού, προσπαθεί να αφαιρέσει κάθε κατάκτηση των εργαζοµένων και των λαών. Το διεθνές κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκφραστές του µε πρωτοστάτη την Ε.Ε., µε πρόσχηµα το χρέος και τα δηµοσιονοµικά προβλήµατα των χωρών και ιδιαίτερα του Νότου, θέλουν να καταργήσουν κάθε κατάκτηση των εργαζοµένων και της κοινωνίας.

Χρησιµοποίησαν και χρησιµοποιούν την Ελλάδα, µε τη συµφωνία και των κυρίαρχων πολιτικών αστικών δυνάµεων, ως πειραµατόζωο για την προώθηση του καταστροφικού τους έργου. Το συνδικαλιστικό κίνηµα της χώρας µας, παρά τους µεγάλους αγώνες που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται, οδηγείται από υποχώρηση σε υποχώρηση και κινδυνεύει να υποστεί ιστορική ήττα. Το 35ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, που µε κύρια ευθύνη των µνηµονιακών παρατάξεων, πραγµατοποιείται µε τους όρους και τις σκοπιµότητες του χθες, αποκαλύπτει µε τον καλύτερο τρόπο την κρίση που υπάρχει στο ίδιο το συνδικαλιστικό κίνηµα, που αν δεν ξεπεραστεί θα το οδηγήσει σε παραπέρα παρακµή και διάλυση.

Oι εργαζόµενοι και η κοινωνία
στα µαύρα χρόνια του µνηµονίου
Η εργατική τάξη, οι εργαζόµενοι της χώρας µας, τα φτωχά λαϊκά στρώµατα βιώνουµε την πιο βάρβαρη επίθεση των τελευταίων δεκαετιών στο σύνολο των δικαιωµάτων µας.

Το κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκφραστές του, στο όνοµα της κρίσης και του χρέους, επιχειρούν την πιο βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση προς όφελός τους και σε βάρος της εργασίας.

Οι ανατροπές, που στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισµού είχαν σχεδιαστεί εδώ και δεκαετίες, µε την πολιτική του «σοκ και δέος» προωθούνται άµεσα και ραγδαία.

Τα δηµοσιονοµικά ελλείµµατα και το χρέος αποτελούν το πρόσχηµα για να περάσουν τα νέα βάρβαρα µέτρα.

Η βίαιη εσωτερική υποτίµηση, ο περιορισµός ακόµα και η κατάργηση του όποιου κοινωνικού κράτους, οι ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούληµα της δηµόσιας περιουσίας, η φορολεηλασία, η µείωση µισθών και συντάξεων, η επίθεση στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώµατα, η ύφεση, η ανεργία, ο περιορισµός των συλλογικών και δηµοκρατικών δικαιωµάτων, η κατάργηση του εργατικού δικαίου, ο ρατσισµός, ο εθνικισµός, η ανοικτή δράση των νεοφασιστικών ναζιστικών οργανώσεων οδηγούν τη χώρα µας σε µια κατάσταση πολλών δεκαετιών πριν.

Ο δηµόσιος τοµέας, οι δηµόσιες υπηρεσίες βρέθηκαν και βρίσκονται στο 

στόχαστρο των µνηµονιακών επιθέσεων.

Ο περιορισµός του κράτους κατά 1/3 και η ανάλογη µείωση των εργαζοµένων στο δηµόσιο αποτελούν βασική δέσµευση των µνηµονίων και στρατηγικό στόχο των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων.

Οι ιδιωτικοποιήσεις για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, η κατάργηση φορέων, η εµπορευµατοποίηση των κοινωνικών αγαθών, οι υποχρεωτικές συνταξιοδοτήσεις, οι απολύσεις, οι διαθεσιµότητες και η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων αποτελούν τα εργαλεία για την επίτευξη των παραπάνω στόχων.

Στα πλαίσια αυτών των πολιτικών, τα εισοδήµατα των εργαζοµένων στο δηµόσιο µειώθηκαν κατακόρυφα, δεκάδες χιλιάδες εργαζόµενοι βρέθηκαν απολυµένοι, δηµόσιες υπηρεσίες καταργούνται, οι πολίτες δεν έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης σε δηµόσια και κοινωνικά αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, η πρόνοια, η κοινωνική ασφάλιση κλπ.

Οι µνηµονιακές νεοφιλελεύθερες πολιτικές έχουν οδηγήσει τους εργαζόµενους και την πλειονότητα της κοινωνίας στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Η Ελλάδα βρίσκεται πλέον σε ανθρωπιστική κρίση. Εκατοµµύρια συµπολίτες µας είναι ανασφάλιστοι, χιλιάδες στερούνται βασικά αγαθά και οδηγούνται ακόµη και στην αυτοκτονία.

Οι αγώνες των εργαζοµένων και της κοινωνίας
Οι εργαζόµενοι της χώρας µας, παρά την υπονοµευτική τακτική που ακολούθησαν οι πλειοψηφίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε τριτοβάθµιο κυρίως επίπεδο και ιδιαίτερα στη ΓΣΕΕ, ανέπτυξαν και αναπτύσσουν πολύµορφους αγώνες. Βρεθήκαµε και βρισκόµαστε στους δρόµους µε συγκεντρώσεις, διαµαρτυρίες, συλλαλητήρια, καταλήψεις, απεργίες για να αποκρούσουµε τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, που απειλούσε και απειλεί όλα τα δικαιώµατά µας. Συναντηθήκαµε µε τα κινήµατα των πλατειών, µε το κίνηµα “Δε χρωστάµε, δεν πουλάµε, δεν πληρώνουµε”, µε τους χρήστες των δηµόσιων υπηρεσιών, µε τους µικροµεσαίους, και προσπαθήσαµε να ανατρέψουµε τις βάρβαρες αντικοινωνικές πολιτικές. Αγώνες αναπτύχθηκαν από όλους τους κλάδους των εργαζοµένων.

Οι αγώνες, ιδιαίτερα, εκείνοι που πραγµατοποιήθηκαν από τους εκπαιδευτικούς, τους σχολικούς φύλακες, τις καθαρίστριες, τους υπαλλήλους πολλών υπουργείων, τους εργαζόµενους στην ΕΡΤ, και κυρίως ο ηρωικός αγώνας των υπαλλήλων στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, µε τη διάρκειά τους, την έντασή τους αλλά και την αλληλεγγύη που εξασφάλισαν, οδήγησαν στην πλήρη απαξίωση των κυβερνητικών µνηµονιακών δυνάµεων και αποτελούν θετική παρακαταθήκη για την πορεία του κινήµατος. Αυτοί οι πρόσφατοι αγώνες έδειξαν ότι η πάλη για την επίλυση των κλαδικών – εργασιακών προβληµάτων, για να είναι αποτελεσµατική, πρέπει να εντάσσεται στο ευρύτερο παλλαϊκό κίνηµα αντίστασης και ανατροπής.

Η κυβέρνηση και η τρόικα προσπάθησαν µε κάθε µέσο να διασπάσουν τους εργαζόµενους και την κοινωνία, να καλλιεργήσουν και να εντείνουν τον κοινωνικό αυτοµατισµό, να µας διαιρέσουν για να περάσουν τα σχέδιά τους. Στα πλαίσια της θεωρίας των δύο άκρων, προσπάθησαν και προσπαθούν να εξισώσουν τις κινητοποιήσεις που πραγµατοποιούν οι εργαζόµενοι µε τη βία των φασιστικών και εγκληµατικών συµµοριών, τις οποίες µε την όλη πολιτική τους ενίσχυσαν και ενισχύουν. Τα ΜΜΕ έχουν αναλάβει µε το αζηµίωτο τη συκοφάντηση κάθε αντίστασης των εργαζοµένων, την τροµοκράτηση της κοινωνίας.

Οι µνηµονιακές κυβερνήσεις, ανεξάρτητα από τη σύνθεσή τους, κατέφυγαν στον αυταρχισµό, την τροµοκρατία και τη βία προκειµένου να κάµψουν τους αγώνες µας. Χρησιµοποίησαν και χρησιµοποιούν όλο το αυταρχικό και αντισυνταγµατικό οπλοστάσιο. Χρησιµοποίησαν τα δικαστήρια, τις πειθαρχικές διώξεις, τα ΜΑΤ, έριξαν τόνους δακρυγόνα, κατέφυγαν ακόµη και στο µέτρο της προληπτικής πολιτικής επιστράτευσης.

Οι αγώνες µας και ιδιαίτερα αυτοί που δόθηκαν σε συνεργασία µε τα άλλα κοινωνικά στρώµατα, είχαν πολιτικά αποτελέσµατα, αφού οδήγησαν το σάπιο πολιτικό σύστηµα σε παραιτήσεις και εναλλαγές κυβερνήσεων, σε προκήρυξη εκλογών κλπ., µε βασικό βέβαια στόχο τους να εκτονώσουν τις αντιδράσεις των εργαζοµένων και να κερδίσουν πολιτικό χρόνο για να ολοκληρώσουν το καταστροφικό έργο τους.

Η δράση της απερχόµενης διοίκησης της ΑΔΕΔΥ
Το Συνδικαλιστικό Κίνηµα της χώρας µας, παρά τους αγώνες που έγιναν, δεν µπόρεσε να αποκρούσει την επίθεση του κεφαλαίου και των πολιτικών εκφραστών του. Πέρα από αντικειµενικούς λόγους, οι οποίοι υπήρχαν και υπάρχουν και είναι ανεξάρτητοι από τη δράση του Συνδικαλιστικού Κινήµατος, αυτό οφείλεται και στην ίδια τη στάση του και ιδιαίτερα στην πολιτική που ακολούθησαν οι πλειοψηφίες στην ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.

Το συνδικαλιστικό κίνηµα σε κεντρικό επίπεδο, δηλαδή οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, αλλά και στις περισσότερες οµοσπονδίες ενσωµατωµένες ουσιαστικά στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, δεν αποκάλυψαν τον ταξικό χαρακτήρα της νέας επίθεσης και το εύρος των κυβερνητικών µνηµονιακών παρεµβάσεων. Αντιµετώπισαν και αντιµετωπίζουν τα µνηµόνια ως µια πολιτική που εφαρµόζεται για δηµοσιονοµικούς λόγους και όχι ως µια στρατηγική επίθεση που έχει ως στόχο να καταργήσει τα δικαιώµατα των εργαζοµένων και της εργατικής τάξης στα πλαίσια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Έτσι το συνδικαλιστικό κίνηµα ιδεολογικά και πολιτικά απροετοίµαστο αλλά και οργανωτικά κατακερµατισµένο, δεν διαµόρφωσε ένα ολοκληρωµένο σχέδιο αντίστασης απέναντι στην ολοµέτωπη επίθεση και δεν προσπάθησε να οικοδοµήσει τις αναγκαίες συµµαχίες µε τα άλλα κοινωνικά στρώµατα, που πλήττονται από τις µνηµονιακές πολιτικές. Στην λογική του µικρότερου κακού οι πλειοψηφίες των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων αποδέχτηκαν και αποδέχονται ουσιαστικά τα µνηµόνια και περιορίζουν τις όποιες παρεµβάσεις τους στις επιπτώσεις τους.

Περιορίστηκαν σε έναν αµυντικό αγώνα αφήνοντας τις κυβερνήσεις να έχουν πάντα την πρωτοβουλία των κινήσεων, να επιλέγουν οι ίδιες πότε και ποιους κλάδους εργαζοµένων θα πλήξουν και να αξιοποιούν τις κλαδικές αντιθέσεις και αυταπάτες τµηµάτων των εργαζοµένων. Η ΑΔΕΔΥ δεν πήρε ουσιαστικές πρωτοβουλίες για να συγκροτηθεί ένα ισχυρό πανεργατικό και παλλαϊκό µέτωπο αντίστασης και ανατροπής.

Με βάση τις παραπάνω εκτιµήσεις οι ηγεσίες της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ, συνεπικουρούµενες για µικροκοµµατικούς λόγους από τις δυνάµεις του ΠΑΜΕ αρνήθηκαν να διαµορφώσουν ένα αγωνιστικό σχέδιο αντίστασης και ανατροπής των µνηµονιακών πολιτικών, αρνήθηκαν το συντονισµό και την κοινή δράση µε άλλα στρώµατα. Αντίθετα, µε την όλη τακτική τους, και ιδιαίτερα οι κυβερνητικές παρατάξεις, εξυπηρέτησαν και εξυπηρετούν τις κυβερνητικές σκοπιµότητες, τον

κοινωνικό αυτοµατισµό, τη διάσπαση της ενιαίας δράσης των εργαζοµένων.

Η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ, χωρίς να ταυτίζεται µε τη στάση της ΓΣΕΕ, αφού η επίθεση στο Δηµόσιο ήταν αρχικά πιο έντονη, κινήθηκε στην ίδια γραµµή πλεύσης. Αρκέστηκε πολλές φορές στην εξαγγελία απεργιακών κινητοποιήσεων χωρίς να παίρνει κανένα µέτρο για την επιτυχία τους.

Ταυτόχρονα, η στάση που κράτησαν οι φιλοκυβερνητικές παρατάξεις σε κρίσιµα θέµατα όπως η αύξηση του ωραρίου, των απολύσεων, του νέου µισθολογίου κλπ αποπροσανατόλισε τους εργαζόµενους και διευκόλυνε τις κυβερνητικές πολιτικές.

Πέρα όµως από τη στάση που κράτησαν στο θέµα των αγώνων, την ίδια τακτική ακολούθησαν και σε άλλα κρίσιµα θέµατα που συνδέονται µε το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνηµα, την πορεία και την ανάπτυξή του, όπως η ένταξη όλων των εργαζοµένων, ανεξάρτητα από την εργασιακή τους σχέση, στα συνδικάτα, η γραφειοκρατική λειτουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, οι διεθνείς σχέσεις, ο αποκλεισµός οργανώσεων από συνέδρια κλπ.

Ιστορική αναγκαιότητα
η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήµατος
Η συνέχιση και κλιµάκωση της επίθεσης των νεοφιλελεύθερων µνηµονιακών πολιτικών δυνάµεων οδηγεί τους εργαζόµενους, την κοινωνία και τη χώρα σε καταστροφή.

Όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική, τα δικαιώµατα των εργαζοµένων, των φτωχών λαϊκών στρωµάτων θα συρρικνώνονται, θα καταργούνται. Το δηµόσιο και οι εργαζόµενοι στο δηµόσιο θα βρίσκονται συνέχεια στο στόχαστρο. Δηµόσια αγαθά και υπηρεσίες θα καταργούνται, οι εργαζόµενοι θα οδηγούνται στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Οι εργαζόµενοι, η ελληνική κοινωνία, έχουµε χρέος να οργανώσουµε την πιο πλατιά, ενωτική, µαζική αντίσταση για να βάλουµε φραγµό στα σχέδιά τους.

Το συνδικαλιστικό κίνηµα, καθώς απειλείται ακόµη και η ίδια η ύπαρξή του, πρέπει να πρωτοστατήσει στον αγώνα για την ανατροπή αυτών των πολιτικών και για την υλοποίηση µιας πολιτικής που θα έχει ως κριτήριο τις ανάγκες των εργαζοµένων και της κοινωνίας και όχι τα συµφέροντα των δανειστών και του κεφαλαίου. Για να µπορέσει να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις, χρειάζεται να ξεπεράσει την κρίση που αντιµετωπίζει, τις παθογένειες και τις χρόνιες αδυναµίες του, να ανασυγκροτηθεί και να υπερασπίσει αγωνιστικά τα συµφέροντα των εργαζοµένων και ευρύτερα της µεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Στην κατεύθυνση αυτή είναι αναγκαία:

- Διεύρυνση του διεκδικητικού πλαισίου. Σύνδεση των επιµέρους προβληµάτων που αντιµετωπίζουν οι κλάδοι µε τα γενικότερα προβλήµατα που αντιµετωπίζει το σύνολο των εργαζοµένων. Η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, η προστασία και η παραγωγική ανασυγκρότηση του δηµόσιου τοµέα, η υπεράσπιση και διεύρυνση των δηµόσιων αγαθών κλπ είναι κοινά αιτήµατα για όλους τους εργαζοµένους. Η ΑΔΕΔΥ, χωρίς να εγκαταλείψει τον αγώνα της για τα επιµέρους προβλήµατα των εργαζόµενων στο Δηµόσιο, οφείλει να τα συνδέει µε την προβολή µιας εναλλακτικής πρότασης εξόδου από την κρίση, µε την προσπάθεια επιβολής µιας νέας οικονοµικής και κοινωνικής ατζέντας, που θα προβάλλει τις ανάγκες των εργαζοµένων και της κοινωνίας και θα δηµιουργεί το όραµα και την ελπίδα στους εργαζόµενους για να αγωνιστούν.

- Επαναφορά εργασιακών, µισθολογικών, ασφαλιστικών, συνταξιοδοτικών και συλλογικών δικαιωµάτων, που αφαιρέθηκαν βίαια τα τελευταία χρόνια, και επαναπρόσληψη όλων όσων απολύθηκαν.

- Σωστή επιλογή των µορφών πάλης, προετοιµασία και ενηµέρωση των εργαζοµένων, συντονισµός των αγώνων µεταξύ διαφόρων κλάδων µε στόχο τη συνέχιση και κλιµάκωση των κινητοποιήσεων.

- Συγκρότηση πλατιών επιτροπών αγώνα σε κλαδικό και τοπικό επίπεδο, για την προστασία και υπεράσπιση των δηµόσιων αγαθών.

- Διεύρυνση των συµµαχιών των εργαζοµένων µε άλλα κοινωνικά στρώµατα που πλήττονται από τις µνηµονιακές πολιτικές, όπως οι άνεργοι, οι αγρότες, οι ελεύθεροι επαγγελµατίες, οι επιστήµονες, οι φοιτητές κλπ.

- Συγκρότηση αντιφασιστικού-αντιρατσιστικού µετώπου που θα συνδυάζει την πάλη για την ανατροπή των µνηµονίων µε την αποκάλυψη και αντιµετώπιση της νεοναζιστικής απειλής της Χρυσής Αυγής.

- Ενίσχυση της αλληλεγγύης µεταξύ των διάφορων κλάδων των εργαζοµένων και πιο αποτελεσµατική κάλυψη των αναγκών των συνανθρώπων µας που τα µνηµόνια τους έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση.

- Ενίσχυση της αυτονοµίας του Συνδικαλιστικού Κινήµατος από τους εργοδότες, τις κυβερνήσεις, το κράτος, τα κόµµατα.

- Δηµοκρατική λειτουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Περιορισµός των γραφειοκρατικών λειτουργιών, του παραγοντισµού, της λογικής της ανάθεσης, της παραταξιοποίησης και της κοµµατικοποίησης. Ξερίζωµα των φαινοµένων διαφθοράς, χρηµατισµού και συναλλαγής στο Δηµόσιο Τοµέα.

- Θεσµοθέτηση κώδικα δεοντολογίας για τα συνδικαλιστικά στελέχη.

- Μαζικοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Συνδικαλιστική κάλυψη όλων των εργαζοµένων ανεξάρτητα από εργασιακή σχέση.

- Οργανωτική ενότητα του συνδικαλισικού κινήµατος. Άµεση ενοποίηση ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, µε παράλληλες ενοποιήσεις και συγχωνεύσεις δευτεροβάθµιων και πρωτοβάθµιων οργανώσεων.

Η δηµιουργία ενός αυτόνοµου ταξικού πόλου
αναγκαία προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήµατος
Η αριστερή ενότητα, οι εκλεγµένοι στη διοίκηση της ΑΔΕΔΥ και σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήµατος, όλα τα στελέχη µας, την περίοδο που πέρασε µε τις αναλύσεις, τις προτάσεις και την όλη δράση µας, παρά τις µικρές µας δυνάµεις, προσπαθήσαµε να συµβάλουµε σε µια ταξική και αποτελεσµατική πορεία του συνδικαλιστικού κινήµατος. Θεωρούµε ότι η συµβολή µας ήταν και είναι θετική.

Επιµείναµε και επιµένουµε στο συντονισµό των αγώνων, στη συνεργασία τού συνδικαλιστικού κινήµατος µε άλλα κοινωνικά στρώµατα, στην ενότητα και την κοινή δράση των εργαζοµένων και των φτωχών λαϊκών στρωµάτων. Επιλέξαµε και επιλέγουµε την κοινή δράση, να λειτουργούµε δηλαδή µέσα από τα σωµατεία και όποιον συντονισµό οργανώσεων στηρίζουµε, επιδιώκουµε να προωθεί και να ενισχύει την δυναµική των συνδικάτων. Στην κατεύθυνση αυτή θα συνεχίσουµε.

Θεωρούµε ότι στις σηµερινές συνθήκες η δηµιουργία, η ενίσχυση και η µαζικοποίηση ενός αυτόνοµου ταξικού συνδικαλιστικού πόλου µπορεί να επηρεάσει σηµαντικά την πορεία του συνδικαλιστικού κινήµατος.

Στην κατεύθυνση αυτή οι παρατάξεις Αυτόνοµη Παρέµβαση, Εργατική Αριστερά, Αριστεροί και ανένταχτοι συνδικαλιστές του Δηµόσιου τοµέα συγκροτήσαµε την Αυτόνοµη Αγωνιστική Ριζοσπαστική Συνεργασία. Καλούµε κάθε συνάδελφο-ισσα που έχει τις ίδιες αγωνίες και τους ίδιους στόχους να συµπαραταχθούµε, να πολλαπλασιάσουµε τη δύναµη της παρέµβασής µας, για να ανοίξουµε νέους δρόµους για το συνδικαλιστικό κίνηµα, προς όφελος των συναδέλφων µας των εργαζοµένων γενικότερα αλλά και της ελληνικής κοινωνίας.

Συνεχίζουµε τους αγώνες για την ανατροπή των αντεργατικών πολιτικών
της µνηµονιακής συγκυβέρνησης και της τρόικας