Η κρίση των συνδικαλιστικών παρατάξεων και οι ευθύνες των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς

*του Θωμά Μπιζά
 

Μετά από τα 3,5 χρόνια της βάρβαρης  «μνημονιακής» λιτότητας, η κοινωνία και η χώρα βρίσκονται μπροστά σε μια καταστροφική πορεία. Η κυβέρνηση στηριγμένη στα ξένα οικονομικά και πολιτικά κέντρα αλλά και στο μιντιακό σύστημα προχωρά στην  τελική φάση του σχεδίου της που είναι : επίθεση με όλα τα μέσα απέναντι στην κοινωνία και την δημοκρατία προς όφελος των εγχώριων οικονομικών ελίτ και των δανειστών. Ο τελικός στόχος τους είναι ένας φτωχός λαός χωρίς δικαιώματα και χωρίς δημόσια αγαθά.

Επιδίωξη  τους είναι ένας λαός περήφανος με μεγάλη παράδοση στους κοινωνικούς αγώνες, να γίνει ένας λαός γονατισμένος και παραδομένος στις ορέξεις τους.

Μόνο έτσι μπορούν να επιβάλουν αυτό που είναι ήδη αποφασισμένο και δεν είναι τίποτα άλλο από ένα νέο δάνειο για να εξασφαλιστεί τάχα η συνέχεια της χρηματοδότησης για την αποπληρωμή του χρέους. Το  νέο δάνειο θα σημαίνει νέα δεσμά, με νέο μνημόνιο και με νέα μέτρα.

Η «έξοδος στις αγορές» και το «πρωτογενές πλεόνασμα» εξαγγέλλονται για να σηματοδοτήσουν τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής, που ρίχνει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων  και αυξάνει τα προνόμια και τον πλούτο μιας μικρής μειοψηφίας κερδοσκόπων.

Τα νέα μέτρα που ετοιμάζουν είναι εφιαλτικά.

Με ή χωρίς τις παρατάσεις που ζητά ο κ. Μητσοτάκης θα έχουμε χιλιάδες νέες απολύσεις και διαθεσιμότητες που  θα φτάσουν τις 25.000 και από αυτές οι 15.000  θα είναι απολύσεις.

Έχουμε ήδη μια  τεράστια φοροεπιδρομή. Eχουμε το κλείσιμο-συγχώνευση νοσοκομείων. Την  διάλυση του ΕΟΠΠΥ και την  μείωση των παροχών υγείας, την μεταφορά μεγάλου μέρους του κόστους της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στους ασφαλισμένους.

Έχουμε την σταδιακή άρση της αναστολής των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να μείνουν χωρίς σπίτι.

Έχουμε την μείωση συντάξεων ξεκινώντας από 01-01-2014 με εξαφάνιση σχεδόν των επικουρικών και περαιτέρω περικοπή του εφάπαξ.

Έχουμε την μείωση του κατώτερου μισθού στον ιδιωτικό τομέα και την  απελευθέρωση και των ομαδικών απολύσεων. Την κατάργηση 13ου & 14ου μισθού.

Έχουμε τη τρομερή καταστροφή των  χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρηματιών από τη βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης που επιδεινώνει την ήδη τρομακτική ανεργία και υποσκάπτει τις δυνατότητες για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Αυτές οι πολιτικές δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν χωρίς τριγμούς , αλλαγές και ανακατατάξεις στο πολιτικό σύστημα .

Αυτές οι πολιτικές όπως ήταν λογικό, προκάλεσαν την πτώση του δικομματισμού που κυριαρχούσε στην Ελλάδα για δεκαετίες , άλλαξαν τους πολιτικούς συσχετισμούς και αποσάρθρωσαν το πολιτικό σύστημα.

Ό,τι κυριαρχούσε λοιπόν  στο πολιτικό σύστημα, σήμερα δοκιμάζεται και αποδοκιμάζεται.

Κρίση και Συνδικαλιστικό Κίνημα

Η κρίση των κυβερνητικών  κομμάτων μεταφέρθηκε πολύ λογικά και αναμενόμενα και στο εσωτερικό των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων.

Όπως ακριβώς οι πολιτικές των κομμάτων του δικομματισμού οδήγησαν την χώρα σε ναυάγιο, έτσι και σε συνδικαλιστικό επίπεδο, οι δυνάμεις του δικομματισμού  και του κυβερνητικού συνδικαλισμού έριξαν στα βράχια το συνδικαλιστικό κίνημα.

Συνεπώς η κρίση των συνδικαλιστικών παρατάξεων ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ είναι σε μεγάλο βαθμό παράγωγο της κρίσης των κομμάτων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας.

Και η πρόσφατη κρίση στην παράταξη της ΠΑΣΚΕ στο δημόσιο και τα όσα έχουν προηγηθεί στο εσωτερικό αυτής της παράταξης στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και η σοβούσα κρίση της ΔΑΚΕ δημοσίου, δείχνουν ξεκάθαρα του λόγου το αληθές.

Η κρίση στο εσωτερικό των παρατάξεων αυτών είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόν των πολιτικών  αδιεξόδων που προκάλεσε η οικονομική κρίση και που είχε ως συνέπεια την κατάρρευση των κομμάτων του δικομματισμού.

Αυτή η σχέση των κομμάτων με τις συνδικαλιστικές δυνάμεις, ασφαλώς έχει και ιδιομορφίες. Δεν είναι σωστή η απόλυτη ταύτιση τους, παρά την στενή σχέση τους.

Αυτό ισχύει ακόμα και για τις παρατάξεις και τα κόμματα της αριστεράς που εννοείται πως με το εργατικό κίνημα έχουν άλλη και εντελώς διαφορετική  σχέση.

Έχει καταγραφεί πολλές φορές και στην ιστορία της αριστεράς και του εργατικού κινήματος να υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ κομματικών και συνδικαλιστικών στελεχών.

Οι κρίσεις λοιπόν και οι διασπάσεις των κυρίαρχων δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει να ερμηνευτούν με πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους.

Να αποκαλυφθούν οι βαθύτερες αιτίες των κρίσεων αυτών και να αξιοποιηθούν προς όφελος του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Η ΠΑΣΚΕ διασπάται και καταρρέει και είναι βέβαιο πως σε βάθος χρόνου, αυτό θα συμβεί και με την ΔΑΚΕ .

Η κατάρρευσή τους στην πραγματικότητα είναι επιταγή των καιρών. Οι παρατάξεις αυτές πληρώνουν το τίμημα της σχέσης τους με τα κόμματα που οδήγησαν την κοινωνία στον γκρεμό.

Είναι βέβαιο και είναι απολύτως λογικό  πως οι κοινωνικοί αγώνες οδηγούν δεκάδες συνδικαλιστές στο να εγκαταλείπουν αυτές τις παρατάξεις .   

Αυτή η εξέλιξη είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα γιατί είναι βέβαιο πως η επόμενη περίοδος θα είναι πυκνή σε κοινωνικές διεργασίες και αγώνες και οι πολιτικές εξελίξεις θα είναι ραγδαίες.

Το δικό μας χρέος  είναι να καλέσουμε τους συναδέλφους μας που είναι εγκλωβισμένοι σε αυτές τις παρατάξεις, να συνειδητοποιήσουν τον αρνητικό τους ρόλο και να τις εγκαταλείψουν. Να τους ζητήσουμε να ενισχύσουν τις δυνάμεις τις ριζοσπαστικής αριστεράς και να επιβραβεύσουν την συνέπεια και τους αγώνες της.

Να καλέσουμε τους συνδικαλιστές που πιστεύουν πραγματικά  ότι δεν πάει άλλο με  την πολιτική των μνημονίων, αλλά ταυτόχρονα δεν συμφωνούν και  μαζί μας , να κρατήσουν τις διαφωνίες τους, αλλά έρθουν για  να συμβάλουμε μαζί στους αγώνες όλων όσων πλήττονται από την μνημονιακή πολιτική.

Στους κοινωνικούς αγώνες θα κριθούν όλοι.

Και αυτοί που εγκαταλείπουν τις παρατάξεις των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, θα πρέπει να αποδείξουν με πράξεις και με αγώνες  αν εννοούν πραγματικά αυτά που τώρα διακηρύσσουν, ή τα λένε μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους.

Εμείς πρέπει να τους καλέσουμε ακόμα  και για να διαμορφώσουμε τους όρους πολιτικής ανατροπής της μνημονιακής διακυβέρνησης.

Σε αυτήν την τριετία έγιναν και πολλές και μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις. Είχαμε πολλούς επιμέρους αγώνες σε κλαδικό επίπεδο. Γνωρίζουμε τις απογοητεύσεις και την άρνηση συμμετοχής στους αγώνες μετά από τις απανωτές ήττες.

Σήμερα πλέον έχουμε την πείρα αυτών των αγώνων για να κατανοήσουμε πως αυτή η πολιτική δεν μπορεί να αναχαιτιστεί τμηματικά . Ούτε επί μέρους νίκες μπορούμε να έχουμε. Η πείρα μας έδειξε πως η ανατροπή είναι μονόδρομος.

Το σύνθημα μας Ή ΑΥΤΟΙ Ή ΕΜΕΙΣ είναι  εξαιρετικά εύστοχο .

Αν δεν ανατρέψουμε τώρα αυτές τις πολιτικές, κινδυνεύουμε με μακροχρόνια απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Οι ήττες των κινημάτων στους αγώνες για την αποτροπή των απολύσεων , την μείωση των εισοδημάτων,  τον αυταρχισμό κλπ μπορεί να επιφέρουν την πλήρη κατάρρευση της συλλογικής συνείδησης των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι να στραφούν σε ακραία συντηρητικές λύσεις , στον ατομισμό και στην αποδοχή της ήττας και των τετελεσμένων.  

Μπροστά  στο 35ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ η ευθύνη της παράταξης μας είναι μεγάλη.

Ο  ρόλος μας πρέπει να είναι καταλυτικός για τη συγκρότηση ενός κινήματος   ανατροπής. Η συνύπαρξη μας στο εργατικό κίνημα με στελέχη συνδικαλιστικών οργανώσεων που απεγκλωβίζονται από τις παρατάξεις του δικομματισμού, μπορεί να  ενισχύσει ουσιαστικά το αντιμνημονιακό μέτωπο σε συνδικαλιστικό επίπεδο.  Και η συγκρότηση ενός αντιμνημονιακού μετώπου σε συνδικαλιστικό επίπεδο είναι αυτό που τρέμει η συγκυβέρνηση περισσότερο ακόμα και από την δημοσκοπική άνοδο των δυνάμεων της αριστεράς.

Η αλήθεια είναι ότι την κοινωνία δεν την ενδιαφέρουν τα ποσοστά ,οι συσχετισμοί και οι κατανομή των εδρών στα συνέδρια.

Το αίτημα για ανατροπή είναι αίτημα της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων και της ελληνικής κοινωνίας.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, αν θέλει να επιτελέσει τον ιστορικό του ρόλο, δεν μπορεί να επιτρέψει σε μια ετοιμόρροπη κυβέρνηση να καταδικάσει την κοινωνία σε    καταστροφή.

ΥΓ. στο κείμενο αυτό δεν γίνεται αναφορά στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ οι οποίες επίσης βιώνουν τις συνέπειες της κρίσης του ΚΚΕ και έχουν και αυτές τεράστιες ευθύνες για την κρίση του συνδ. κινήματος , για τον λόγο ότι το συγκεκριμένο  κείμενο πραγματεύεται την σχέση των παρατάξεων με τα κυβερνητικά κόμματα του μνημονίου.

*Ο Θωμάς Μπιζάς  είναι μέλος της ε/ε της ΠΟΕ-ΟΤΑ.