Ζωή με ημερομηνία λήξης αισθάνονται ότι έχουν οι σχολικοί φυλακές, που εδώ και πέντε μήνες τελούν υπό καθεστώς διαθεσιμότητας. Ακόμα κι αν οι κυβερνητικές δεσμεύσεις για την ενσωμάτωση μέρους των εργαζομένων σε άλλους κλάδους ή τη συνταξιοδότηση των γηραιότερων γίνουν πραγματικότητα, η μεγάλη πλειοψηφία των σχολικών φυλάκων πρόκειται να περάσει το κατώφλι της ανεργίας.
Οι εργαζόμενοι συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις.
Η καθημερινότητα, άλλωστε, των σχολικών φυλάκων, όπως λένε κι οι ίδιοι ανήκει στον δρόμο. Διεκδικούν την αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά και τη νίκη απέναντι σ' ένα άδικο μέτρο. Η Μαρία Αλικάκου και ο Ι.Σ. δούλευαν μέχρι πρότινος στα σχολεία της Χαλκηδόνας και του Αλίμου. Από διαφορετικές περιοχές, αλλά με κοινά βιώματα. Περιγράφουν στην "Α" την καθημερινότητά τους. Χωρίς θέρμανση, με πολλές δυσκολίες να πληρώσουν λογαριασμούς, φόρους και χαράτσια, με δανεικά από συγγενείς και το σύννεφο της απόλυσης να σκεπάζει κάθε αχτίδα ελπίδας.
"Τα χρήματα, έστω κι αυτά τα μειωμένα, δεν τα παίρνουμε κάθε τέλος του μήνα. Άλλες φορές μας βάζουν 150, άλλες 300 ευρώ, άλλες φορές χρειάζεται να τους το... θυμίσουμε", λέει η Μ. Αλικάκου, 53 ετών. Κάποτε ξυπνούσε τα πρωινά, έχοντας στον νου τα πιτσιρίκια, τον κήπο της και το σχολείο στη Χαλκηδόνα, ενώ τώρα ανησυχεί για το πώς θα καλύψει την μία οικονομική τρύπα που ανοίγει μετά την άλλη.
Η άστατη καταβολή του 75% του μισθού της έχει ως αποτέλεσμα να "φλερτάρει" συχνά με τη διακοπή του ρεύματος, να μείνει δηλαδή χωρίς φως αλλά και θέρμανση. "Είχα πάρει πέρυσι κάτι μικρές σόμπες. Τώρα σπάνια τις βάζω, γιατί καίνε πολύ", παραδέχεται, τη στιγμή που οι ιστορίες για θύματα από την παγωνιά ή από "αυτοσχέδιες σόμπες" πολλαπλασιάζονται.
"Ευτυχώς που δεν κάνει κρύο στον Άλιμο"
Σε ανάλογη κατάσταση βρίσκεται όμως κι ο Ι.Σ. 40 ετών: "Η γυναίκα μου εδώ και τρία χρόνια είναι άνεργη κι έχουμε ένα ανήλικο παιδί. Φαντάσου μόνο τη ψυχολογική φθορά που προκαλείται, γνωρίζοντας ότι σε λίγο καιρό δεν θα έχουμε καθόλου εισόδημα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να ζούμε με δανεικά. Όσο για το κρύο, ας είναι καλά ο Άλιμος...". Όπως αναφέρει, άλλοι συνάδελφοί του αντιμετωπίζουν ακόμα μεγαλύτερες δυσκολίες. "Φίλος και γείτονας δεν έχει να πληρώσει το νοίκι του 4 μήνες. Δεν έχει να δώσει χαρτζιλίκι στο παιδί του, ούτε να πάρει ένα πακέτο τσιγάρα".
Η κυβέρνηση είχε θεωρήσει τη διαθεσιμότητα των σχολικών φυλακών "εύκολη υπόθεση". Κι αυτό γιατί, όπως τονίζει κι ο Ι.Σ, ο κόσμος είχε μια διαστρεβλωμένη εντύπωση για το είδος της δουλειάς και την προσφορά των εργαζομένων. "Ίσως και να φταίει που μας κυνηγά εκείνη η ρημάδα η αδράνεια να μάθουμε" λέει και συμπληρώνει πως "αν δεν φτάσει να καεί το σπίτι μας δεν κάνουμε τίποτα".
"Δεν ήμασταν σεκιουριτάδες, αλλά κομμάτι της κάθε γειτονιάς"
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ταύτισαν τους σχολικούς φύλακες με την εικόνα διάλυσης των δημοσίων υπηρεσιών. "Δεν λέμε ότι επιτελούσαμε τον ρόλο των δασκάλων. Δεν διδάσκαμε τα παιδιά. Τα είχαμε όμως πάντα στον νου μας", υπογραμμίζει η Μ. Αλικάκου. Στη Χαλκηδόνα άλλωστε, τα παιδιά μοιράζονταν μαζί της ιστορίες κι οι γονείς τη χαιρετούσαν με χαμόγελο. "Δεν ήμασταν σεκιουριτάδες, αλλά μέλη μιας κοινότητας, κομμάτι μιας γειτονιάς", λέει χαμογελώντας.
Η Μαρία αισθάνεται αγανάκτηση και στεναχώρια. Απ' το σχολείο δεν περνά πια, θα τη λυγίσουν τα δάκρυα ή τουλάχιστον αυτό φοβάται. Όμως της λείπει το σχολείο. "Πιο πολύ κι απ' τα χρήματα. Ξέρω ότι τα 150 -200 ευρώ παραπάνω αυτή την περίοδο που θα δικαιούμασταν αν εργαζόμασταν θα ήταν πολύτιμα για πολλούς συναδέλφους. Όμως εμένα μου λείπουν οι φωνές στα διαλείμματα".
Όταν τους ρωτάς τι κάνουν, "ποια είναι η δουλειά τους", "οι αρμοδιότητές" τους, ο Ι.Σ. λέει πως είναι "κηπουροί, φύλακες, μπογιατζήδες και υδραυλικοί". "Υπήρχαν δουλειές απλές και πολύπλοκες. Ανοίγαμε την πόρτα του σχολείου, όμως ήμασταν κι αυτοί που κανονίζαμε τα πάντα για την κάθε επισκευή. Αγαπάμε τη δουλειά μας. Προσωπικά δούλευα 8ωρα, ακόμα και σαββατοκύριακα, ενώ δεν έχω πάρει μέρα άδεια. Δεν ήμασταν τεμπέληδες, απλώς ο αδύναμος κρίκος".
"Kλοπές και φθορές στα σχολεία"
Είπαν πως δεν είναι "απαραίτητοι". Η σημασία της ύπαρξής τους όμως φαίνεται -σύμφωνα με τον Ι.Σ.- από τη μετατροπή των σχολείων σε χώρους διακίνησης ναρκωτικών, παραβατικότητας, χώρους αφιλόξενους για καθηγητές και παιδιά. "Οι διευθυντές μάς παίρνουν συνέχεια τηλέφωνα για να δουν αν θα επιστρέψουμε, αν έχουμε κερδίσει τ' ασφαλιστικά μέτρα, για να γυρίσουμε έστω προσωρινά". Χαρακτηριστικό είναι όμως και το συμβάν στο μουσικό σχολείο Αλίμου, που εργαζόμενη, που είχε πάει στο σχολείο να μαζέψει τα πράγματα της, αντιλήφθηκε ότι είχαν αρπάξει φωτιά καλώδια στην αίθουσα των υπολογιστών και απέτρεψε μια μεγάλη καταστροφή.
"Δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το όφελος από τις περικοπές. Δεν μας έχουν πει ούτε το προηγούμενο κόστος, τι γλιτώνει δηλαδή το κράτος από την απομάκρυνσή μας. Ενώ τώρα έρχονται και μέσω ΕΣΠΑ ζητάνε επιστάτες... Άρα ουσιαστικά αναγνωρίζουν τη σημασία της ύπαρξης των σχολικών φυλάκων", επισημαίνει η Μ. Αλικάκου, που καταγγέλλει κι εκείνη καταστροφές σε σχολεία λόγω της έλλειψης φύλαξης.
"Γνωρίζουμε για βανδαλισμούς σε σχολεία στου Ζωγράφου, στη Λάρισα, σε περιοχές όλης της χώρας. Έχουν κλαπεί υπολογιστές, έχουν γίνει φθορές σε θρανία, καρέκλες και τοίχους και καταστροφές που δεν είναι αμελητέες από πλευράς κόστους. Έχει το κράτος να ξαναβάφει ή να αγοράζει καινούρφιο σχολικό εξοπλισμό κάθε τρεις και λίγο;
Το ζήτημα είναι βέβαια τα παιδιά. Μια ζημιά επιδιορθώνεται, ένα παιδί όμως που θα πέσει θύμα βίας ή θα έρθει σ' επαφή με τα ναρκωτικά κινδυνεύει πολύ περισσότερο".
"Προσχηματική η όποια υποχώρηση της κυβέρνησης"
Για την ίδια, οι αστερίσκοι που βάζει το κράτος με τις εξαιρέσεις σχολικών φυλάκων από τη διαθεσιμότητα βάσει κοινωνικών κριτηρίων είναι προσχηματικοί. "Κάθε κοινωνικό κριτήριο που μπαίνει, αναιρείται από κάποιον άλλο όρο. Για παράδειγμα, πολλοί εργαζόμενοι με πολυμελείς οικογένειες δεν εξαιρούνται, επειδή θα πρέπει τα παιδιά τους να είναι ανήλικα. Δεν έχει σημασία αν σπουδάζουν ή αν είναι άνεργα".
Δίχως κριτήρια ή σχεδιασμό, το υπουργείο "αφοπλίζει" και ρίχνει στο περιθώριο ακόμη μία ομάδα εργαζομένων. Το κοινό που έχουν οι σχολικοί φύλακες με όλους τους υπόλοιπους που βάλλονται από τα Μνημόνια είναι ότι και αυτοί ανήκουν στον κόσμο της εργασίας που αγωνίζεται και αντιστέκεται. Η αντίσταση είναι η δύναμή τους. Η Μ. Αλικάκου και ο Ι.Σ. δηλώνουν ότι έχουν ανακαλύψει ένα νέο κόσμο κι αυτό είναι το ελπιδοφόρο. "Ήρθαμε κοντά μεταξύ μας. Ο ένας αγκάλιασε τον άλλο κι αυτό μας δίνει δύναμη.
Θα συνεχίσουμε μέχρι το τέλος, μέχρι να διορθώσουμε την αδικία. Το άδικο μας πειράζει. Θα νικήσουμε".
Δημοσιεύτηκε στην avgi.gr/5-1-2014
Ρεπορτάζ: Κώστας Παπαντωνίου
Ρεπορτάζ: Κώστας Παπαντωνίου
Συνεχίζουν τις κινητοποιησείς τους οι Σχολικοί Φύλακες
Σύμφωνα με απόφαση της ανοιχτής Γενικής Συνέλαυσης που πραγματοποιήθηκε χθες 4/1/2014 προχωρούν σε :
1)Παραστάσεις διαμαρτυρίας με πανό και γιλέκα κατά τον εορτασμό των Θεοφανείων σε όλες τις πόλεις.
2)Μηχανοκίνητη πορεία διαμαρτυρίας (κομβόι αυτοκινήτων ,μηχανών ) από Άλεξανδρούπολη μέχρι Άθηνα, με πρόθεση παραμονής-κατασκήνωσης στην πλατεία Κλαυθμώνος μέχρι τέλους.
Ημερομηνία προσδιορίζεται αρχές Φεβρουαρίου.
3)Ανοικτή Πανελλαδική συνέλευση με την ολοκλήρωση της πορείας στην Αθήνα.
4)Απαίτηση από την ΠΟΕΟΤΑ γιά προκύρηξη απεργίας διαρκείας.
Η πρώτη πρόταση ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία και οι επόμενες προτάσεις φηφίστηκαν ομόφωνα. Εντός των ημερών θα υπάρξει ενημέρωση με περισσότερες διευκρινήσεις.