Το κίνημα αντίστασης πρωταγωνιστής των εξελίξεων

«...σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει» ( Κάθαρσις, Κ.Καρυωτάκης )

Της Τουτουντζίδου Μαριάνθης*
Εφαρμόζοντας τις μνημονιακές πολιτικές οι τελευταίες κυβερνήσεις στη χώρα, εμπνεύστηκαν μαζί κι ένα φρασεολόγιο τόσο ανιαρά επαναλαμβανόμενο που προδίδει και την πνευματική ένδεια των υποστηρικτών του.

Μια απ' αυτές είναι η περίφημη φράση για τις "θυσίες" του ελληνικού λαού, η οποία  πέραν των προπαγανδιστικών στόχων που εξυπηρετεί, κρύβει κι έναν ξεδιάντροπο κυνισμό για να καλύψει όσα αυθαίρετα και εξαναγκαστικά μας επιβλήθηκαν ανατρέποντας και καταστρέφοντας χιλιάδες ζωές. Χρησιμοποιούν λοιπόν τη λέξη θυσία, που σημαίνει τη θεληματική στέρηση για κάποιο σημαντικό σκοπό, για να κρύψουν τη δημοκρατική εκτροπή για την εφαρμογή μιας ακραίας αντιλαϊκής πολιτικής.  Όπως τότε που άναυδοι ακούσαμε πρώτη φορά τον όρο "παράπλευρες απώλειες" για τη δολοφονία άμαχου πληθυσμού από τις νατοϊκές δυνάμεις στον πόλεμο της Σερβίας!

Οι "θυσίες" μας λοιπόν για τις οποίες κατά καιρούς πέφτει και κανένα κροκοδείλιο δάκρυ, ή μας επιβραβεύουν οι ευρωπαίοι εταίροι μας, "θα μας βγάλουν από το τούνελ" όπως επαναλαμβάνει συχνά-πυκνά ο κ. Σαμαράς. Κι ας μην έχει φως αυτό το τούνελ... ίσως λόγω χαρατσιού!

Μόνο που σ' αυτό, χωρίς να το εννοεί, θα επαληθευτεί, γιατί ο βιασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που βαφτίστηκε θυσία, οδήγησε σε ποικίλες μορφές αντίστασης, όπως αυτές εκφράζονται μέσα από χιλιάδες πλέον συλλογικότητες ως φυσική συνέχεια του κινήματος των πλατειών. Σ' αυτές τις συλλογικότητες, πυρήνες αντίστασης παντού στη χώρα, θρέφεται, δυναμώνει και μορφοποιείται η ελπίδα της ανατροπής και αλλαγής.

Άλλοτε ως αλληλεγγύη, άλλοτε ως εκστρατεία ενημέρωσης, ως διαμαρτυρία, αλλά και με άλλους πρωτοποριακούς τρόπους -που απαντούν σε μια ακόμη προσφιλή μνημονιακή λέξη, "το μονόδρομο"- αντιτάσσοντας νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και οικονομίας.

Αν η κρίση "θα μας κάνει καλύτερους" δεν είναι γιατί, και πάλι κατά το λεξιλόγιο των μνημονιακών, "θα θεραπεύσει τον καταναλωτισμό μας", "θα μας μάθει να ζούμε με λίγα" και γιατί όχι και με σκουπίδια, ή θα μας δείξει "τι εστί βερύκοκο"...

Είναι γιατί έχει δημιουργήσει μια νέα συλλογική συνείδηση ενισχύοντας τη χειραφετητική δράση, την αγωνιστικότητα και τον ανθρωπισμό. Είναι γιατί μας έβγαλε στο δρόμο και μίκρυνε την απόσταση του πολίτη από την εξουσία.
 

Οι μέθοδοι  του διαίρει και βασίλευε, της ενοχοποίησης, της συκοφάντησης, της ποινικοποίησης των αγώνων, του εκφοβισμού και της βίαιης καταστολής  φαίνεται να ακυρώνονται μπροστά στις προσπάθειες  των πολιτών για ενότητα.

Πολύ περισσότερο οι πολίτες που δραστηριοποιούνται, αφουγκράζονται και βλέπουν έναν κόσμο ν' αλλάζει, έναν κόσμο που ξυπνά από το σοκ των "διαρθρωτικών αλλαγών", οι οποίες αποδιάρθρωσαν την κοινωνία και τη ζωή του, και αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Γιατί αυτό αποτελεί μονόδρομο για τη σωτηρία μας, η ανασυγκρότηση της κοινωνίας από τη βάση της, διεκδικώντας τη θεσμική δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις και να εκφράζει τη βούλησή της, να ανακαλεί και να ελέγχει χωρίς πλέον τις λογικές της ανάθεσης που οδηγούν στην αποστασιοποίηση και αδιαφορία των πολιτών και από την άλλη στην αυθαιρεσία και στον αυταρχισμό αυτών που διοικούν.

Σ' αυτή την πορεία προς τη συλλογική συνείδηση απορρίπτεται και το μοντέλο του  πολιτευτή-σωτήρα με την κενή ρητορεία και τις διασυνδέσεις, που περιμένει "ατσαλάκωτος" στη βιτρίνα την ώρα των εκλογών... που νιώθει άβολα ανάμεσα στη σκόνη ενός πλήθους που διαδηλώνει την αγωνία του, προτιμά τα μικρά ελεγχόμενα ακροατήρια, τις προσκλήσεις, τις κάμερες, τα παγερά χαμόγελα, τα ανεστίαστα βλέμματα και φυσικά τις έτοιμες παρωχημένες συνταγές.

Χιλιάδες άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ανθρωπιστικής κρίσης. Χιλιάδες με οργανωμένο ή μη  τρόπο αντιστέκονται. Συνείδηση έγινε η αλληλεγγύη, συνείδηση και η αναγκαιότητα των συλλογικών αγώνων, βασικά συστατικά για την ανατροπή και αλλαγή.
 

Κι αυτό πλέον είναι  ποτάμι που όχι μόνο δε θα γυρίσει πίσω, αλλά θα σαρώσει ό,τι σάπιο, ό,τι εμμένει να εγκλωβίζει στη μιζέρια, στην αδράνεια, την απογοήτευση, στο φόβο και το συντηρητισμό. Απ' αυτό το ποτάμι που ρέει για την ανατροπή και ελπίδα θα επιλεγούν και οι άνθρωποι που θα ηγηθούν σ' αυτόν τον αγώνα με τρόπο ανοιχτό και δημοκρατικό.

Στις εκλογές  για την αυτοδιοίκηση και στις ευρωεκλογές που και μεταξύ τους σχετίζονται και με τη συνέχιση της πολιτικής βαρβαρότητας στη χώρα, κρίνεται η απάντηση του κόσμου στο ερώτημα τι Δήμο θέλουμε και τι Ευρώπη θέλουμε. Και εφόσον η απάντηση αφορά την αποδοχή ή απόρριψη της πολιτικής της άγριας λιτότητας, τον αντιφασιστικό αγώνα, την κοινωνική αλληλεγγύη και τη δημοκρατία σημαίνει ότι εκφραστές αυτής της πολιτικής δεν μπορεί παρά να είναι άνθρωποι ενεργοί που συμμετείχαν και στήριξαν τους κοινωνικούς αγώνες, ικανοί να συγκρουστούν, να υπερασπιστούν και να διεκδικήσουν τα βασικά κοινωνικά αγαθά, να παλέψουν για τη διεύρυνση της δημοκρατίας και τη λαϊκή συμμετοχή.

Το διακύβευμα όλων των εκλογικών αναμετρήσεων πλέον είναι η επιβίωση της χώρας και του καθενός ατομικά. Τόσο σοβαρό που επιβάλει την αναθεώρηση των μέχρι πρότινος κριτηρίων επιλογής αλλά και των μεθόδων προσέγγισης και του κόσμου και των προβλημάτων.

Κι ας προσπαθούν να ανασυντάξουν τους παλαιούς στρατούς νοσταλγώντας τις παλιές "καλές μέρες " ή και να δημιουργήσουν νέους, οι νάνοι της πολιτικής ...

"Έβγαζαν μεγάλη σκιά όσο ο ήλιος έδυε"...

Στο φως που ανατέλλει θα αποκαλυφθεί το πραγματικό τους ανάστημα... και ο κόσμος που αντιστέκεται, θα γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων.

*Τουτουντζίδου Μαριάνθη
(μέλος της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Ημαθίας)
Δημοσιεύτηκε στο left.gr