Δε
θυμάμαι ποτέ να πέρασε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος από τη βουλή
κάποιο νομοσχέδιο που θα έσωζε συντάξεις, μισθούς, θέσεις εργασίας,
συμφέροντα μικρομεσαίων, αξιοπρέπεια ανασφάλιστων.
Για όλα αυτά πάντα υπάρχει χρόνος να διορθωθούν. Το
2030 θα πάρουν αύξηση οι χαμηλοσυνταξιούχοι, το 2040 προβλέπεται να
σταματήσει η διαρκής μείωση μισθών, το 2070 υπολογίζεται να
δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, το 2120 θα αρχίσει η υποχώρηση της
ύφεσης και το 2450 θα συζητήσουμε για κράτος πρόνοιας. Όλα αυτά έχουν περιθώριο να περιμένουν.
Το
αντίθετο, κάθε φορά που ένα νομοσχέδιο πρέπει να περάσει με τη
διαδικασία του κατεπείγοντος από τη βουλή αυτής της δημοκρατίας είναι
για να χαθούν θέσεις εργασίας, για να καταργηθούν εργασιακά δικαιώματα,
για να κλείσουν μικρομεσαίοι, για να ενισχυθούν με κρατικό χρήμα οι
ιδιωτικές τράπεζες, για να χάσουν δικαιώματα οι ασφαλισμένοι, για να
επιτραπούν οι κατασχέσεις όσων δεν τα βγάζουν πλέον πέρα, για να μπορεί
το JUMBO να πουλάει ψωμί και φάρμακα.
Συνήθως στις δημοκρατίες το επείγον υπάρχει για να δημιουργείς και να προσφέρεις στους πολίτες. Σε αυτή τη δημοκρατία, επείγον είναι το γκρέμισμα, η διάλυση, η αποδόμηση.
Μετά από κάθε ψήφιση πολυνομοσχεδίου με τη διαδικασία του κατεπείγοντος
κάτι χιλιάδες Έλληνες μπαίνουν σε πλοία, τρένα και αεροπλάνα και
μεταναστεύουν για να σωθούν.
Εντάξει, είναι χιλιοειπωμένο και πολλάκις διαπιστωμένο ότι υπάρχει απέναντί μας μια αποικιοκρατική συμπεριφορά. Μας
χλευάζουν, μας ειρωνεύονται, μας ταπεινώνουν και γενικώς θυμίζουν
ιεραπόστολους με τη συνοδεία ενόπλων οι οποίοι ήρθαν στον καταυλισμό για
να μας εκπολιτίσουν. Τουτέστιν να μάθουμε ότι αν δεν πεινάσουμε κι αν
δε σκύψουμε, δεν υπάρχει σωτηρία. Υπάρχει αυτό το «εμείς ξέρουμε,
εσείς είστε ηλίθιοι». Είναι ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Γεωργιάδης
κοσμικοί Ευρωπαίοι και προσπαθούν να μας εξευρωπαΐσουν κι εμάς πάση
θυσία. Συνεπικουρούμενοι από κάτι Ελιές και Ποτάμια που δείχνουν να μας
κάνουν χάρη ασχολούμενοι μαζί μας.
Εσχάτως,
όμως, μια άλλη εικόνα έρχεται στο μυαλό μου. Είναι αυτή που βλέπεις να
σου κλέβουν το αυτοκίνητο, τηλεφωνείς το ίδιο λεπτό στην αστυνομία να
δηλώσεις την κλοπή κι ακούς τον πολύπειρο αστυνομικό να σου λέει με
βεβαιότητα: «Θα το καταγράψω, αλλά να ξέρεις ότι ήδη είναι σε μάντρα και
έχει γίνει ανταλλακτικά». Δεν πα να φωνάζεις «ποια μάντρα και παπαριές,
τώρα το βλέπω να στρίβει ολόκληρο στην τάδε οδό»; Ο μπάτσος θα επιμένει ψύχραιμα ότι εν πάση περιπτώσει, σε μάντρα θα καταλήξει και θα γίνει ανταλλακτικά.
Είναι
το δεδομένο. Αυτό το «μην το ψάχνεις, απλά άρχισε να μαζεύεις λεφτά για
να αγοράσεις άλλο αυτοκίνητο». Κι εσύ ξεκινάς πάλι να μαζεύεις λεφτά,
να αγοράζεις άλλο αυτοκίνητο, να στο κλέβουν και πάλι να σου λέει ο
μπάτσος ότι είναι σε μάντρα κι έγινε ανταλλακτικά. Ώσπου στο τέλος
συνηθίζεις και το παίρνεις απόφαση ότι θα αγοράζεις αυτοκίνητο για να
σου το κλέβουν. Κι επειδή το έχεις πάρει απόφαση, σταματάς πια να βάζεις
συναγερμό, δεν το κλειδώνεις και στο τέλος αφήνεις και το κλειδί στη
μίζα.
Εκείνη
τη φορά, λοιπόν, που θα σου το κλέψουν κι εσύ θα τηλεφωνήσεις στην
αστυνομία, θα σου πει ο μπάτσος «ρε φίλε με το κλειδί στη μίζα δε στο
έκλεψαν το αυτοκίνητο, το έδωσες». Σε αυτό το σημείο είμαστε τώρα. Με
το κλειδί στη μίζα, δε μας έκλεψε κανείς τη χώρα, ούτε μας ανάγκασε να
χάσουμε τις δουλειές μας, ούτε μας υποχρέωσε να κλείσουμε τα μαγαζιά
μας. Όταν με τη διαδικασία του κατεπείγοντος αποφασίζουν να σου
φορτώσουν 100 νέα μέτρα κι εσύ συνεχίζεις να πιστεύεις ότι δεν υπάρχουν
νέα μέτρα, επειδή έτσι είπε ο Σαμαράς, συγγνώμη ρε φίλε αλλά κανείς δε σου έκλεψε τη ζωή. Μόνος σου την έδωσες.
Αναδημοσίευση από : Άνεμος Αντίστασης
πηγή : kartesios.com