Μπορεί να έχασα κάποιους αγαπητούς μου συναδέλφους και μερικούς συναγωνιστές, μπορεί να έχασα τη θέση και το επίδομα προϊσταμένου, μπορεί να έχασα τη δυνατότητα επικοινωνίας με τον κόσμο της περιοχής που τόσα χρόνια εξυπηρετούσα και μοιραζόμουν τις αγωνίες τους, μπορεί η νέα μου αρχή να είναι δύσκολη γιατί θα πρέπει να αποδείξω ξανά, τις ικανότητες μου και τις γνώσεις μου, μπορεί να πάρει αρκετό χρόνο για να καταφέρω να αποκτήσω την εμπιστοσύνη των συναδέλφων στο νέο μου χώρο, χίλια...μπορεί..., αλλά δεν γινόταν αλλιώς.
Μετά από την βαριά μου καταδίκη (27 μήνες φυλάκιση και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για ένα έτος) με μηνυτές τον πρώην πρόεδρο του συλλόγου και τη γυναίκα του και μάρτυρα κατηγορίας τον πρώην δήμαρχο (κουμπάροι), είχα να αντιμετωπίσω και την εχθρική στάση της σημερινής πλειοψηφίας του συλλόγου (ίσως και να είναι ο μόνος σύλλογος που δεν έβγαλε ψήφισμα συμπαράστασης στην περιοχή της Θεσσαλονίκης, όταν έχουν βγει ανακοινώσεις ακόμα και από το ΤΕΕ την ΠΟΕ ΟΤΑ την ΕΔΟΘ κλπ). Είχα επίσης να αντιμετωπίσω τους κατηγόρους μου που βγαίναν στην τοπική κοινωνία και διέδιδαν ότι καταδικάστηκα σαν επίορκη.
Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι θα έπρεπε να καθίσω και να δώσω την μάχη. Το έκανα για 9 χρόνια που ήμουν προϊσταμένη και στο επίπεδο της τήρησης κανόνων στη δουλειά μου αλλά και εκτελώντας τα συνδικαλιστικά μου καθήκοντα και το αποτέλεσμα ήταν να βρεθώ με μια μήνυση στην πλάτη μου και με μια βαριά καταδίκη. Από ό,τι φαίνεται έθιξα συμφέροντα και παγιωμένες καταστάσεις και σ αυτόν τον πόλεμο ήμουν σχεδόν μόνη.
Στο σωματείο του Δήμου δε με γράψαν, με διάφορες δικαιολογίες, για να μην αποκτήσω ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα σαν μέλος. Προσωπικά με απειλούσαν όταν μοίραζα προκηρύξεις της ΑΣΚ ΟΤΑ ή όταν προσπαθούσα να κάνω τα τυπικά μου καθήκοντα σαν προϊσταμένη (επίθεση με χυδαίες εκφράσεις του πρώην προέδρου στο γραφείο μου) ή κατά την χορήγηση ανθυγιεινού επιδόματος (όταν θέλησα να κάνω έλεγχο των δικαιολογητικών), στρέφαν τους εργαζόμενους εναντίον μου λέγοντάς τους ότι η Μακνέα επίτηδες δεν σας δίνει το επίδομα (και να ήταν μόνο αυτά!)
Παλιότερα επιτέθηκαν σε συνδικαλιστές της παράταξής μας που είχαν έρθει στο χώρο του Δήμου για ενημέρωση.
Το 2010 δεν έγινε η νόμιμη προαγωγή σε βαθμούς υπαλλήλων του Δήμου (έγινε μόνο για τους αορίστου χρόνου υπαλλήλους και υπεύθυνη τήρησης φακέλων ήταν συνδικαλίστρια!!!).
Εδώ και ένα χρόνο, μετά από συνεχείς παρεμβάσεις του συλλόγου στην έγκριση του ΟΕΥ, στην αποκεντρωμένη διοίκηση, στον επίτροπο, στο υπηρεσιακό συμβούλιο, στο υπουργείο εσωτερικών, δημιουργήθηκε πρόβλημα στις πληρωμές ενταλμάτων και τις τοποθετήσεις των προϊσταμένων (οι προϊστάμενοι του Δήμου έχουν να πάρουν επίδομα από τον Ιούλιο του 2013), ο Δήμος βρίσκεται στην ουσία σε αναστολή λειτουργίας.
Στην τελευταία συνέλευση, μια βδομάδα πριν τις εκλογές του συλλόγου, αρκετοί συνάδελφοι έβαλαν και το θέμα της στάσης του συλλόγου απέναντι στην καταδίκη μου. Η πλειοψηφία του σωματείου για άλλη μια φορά αρνήθηκε να πάρει θέση και στην ουσία επικρότησε την καταδίκη μου.
Μετά από αυτά πολλοί υπάλληλοι νιώθουν ότι είναι πραγματικά απροστάτευτοι και ότι είναι επικίνδυνο να δουλεύεις σε ένα τέτοιο Δήμο.
Σήμερα η διάσπαση, η αντιπαλότητα ακόμη και αισθήματα μίσους παράλληλα με την πλήρη απογοήτευση είναι κυρίαρχα στους εργαζόμενους
Δε θα αναρωτηθώ αν συνδικαλισμός που ασκείται με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατόν να προστατέψει τα συλλογικά συμφέροντα των υπαλλήλων αλλά και τις ίδιες της υπηρεσίες από την επίθεση των μνημονιακών πολιτικών, το αφήνω στην κρίση σας.
Χθες επισκέφτηκα τον παλιό μου Δήμο και μου γεννήθηκε ένα άλλο ερώτημα.
Έμαθα ότι τουλάχιστον 12 συνάδελφοί μου θέλουν να φύγουν και κατέθεσαν αιτήσεις. Αυτό με προβλημάτισε και αποφάσισα να μοιραστώ τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, με την παράταξή μου.
Με έντονη διάθεση μου είπαν ότι η κατάσταση στο Δήμο είναι απαράδεκτη, αφόρητη και εχθρική. Οι λόγοι της “τάσης φυγής” σχετίζονται κυρίως με τα παραπάνω αναφερόμενα.
Κι ενώ ετοιμαζόμουν να τους ευχηθώ τα καλύτερα, κυκλοφόρησε η πληροφορία ότι ο Δήμαρχος δεν θα δεχτεί τις μετακινήσεις.
Και αναρωτιέμαι, όλη αυτή η ιστορία με την ενδοδημοτική κινητικότητα, είναι ίσως μια ευκαιρία κάποιοι συνάδελφοι να βρουν καλύτερες συνθήκες δουλειάς ή μπορεί να λειτουργήσει ως αποδιάρθρωση και διάλυση κρίσιμων υπηρεσιών; (προς όφελος άραγε ποιου;) και επίσης να κάνει ζημιά στην ίδια την έννοια της συλλογικής διεκδίκησης των εργαζομένων;
Επειδή βλέπω, (και αυτά μπορεί να συμβαίνουν σε πολλούς Δήμους) κάποιοι υπάλληλοι να μην έχουν άλλο τρόπο να αμυνθούν απέναντι σε αυτά που βιώνουν, επειδή δεν είναι σωστό άνθρωποι να ζουν καταστάσεις άγχους και απόγνωσης, επειδή από την άλλη η παράταξή μας πιστεύει στο αίσθημα του δικαίου και στην αγωνιστική διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, πραγματικά αναρωτιέμαι:
Τελικά, πως μπορούμε να αποτρέψουμε έναν ακόμα εξαναγκασμό;
Μακνέα Κριστίνα Ηλέκτρα , Χημικός Μηχανικός
Πρώην υπάλληλος Δήμου Δέλτα
Ταμίας Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ και ΕΜΔΥΔΑΣ Κ.Μ.