Γ. Χαρίσης: Αφετηρία η 27η Νοέμβρη για «δυναμική λαϊκή επιστροφή» που θα σταματήσει το μνημονιακό όλεθρο
Η Γενική Απεργία της 27ης Νοέμβρη «επιδιώκουμε να πάρει παλλαϊκά χαρακτηριστικά» και «να εκφραστεί ενεργητικά η μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, να έρθει στο προσκήνιο ο λαϊκός παράγοντας, να βάλει τη σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις και να χαλάσει τα σχέδια όλων όσοι σκέφτονται λύσεις συναίνεσης με το αστικό πολιτικό κατεστημένο», υπογραμμίζει ερωτηθείς σχετικά, στο ergasianet.gr, ο γραμματέας της συνδικαλιστικής παράταξης ΜΕΤΑ Γιώργος Χαρίσης.
Μάλιστα, σχολιάζοντας την απουσία κόσμου, εργαζομένων από τις κινητοποιήσεις των σωματείων στην Ελλάδα των μνημονίων, ο γραμματέας του ΜΕΤΑ επιρρίπτει -μεταξύ άλλων- ευθύνες στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι οποίες «φάνηκαν ανίκανες να αντιμετωπίσουν» την επίθεση δανειστών και συγκυβέρνησης σε εργατικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα και κατακτήσεις, ξέκοψαν από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και -έχοντας κομματική εξάρτηση- τουλάχιστον τα τελευταία 25 χρόνια «εγκατέλειψαν το πεδίο της ταξικής μάχης. Όπως λέει χαρακτηριστικά, «οι “εκπρόσωποί” μας ξέχασαν τις έννοιες της ταξικής και ανειρήνευτης πάλης μεταξύ της εργατικής και της αστικής τάξης, “ανέβηκαν” στα σαλόνια της και αντιμετώπιζαν τους εκπροσώπους της ως “κοινωνικούς εταίρους” και όχι ως ταξικούς αντιπάλους».
Όπως υπογραμμίζει, τα αιτήματα των εργαζομένων πρέπει να πάρουν πολιτικά χαρακτηριστικά, οι εργατικοί – συνδικαλιστικοί αγώνες πρέπει να πολιτικοποιηθούν, καθώς επί της ουσίας αυτοί «συνδέονται και με το γενικότερο αίτημα της πάλης για την πλήρη ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και της κυβέρνησης». Το ΜΕΤΑ, όπως επισημαίνει, «είναι η μόνη συνδικαλιστική παράταξη που δίνει μια τέτοια προοπτική στους εργατικούς αγώνες. Γι’ αυτό, όπου αυτή η φωνή εκφράζεται στα συνδικάτα, συναντά μεγάλη αποδοχή και μετατρέπεται σε θρυαλλίδα ανατροπής του συσχετισμού των δυνάμεων και βασικό παράγοντα ενός νέου, ταξικού προσανατολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος».
Αναφερόμενος στους ανυπάκουους δήμαρχους της Αριστεράς, εκείνους δηλαδή που λένε ΟΧΙ σε «αξιολόγηση» και «επανέλεγχο» συμβάσεων, καθώς η οιαδήποτε υπογραφή τους σημαίνει και απόλυση εργαζομένου, ο γραμματέας του ΜΕΤΑ Γ. Χαρίσης σημειώνει: «Κανένας δήμαρχος της Αριστεράς δεν πρέπει να βάλει την υπογραφή ή να συναινέσει σε απολύσεις εργαζομένων», καθώς πρέπει να γνωρίζουν τόσο αυτοί όσοι και οι περιφερειάρχες της Αριστεράς «ότι οι επιλογές τους κρίνονται και σηματοδοτούν το πώς μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα».
«Έχουν μεγάλη ευθύνη», τονίζει και προσθέτει: «Αν κάπου αξίζει να παρανομήσουν, είναι σ’ αυτό: να πρωτοστατήσουν στη συγκρότηση ενός ευρύτερου αυτοδιοικητικού μετώπου ανυπακοής, να στηριχτούν στους εργαζομένους, στα συνδικάτα και στις τοπικές κοινωνίες, και να προσλάβουν με διαφανείς και αξιοκρατικές διαδικασίες προσωπικό για τη στελέχωση των πιο αναγκαίων υπηρεσιών, που έχουν σχέση με την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών».
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΓΙΩΡΓΗ ΧΡΗΣΤΟΥ
Kύριε Χαρίση, στις 27 Νοέμβρη γίνεται Γενική Απεργία. Ποιο είναι το νόημα αυτής της απεργίας και τι στόχους βάζει το συνδικαλιστικό κίνημα;
Kύριε Χαρίση, στις 27 Νοέμβρη γίνεται Γενική Απεργία. Ποιο είναι το νόημα αυτής της απεργίας και τι στόχους βάζει το συνδικαλιστικό κίνημα;
H απεργία επιδιώκουμε να πάρει παλλαϊκά χαρακτηριστικά, με τη συμμετοχή της νεολαίας και των συνταξιούχων, των επαγγελματοβιοτεχνών, των εμπόρων και των επιστημονικών - επαγγελματικών φορέων· να αποτελέσει ένα σημαντικό σταθμό στον αγώνα για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και της κυβέρνησης που τις εφαρμόζει.
Θέλουμε να εκφραστεί ενεργητικά η μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, να έρθει στο προσκήνιο ο λαϊκός παράγοντας, να βάλει τη σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις και να χαλάσει τα σχέδια όλων όσοι σκέφτονται λύσεις συναίνεσης με το αστικό πολιτικό κατεστημένο.
Τα δύο τελευταία χρόνια της μνημονιακής περιόδου, σε σχέση με τα δύο πρώτα, υπάρχει μια κάμψη στη συμμετοχή των εργαζομένων στις απεργίες και στις κινητοποιήσεις και φαίνεται όλοι να περιμένουν τις εκλογές. Πού οφείλεται αυτό και τι λέτε εσείς για αυτό το φαινόμενο;
Αυτό είναι σωστό, χωρίς να σημαίνει ότι δεν γίνονται επιμέρους κλαδικές κινητοποιήσεις ή να δεν αναπτύσσονται δράσεις αλληλεγγύης με μεγάλη συμμετοχή του κόσμου. Δεν πρέπει, όμως, να παραγνωρίζουμε την απότομη έκρηξη της ανεργίας, που από 8% η ανεργία έφτασε στο 27%, και τη γενίκευση της εργασιακής επισφάλειας, της υποτίμησης της εργασίας και τη διεύρυνση της μαύρης και απλήρωτης εργασίας.
Πέρα όμως απ’ αυτές τις αντικειμενικές αιτίες, οι ευθύνες πρέπει να αναζητηθούν και στο γεγονός ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες φάνηκαν ανίκανες να αντιμετωπίσουν αυτή την επίθεση. Εδώ υπάρχουν αιτίες που οφείλονται στον προσανατολισμό και τον έντονο κομματισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, στο γεγονός ότι η ηγεσία του είναι ξεκομμένη απ’ τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και στο ότι τα τελευταία 25 χρόνια τουλάχιστον «εγκατέλειψε» το πεδίο της ταξικής μάχης.
Οι «εκπρόσωποί» μας ξέχασαν τις έννοιες της ταξικής και ανειρήνευτης πάλης μεταξύ της εργατικής και της αστικής τάξης, «ανέβηκαν» στα σαλόνια της και αντιμετώπιζαν τους εκπροσώπους της ως «κοινωνικούς εταίρους» και όχι ως ταξικούς αντιπάλους. Έτσι και το DNA των λαϊκών - εργατικών στρωμάτων έχει διαποτιστεί από τον ατομισμό και την ανάθεση, και όχι από την αλληλεγγύη, τον αγώνα, τη συλλογική δράση και συμμετοχή.
Σήμερα, λοιπόν, ενώ «ξεχειλίζει» η λαϊκή αγανάκτηση, αυτή δεν εκφράζεται σε ανάλογη ενεργητική συμμετοχή και όλοι περιμένουν τις εκλογές για να τους τιμωρήσουν. Θεωρώ ότι όσο επικρατεί αυτή η αντίληψη και η κυβέρνηση θα μακροημερεύει, και η τελική επιλογή του κόσμου θα είναι επισφαλής, αφού θα είναι ευάλωτη σε διλήμματα και εκβιασμούς.
Η απεργία στις 27 Νοέμβρη μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για να κατέβη ο κόσμος στους δρόμους και αφετηρία μιας δυναμικής λαϊκής επιστροφής, που θα βάλει τέρμα στην κοινωνική καταστροφή που συντελείται στη χώρα μας.
Παίζει ρόλο στο μη ξέσπασμα της λαϊκής οργής και η... προεδρολογία, η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δηλαδή, και η αναζήτηση των «180»;
Φυσικά. Εδώ να σημειώσω επίσης και το εξής: Ότι όσο η συζήτηση, για τη δυνατότητα εκλογής ή όχι Προέδρου της Δημοκρατίας απ’ την παρούσα Βουλή, γίνεται στους διαδρόμους της και στα κομματικά επιτελεία και όσο το αστικό πολιτικό κατεστημένο δεν αισθάνεται την καθημερινή πίεση του λαϊκού παράγοντα, θα βρεθούν οι 180 «πρόθυμοι»!
Πρέπει να πολιτικοποιηθούν οι εργατικοί αγώνες; Μπορεί να το κάνει αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα, όταν -ως επί το πλείστον- κυριαρχείται από γραφειοκρατικές ηγεσίες, εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.
Σήμερα, για να δίνεται διέξοδος και προοπτική στους εργατικούς - συνδικαλιστικούς αγώνες, πρέπει αυτοί να συνδέονται και με το γενικότερο αίτημα της πάλης για την πλήρη ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και της κυβέρνησης.
Για το λόγο αυτό, πρέπει το συνδικαλιστικό κίνημα να μιλήσει για την ανάγκη διαγραφής τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, για την εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τη δίκαιη αναδιανομή που παραγόμενου πλούτου, ώστε να δημιουργήσει ένα όραμα στους εργαζομένους, ότι μπορούν να παλέψουν και να αλλάξουν τη μοίρα τους.
Στο συνδικαλιστικό κίνημα, το ΜΕΤΑ είναι η μόνη συνδικαλιστική παράταξη που δίνει μια τέτοια προοπτική στους εργατικούς αγώνες. Γι’ αυτό, όπου αυτή η φωνή εκφράζεται στα συνδικάτα, συναντά μεγάλη αποδοχή και μετατρέπεται σε θρυαλλίδα ανατροπής του συσχετισμού των δυνάμεων και βασικό παράγοντα ενός νέου, ταξικού προσανατολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος.
Τα μέλη και στελέχη του ΜΕΤΑ πρέπει να μη διαψεύσουν τις ελπίδες των εργαζόμενων που προσβλέπουν σε μας. Πρέπει να επαναφέρουμε στο προσκήνιο τις διαχρονικές αξίες του εργατικού κινήματος: την ανιδιοτέλεια, την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα, τον αγώνα και τη δημοκρατική συμπεριφορά.
Μήπως σε εργασιακό επίπεδο, τελικά, με όλα αυτά που άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν επί τω χειρίστω, βρισκόμαστε στον 18ο αιώνα και δεν το έχουμε καταλάβει; Μήπως πέρασαν τα δύσκολα, μήπως τελικά πέρασε η εποχή των μνημονίων και δεν το έχουμε επίσης καταλάβει;
Αξιολόγηση – σφαγείο και νέο «μισθολόγιο πείνας» στο δημόσιο, δήθεν επανέλεγχος συμβάσεων, απολύσεις, διαθεσιμότητα, κατάργηση των ΣΣΕ σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, διάλυση υπηρεσιών, προσπάθεια να λειτουργήσουν τα εμπορικά και την Κυριακή, μαύρη εργασία, μισθοί πείνας στον ιδιωτικό τομέα, επισφαλής εργασία, ενοικιαζόμενοι υπάλληλοι, επικείμενη αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, με στόχο την κατάργηση και παρεμπόδιση του δικαιώματος στην απεργία, «lockout», ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, φορομπηχτικές πολιτικές, μειώσεις συντάξεων και εφάπαξ... και πάει λέγοντας...
Η κυβέρνηση προσπάθησε, μάταια όμως, να περάσει και την άποψη ότι «τα δύσκολα πέρασαν», ότι «τα μνημόνια τελειώνουν» και ότι «έρχεται η ανάπτυξη». Οι εργαζόμενοι από την πείρα τους γνωρίζουν ότι η κατάσταση χειροτερεύει και ότι και νέα, πιο επώδυνα, μέτρα έχουν συμφωνηθεί με την τρόικα.
Ο Προϋπολογισμός 2015, ο οποίος έχει ήδη κατατεθεί στη Βουλή, είναι βαθιά ταξικός, σε βάρος του λαού, και δε δίνει καμιά προοπτική διεξόδου από την κρίση. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η ενίσχυση της φοροεπιδρομήςσε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και οι νέες περικοπές στην Παιδεία, στην Υγεία και στην Πρόνοια. Είναι Προϋπολογισμός που δεν πήρε ακόμη το «πράσινο φως» από την τρόικα, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι μπορεί να είναι και πιο επώδυνος, αφού -πλέον- η κυβέρνηση δε νομοθετεί, αλλά εκτελεί της εντολές της.
Όσον αφορά στους ΟΤΑ, μιας και είστε εργαζόμενος και συνδικαλιστής απ’ αυτό το χώρο: τι θα συμβουλεύατε να κάνουν οι δήμαρχοι της Αριστεράς;
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν και χρησιμοποιείται και σήμερα ως πεδίο εφαρμογής πιλοτικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών για την άλωση των εργασιακών σχέσεων, την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών και ως «φυτώριο» πελατειακών σχέσεων και διαφθοράς.
Οι προοδευτικοί δήμαρχοι και ιδιαίτερα της Αριστεράς δεν έχουν πολλές επιλογές στη σημερινή συγκυρία: ή θα υλοποιούν διαφωνώντας τις μνημονιακές πολιτικές ή θα συγκρουστούν μ’ αυτές στηριζόμενοι στο λαό και στους εργαζομένους.
Όσοι θα πατούν σε δύο βάρκες θα βάλλονται από παντού, θα έχουν μόνο αντιπάλους και θα απωλέσουν τους σύμμαχους τους. Βλέπετε πώς τους την έχει στημένη το μνημονιακό μπλοκ; Όσοι, για παράδειγμα, δήμαρχοι πήραν τα πεντάμηνα της «κοινωφελούς» εργασίας, τους καλωσόρισαν στο δικό τους κλαμπ του ρεαλισμού, όσοι ζητούν πρόσληψη μόνιμου προσωπικού και επιμένουν τους λένε ότι αυτό απαγορεύεται και όσοι αντιστέκονται και δε θέλουν να γίνουν συνεργοί απολύσεων τους καλεί ο εισαγγελέας.
Όμως δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η μνημονιακή πολιτική εφαρμόζοντας τα μνημονιακά τους μέτρα. Κανένας δήμαρχος της Αριστεράς δεν πρέπει να βάλει την υπογραφή ή να συναινέσει σε απολύσεις εργαζομένων. Οι προσλήψεις ελαστικά εργαζόμενων, η σύσταση ή η συνέχιση της λειτουργίας ΚΟΙΝΣΕΠ ή η υλοποίηση των προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας ή μαθητείας δεν αποτελούν λύσεις, αλλά τον πολιορκητικό κριό απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας, και γι’ αυτό η μόνη επιλογή που έχουν οι Αριστεροί δήμαρχοι και περιφερειάρχες είναι να πρωτοστατήσουν στη συγκρότηση ενός ευρύτερου αυτοδιοικητικού μετώπου για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού.
Αν κάπου αξίζει να παρανομήσουν, είναι σ’ αυτό: να πρωτοστατήσουν στη συγκρότηση ενός ευρύτερου αυτοδιοικητικού μετώπου ανυπακοής, να στηριχτούν στους εργαζομένους, στα συνδικάτα και στις τοπικές κοινωνίες, και να προσλάβουν με διαφανείς και αξιοκρατικές διαδικασίες προσωπικό για τη στελέχωση των πιο αναγκαίων υπηρεσιών, που έχουν σχέση με την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών.
Οι δήμαρχοι της Αριστεράς αλλά και οι περιφερειάρχες της Αριστεράς πρέπει να γνωρίζουν ότι οι επιλογές τους κρίνονται και σηματοδοτούν το πώς μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα. Έχουν λοιπόν μεγάλη ευθύνη!
Διαβάστε επίσης:
ΜΕΤΑ: Όλοι στην ΑΠΕΡΓΙΑ την ΠΕΜΠΤΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΗ