Το συνδικαλιστικό κίνημα στις νέες συνθήκες και η παρέμβαση του ΜΕΤΑ

Παρέμβαση του γραμματέα του ΜΕΤΑ Γιώργου Χαρίση στην εκδήλωση του ΜΕΤΑ για το ασφαλιστικό, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 4 Σεπτέμβρη, στην αίθουσα «Μπελαρόγια» του ΕΚΘ (εδώ).

Σύντροφοι και συντρόφισσες
Οι πολιτικές εξελίξεις το τελευταίο 8μηνο ήταν ιδιαίτερα πυκνές και πρωτόγνωρες, γέννησαν μεγάλες ελπίδες ότι οι αγώνες θα εύρισκαν δικαίωση, αλλά και μεγάλες απογοητεύσεις, αφού οι τελευταίες εξελίξεις και η υπαναχώρηση της κυβέρνησης από τις προεκλογικές και προγραμματικές της δεσμεύσεις δημιουργούν ένα κλίμα ηττοπάθειας και απογοήτευσης, αναπαράγουν τη λογική των μονόδρομων και εμπεδώνουν τη λανθασμένη αντίληψη ότι όλοι το ίδιο είναι και ότι δε γίνεται τίποτα!

Ο ελληνικός λαός και οι εργαζόμενοι που πέντε χρόνια αντιπάλεψαν τα μνημόνια και μάτωσαν στους δρόμους του αγώνα για την ανατροπή τους βλέπουν, σήμερα, με μεγάλη τους απογοήτευση, όχι μόνο τα μνημόνια να μην καταργούνται, αλλά ακόμη και αυτά τα μέτρα που με τους αγώνες τους απέτρεψαν την προηγούμενη περίοδο να επανέρχονται και να θεσμοθετούνται στη Βουλή, και μάλιστα με μεγάλη πολιτική συναίνεση!

Οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, που ηττήθηκαν στις εκλογές στις 25 του Γενάρη και δέχτηκαν συντριπτικό πλήγμα στο δημοψήφισμα στις 5 του Ιούλη, μετά το μεγαλειώδες και δυνατό «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού, επέστρεψαν ξανά μετά την τελική συνθηκολόγηση και παράδοση της κυβέρνησης στους δανειστές και κουνούν το δάχτυλό τους σήμερα σ’ όλους όσους αγωνίστηκαν ενάντια στις καταστροφικές τους πολιτικές, αισθανόμενοι δικαιωμένοι από τις εξελίξεις, αφού «παρέμεινε» η χώρα, ως να ήταν κάτι φυσιολογικό, υπό μνημονιακή κηδεμονία.

Οι εργαζόμενοι και όλος ο ελληνικός λαός βιώνουν ξανά ένα νέο ΣΟΚ, αφού βλέπουν σαν κινηματογραφική ταινία να προβάλλονται τα ίδια επιχειρήματα, ότι δηλ. θέλουν να σώσουν τη χώρα απ’ την καταστροφή, ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος απ’ τη συνθηκολόγηση και την υποταγή και την ψήφιση ενός ακόμη επώδυνου μνημονίου, αλλά και τη χρησιμοποίηση των ίδιων μεθόδων, των φαστ τρακ δηλ. κοινοβουλευτικών διαδικασιών, της συγγραφής από τους δανειστές των όρων και της τυπικής ψήφισής τους απ’ τη Βουλή, αφού οι βουλευτές ακόμη και μυθιστόρημα δε θα μπορούσαν να ξεφυλλίσουν σε τόσο σύντομο χρόνο.

Η υπερψήφιση το 3ου μνημονίου, των προαπαιτουμένων αυτού και των εφαρμοστικών νόμων που θα το συνοδέψουν, δίνουν το τελικό χτύπημα στα εναπομείναντα δικαιώματα των εργαζομένων και υπονομεύουν την προοπτική της χώρας, αφού όλη η δημόσια περιουσία και ο πλούτος της χώρας παραδίδονται στους δανειστές προς εκποίηση για να πληρωθεί ένα χρέος άδικο, ταξικό και μη βιώσιμο και που το μόνο που εξουσιοδοτείται μια κυβέρνηση να κάνει είναι να διαγράψει τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του.

Οι εργαζόμενοι και ο ελληνικός λαός θα βιώσουν δύσκολες μέρες το επόμενο διάστημα:

• Οι μισθοί θα δεχτούν νέα πίεση. Συμφωνήθηκε νέα μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751€ και των ΣΣΕ μεταφέρεται σε ένα αβέβαιο μέλλον, δηλ. στις ελληνικές καλένδες, που σημαίνει νέες μειώσεις τα επόμενα χρόνια με βάσει τα θεσμοθετημένα των προηγούμενων κυβερνήσεων.
  
• Οι συντάξεις φαίνεται -γρηγορότερα και από τις πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις- θα κατακρεμνηστούν σε χαμηλά επίπεδα και θα έχουν καθαρά προνοιακό χαρακτήρα, αλλάζουν άρδην και τα τελευταία ψήγματα του κοινωνικού και αναδιανεμητικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος, αφού θα είναι καθαρά ανταποδοτικές, ενώ ανατρέπονται και ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων.
  
• Μπήκαν στο στόχαστρο και κινδυνεύουν με εκποίηση η λαϊκή περιουσία, η πρώτη κατοικία κ.λπ., ενώ ξεκίνησε η νέα φορολεηλασία του ελληνικού λαού, με τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ και την αύξηση του ΦΠΑ και της φορολόγησης των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και των αγροτών.
  
• Τέλος, έχουν συνομολογηθεί και συμφωνηθεί η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων των εργαζομένων, η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων της λεγόμενης εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, καθώς και οι παρεμβάσεις στον συνδικαλιστικό νόμο, με κύριο αίτημα απ’ τη μεριά των δανειστών να παραμένει ο περιορισμός των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και του δικαιώματος της απεργίας με στόχο να γίνει σχεδόν απαγορευτικό.
  

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες...
Κανένας δεν παραγνωρίζει τις μεγάλες δυσκολίες που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την επόμενη περίοδο, κυρίως στο πεδίο της οργάνωσης της πάλης για την αποτροπή της εφαρμογής όλων των νέων μνημονιακών-αντεργατικών δεσμεύσεων, αλλά και την ακύρωση όλων των προηγούμενων μνημονίων.

Αντίπαλος μας θα είναι η απογοήτευση και η αποστράτευση. Και γι’ αυτό θα χρειαστεί ιδιαίτερη επιμονή και πειστικότητα στα επιχειρήματά μας, και κυρίως η ανάγκη της ανάδειξης του βασικού παράγοντα της προώθησης προοδευτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, που είναι οι αγώνες των εργαζομένων και η επάνοδος στο προσκήνιο του λαϊκού παράγοντα, πιο ώριμου, στηριζόμενοι και στις πρόσφατες εμπειρίες τους, αλλά και γνώστες ότι τίποτα δεν γίνεται αν συνεχίσει στη λογική της ανάθεσης και αν δεν πάρουν οι ίδιοι την υπόθεση στα χέρια τους.

Η παράταξή μας το επόμενο διάστημα καλείται να πρωτοστατήσει σ’ αυτόν τον αγώνα, αλλά και να αποδείξει εν τοις πράγμασι πως ό,τι έλεγε τα προηγούμενα χρόνια τα εννοούσε και τώρα καλείται στην πράξη να τα επιβεβαιώσει και να τα διαφυλάξει.

Λέγαμε ότι δεν είμαστε παράταξη - παράρτημα κάποιου κόμματος. Μένει να το αποδείξουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι ήμασταν ή είμαστε θιασώτες ενός απολίτικου συνδικαλιστικού κινήματος.

Αντιθέτως, θα έλεγα ότι πρεσβεύουμε στην ανάγκη της ενδυνάμωσης του πολιτικού και ταξικού προσανατολισμού του και της πολιτικοποίησης των αιτημάτων του, πολύ περισσότερο σε συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και συστημικής κρίσης, γιατί πιστεύουμε ότι για την επίλυση των προβλημάτων των εργαζομένων και της δικαίωση των αγώνων του εργατικού κινήματος απαιτούνται βαθιές τομές και αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και την οικονομία.

Δεν κρύβουμε ότι οι πολιτικές αναφορές της πλειοψηφίας των μελών και των στελεχών τους είναι οι ιδέες και τα οράματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, αλλά και δεν ξεχνάμε, ούτε σταματάμε την προσπάθεια να εκφράσουμε τα πιο δυναμικά πρωτοπόρα τμήματα των εργαζομένων, ανεξάρτητα των όποιων πολιτικών, φιλοσοφικών, φυλετικών ή άλλων διαφορών μας.

Η βάση, λοιπόν, της ενότητας μας είναι κυρίως ταξική και μοναδικός γνώμονάς μας είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και η δικαίωση των οραμάτων του εργατικού κινήματος.

Στα ερώτημα «τι κάνουμε σήμερα, υπό το φως των νέων πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας και την Αριστερά;», η απάντηση είναι ότι συνεχίζουμε, πιο αποφασιστικά, πιο εντατικά και πιο πειστικά, αυτό που κάναμε μέχρι τώρα.

Στην παράταξη, μας συνδέουν κοινοί αγώνες, κοινά οράματα και κοινές επιδιώξεις για τον προσανατολισμό και το χαρακτήρα του σ.κ.

Πρόκειται να υπάρξει συνδικαλιστής ενεργός και δραστήριος, που θα απεμπολήσει τα αιτήματα των εργαζομένων;

Πρόκειται να υπάρξει συνδικαλιστής ενεργός και δραστήριος, που θα υποστηρίζει «αλά κάρτ» αιτήματα, ανάλογα με το ποιος κόμμα θα είναι ή δε θα είναι στην κυβέρνηση;

Υπάρχει κανένας που να αμφισβητεί ότι οι προγραμματικές μας θέσεις και τα αιτήματα που συνδιαμορφώσαμε μέσα και μαζί με τα συνδικάτα, ιδιαίτερα τη μνημονιακή περίοδο, αποτελούν οδηγό στη δράση μας και ότι εμείς δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω ώσπου να βρουν την τελική δικαίωση οι αγώνες μας;

Υπάρχει κανένας που να αμφισβητεί ότι τα συνδικάτα και όλοι οι φορείς του θα πρέπει να διακρίνονται από τον ταξικό τους προσανατολισμό και να μην τοποθετούμε υπέρ ή κατά οποιασδήποτε κυβέρνησης ή κόμματος γενικά, αλλά με βάση αυτά που λένε και κυρίως με αυτά που πράττουν και στο κατά πόσο αυτά προωθούν τα πραγματικά ταξικά τους συμφέροντα;

Εν κατακλείδι, βάσει όλων τωνπαραπάνω, αλλά κυρίως βάσει των θέσεων και των επεξεργασιών τους -τις οποίες διαμόρφωσε και θα εμπλουτίζει συνεχώς μέσα από μία συνεχή, πολύχρονη και διαλεκτική σχέση με τους εργαζόμενους και παίρνοντας πάντα υπόψη την πραγματικότητα-, το ΜΕΤΑ ομόφωνα συνομολογεί ότι θα συνεχίσουμε ενιαία, ταξικά και αυτόνομα την πάλη για την ανατροπή των συσχετισμών μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, για την απαλλαγή του από τις λογικές και πρακτικές του εργοδοτικού, κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού και για την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου εργατικού και ταξικού σκ, που θα βάλει τέρμα στην υποτέλεια της χώρας και στα παλιά και νέα μνημόνια της καταστροφής και θα δικαιώσει τον αγώνα μια Ελλάδα δίκαιη, χωρίς εξαρτήσεις και χωρίς εκμετάλλευση.

Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, 04-09-2015