Από το Γιώργο Χαρίση
Το «πανεργατικό» συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 9 Μάρτη στην Αθήνα, ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, που σχεδιάζει να καταθέσει την επόμενη περίοδο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως ήταν αναμενόμενο δεν είχε καμία ιδιαίτερη μαζικότητα και συμμετοχή και αποτελεί την καλύτερη προσφορά που μπορούν να κάνουν στην κυβέρνηση οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και η προδοτική ηγετική ομάδα της ΠΑΣΚΕ και του Παναγόπουλου στη ΓΣΕΕ.
Το τραγικό όμως και εξίσου επιζήμιο για το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα είναι ότι αυτά τα σχέδια της ΠΑΣΚΕ και της ομάδας του Παναγόπουλου διευκολύνονται από τη στάση του ΠΑΜΕ, το οποίο έχει επιλέξει την πλήρη αδρανοποίηση και απαξίωση των συνδικάτων, για να μπορεί να εμφανίζεται το ίδιο ως ο μοναδικός εκπρόσωπος της εργατικής τάξης!
ΠΑΜΕ και Παναγόπουλος βρίσκονται σε πλήρη συντονισμό κινήσεων, ξεκινώντας βέβαια από διαφορετικές αφετηρίες, καταλήγουν όμως στο ίδιο αποτέλεσμα που είναι οι ελεγχόμενοι “αγώνες” χωρίς ιδιαίτερη ένταση και διάρκεια, αποσπασματικοί και χωρίς κανένα σχέδιο συντονισμού και κλιμάκωσης με προοπτική νίκης.
Μετά την πετυχημένη γενική απεργία της 12ης Νοεμβρίου, μαζί οδήγησαν βεβιασμένα και χωρίς καμιά προετοιμασία σε μια αποτυχημένη και άσκοπη απεργία την 3η του Δεκέμβρη.
Το ΠΑΜΕ, επίσης, ενώ υπερψήφισε το πανεργατικό συλλαλητήριο το Σάββατο 16 Γενάρη και δήλωσε ότι θα συμμετάσχει, δύο μέρες πριν από την πραγματοποίησή του, ανακοίνωσε ξεχωριστό συλλαλητήριο για τις 23 Γενάρη, αποδυναμώνοντας σε μια κρίσιμη στιγμή την ανάγκη της συγκρότησης ενός ευρύτερου κοινωνικού μετώπου για την αποτροπή των μνημονιακών σχεδιασμών της κυβέρνησης.
Η μεγάλη πανεργατική απεργία στις 4 του Φλεβάρη, που πήρε παλλαϊκά χαρακτηριστικά με τη συμμετοχή των ελεύθερων επαγγελματιών, των επιστημονικών φορέων, των αυτοαπασχολουμένων και των αγροτών – κτηνοτρόφων – αλιέων, η οποία έστειλε ένα ισχυρό μήνυμα στην κυβέρνηση, δεν ενόχλησε φαίνεται μόνο την ίδια και τους δανειστές.
Το γεγονός αυτό θορύβησε και τις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, που είτε ενδιαφέρονται να μην αμφισβητηθούν οι «καρέκλες» τους (ΠΑΣΚΕ), είτε να μην πάρουν τα πράγματα ανεξέλεγκτη γι' αυτούς τροπή (ΠΑΜΕ), και έτσι επέλεξαν τη σταδιακή αποκλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Το ίδιο βέβαια έκανε το ΚΚΕ και ο Μπούτας στους αγρότες.
Συμφώνησαν από κοινού ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ ότι το επόμενο αγωνιστικό απεργιακό βήμα θα γίνει όταν κατατεθεί το νομοσχέδιο στη βουλή, σε χρόνο δηλ. που οι αγρότες θα έχουν επιστρέψει στα χωράφια τους, προεξοφλώντας εκ των προτέρων τη ψήφισή του. Καλλιεργούν παράλληλα ένα κλίμα αναμονής, δίνοντας πάλι την πρωτοβουλία των κινήσεων στην κυβέρνηση και περιορίζοντας τις κινητοποιήσεις σε ένα επίπεδο μιας απλής διαμαρτυρίας, χωρίς να δίνεται συνέχεια και προοπτική νίκης στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, που αποτελεί και βασικό παράγοντα που μπορεί να εμπνεύσει, να συνεγείρει και να ενεργοποιήσει την μεγαλύτερη μερίδα των εργαζόμενων και του ελληνικού λαού.
Οι ίδιοι (ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ) αποφάσισαν, αντί νέας γενικής απεργίας στα τέλη του Φλεβάρη-αρχές Μάρτη, με τη δυνατότητα συμμετοχής και των αγροτών, όπως πρότειναν οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το συλλαλητήριο στις 9 Μάρτη και τη 48ωρη απεργία όταν κατατεθεί το νομοσχέδιο στη βουλή. Το πιο τραγελαφικό όμως είναι ότι αυτοί που το αποφάσισαν δεν εργάστηκαν για την επιτυχία του και κυρίως δεν συμμετείχαν ούτε οι ίδιοι. Το ΠΑΜΕ διοργάνωσε συλλαλητήριο στις 8 Μάρτη και απείχε από το συλλαλητήριο στις 9 Μάρτη, που είχε πρωτοστατήσει για να αποφασιστεί στη ΓΣΕΕ!
Η καλλιέργεια ηττοπαθών και συμβιβαστικών αντιλήψεων, ότι όλα δηλ. είναι λίγο - πολύ προδιαγεγραμμένα, δεν συμβάλλει στην ανάπτυξη ενός μαζικού και δυναμικού λαϊκού κινήματος, που είναι αναγκαίο σήμερα, για να μπει ένα τέλος στα βάσανα του ελληνικού λαού και στην ταπείνωση της χώρας μας.
Η προδοτική στάση της ΠΑΣΚΕ και του Παναγόπουλου στη ΓΣΕΕ και η συμβιβαστική τακτική της ΔΑΚΕ πρέπει να απομονωθούν από τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα. Ταυτόχρονα πρέπει να αποδοκιμαστεί η οπορτουνιστική τακτική του ΠΑΜΕ και η χωρίς αρχές συμμαχία του με τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ.
Σήμερα, ενόψει και του συνεδρίου της ΓΣΕΕ που θα γίνει στις 17-19/3/2016, απαιτείται η συγκρότηση ενός αγωνιστικού ταξικού πόλου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα του ιδιωτικού τομέα. Θα αποτελείται από ταξικές ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα, πρωτοβάθμια σωματεία και αγωνιστές συνδικαλιστές, που σε συντονισμό με τα συνδικάτα των εργαζομένων του δημοσίου, τη νεολαία και τα άλλα, πληττόμενα από τα μνημόνια, κοινωνικά στρώματα, για να ηγηθεί του αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Εμείς δεν έχουμε αυταπάτες. Η ανατροπή των σχεδιασμών κυβέρνησης και δανειστών για να γίνει, θα πρέπει όλοι οι αγώνες – κι αυτός του ασφαλιστικού- να συνδεθούν με τον αγώνα για την απαλλαγή της χώρας μας απ’ την επιτροπεία, τη σύγκρουση με τις μνημονιακές κυβερνητικές πολιτικές και τη ρήξη με την ευρωζώνη και την Ε/Ε.
* Δήλωση του Γιώργου Χαρίση, γραμματέα του ΜΕΤΑ για το συλλαλητήριο της 9ης Μάρτη 2015.