Απ’ την πρώτη στιγμή τονίσαμε ότι ο αγώνας των εργαζομένων στους ΟΤΑ, για την παραμονή των συμβασιούχων καθαριότητας στην εργασία, δεν έληξε και ότι κυβέρνηση και δημοτικές αρχές θα μας βρίσκουν μπροστά τους μέχρι την οριστική δικαίωση.
Στην ανακοίνωσή μας μετά τη λήξη της απεργίας τονίζαμε ότι «…πρέπει να κάνουμε τη μεγαλύτερη δυνατή προσπάθεια στο Δήμο μας για να διασφαλίσουμε τις θέσεις εργασίας και τους συναδέλφους συμβασιούχους, αλλά και αυτός ο αγώνας να αποτελέσει την ευκαιρία κάλυψης με μόνιμο προσωπικό όλων των αναγκών στην καθαριότητα του Δήμου…».
Η Δημοτική Αρχή Καισαριανής όμως, στην συνεδρίαση του Δημοτικού της Συμβουλίου στις 10/7/2017, αφού υπεραμύνθηκε του αγώνα της για μόνιμη και σταθερή εργασία, πρότεινε τον ελάχιστο δυνατό αριθμό των 14 εργαζομένων για κάλυψη με μόνιμο προσωπικό στην καθαριότητα και τις άλλες ανταποδοτικές υπηρεσίες, όταν ακόμα και ο απαρχαιωμένος – από το 2003 – ΟΕΥ του Δήμου έχει 35 κενές θέσεις και όταν αναγνωρίζεται απ’ όλους ότι οι πραγματικές ανάγκες είναι πολύ περισσότερες, με βάσει τις οποίες θα έπρεπε ο δήμος να ζητούσε τουλάχιστον 50 νέες θέσεις εργασίας μόνιμου προσωπικού.
Αφού όμως η καθαριότητα είναι μια καθημερινή ανάγκη, που δεν αναβάλλεται για αύριο, γεννάται το ερώτημα: Πώς θα καλύπτονται αυτές οι ανάγκες; Με τις απλήρωτες υπερωρίες και τα χιλιάδες χρωστούμενα ρεπό, που δεν πρόκειται να πάρουν οι εργαζόμενοι σ’ αυτές τις υπηρεσίες; Η μήπως με την κάλυψη αυτών των αναγκών με συμβασιούχους και μάλιστα από τα κοινωνικά προγράμματα του ΟΑΕΔ;
Η Δημοτική Αρχή δεν σώζεται με τη φτηνή δικαιολογία ότι από τις προσλήψεις αυτές αυξάνεται η τοπική φορολογία, γιατί αυτό χρησιμοποιείται και ως άλλοθι για τις ιδιωτικοποιήσεις και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, αλλά αποτελεί και παθητική στάση απέναντι στην ανάγκη της αγωνιστικής διεκδίκησης της αύξησης των πόρων από την κεντρική προς την τοπική αυτοδιοίκηση, πολύ περισσότερο που από το 2009 μέχρι σήμερα, οι μισθοί των εργαζομένων έχουν μειωθεί κατά 40%, ο αριθμός των εργαζομένων το ίδιο, καθώς και ο όγκος των απορριμμάτων, ενώ τα ανταποδοτικά παραμένουν στα ίδια επίπεδα!
Το παράδοξο – πολύ τετριμμένο όμως – ήταν ότι και ο πρόεδρος του σωματείου και στέλεχος της ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) λειτούργησε σαν ένα ακόμη μέλος της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου. Εκθείασε τους αγώνες του Δημάρχου, κατήγγειλε τις άλλες παρατάξεις της ΠΟΕ-ΟΤΑ και για την ταμπακιέρα τίποτα!
Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι όμως να επισημάνουμε κάποια πράγματα.
1. Οι συνδικαλιστές απέναντι στους εργοδότες υπερασπίζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων και διεκδικούν την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Δεν τους αναγορεύουν σε τιμητές ή διαιτητές των όποιων διαφορετικών θέσεων, απόψεων και εκτιμήσεων που υπάρχουν στο πλαίσιο του συνδικαλιστικού κινήματος των εργαζομένων.
2. Οι συμβασιούχοι που παρατείνεται έστω και μία φορά η σύμβασή τους (όλοι δηλ. της καθαριότητας), στο ΒσΣ, στα ΚΔΑΠ, στα ΚΗΦΗ και στο ΕΣΠΑ που ανανεώνεται έστω και μια φορά, συνολικά περίπου 18.500 εργαζόμενοι, σήμερα θα ήταν εγγεγραμμένοι στην ΠΟΕ-ΟΤΑ, αν η ΔΑΣ-ΟΤΑ (ΠΑΜΕ) είχε υιοθετήσει και ψηφίσει την ανάλογη πρόταση στο τελευταίο συνέδριο της ΠΟΕ-ΟΤΑ και δεν διευκόλυνε με την άρνησή της (όλα ή τίποτα) τη δύσκολη θέση στην οποία είχαν περιέλθει οι παρατάξεις ΣΥΝΑΝ και ΔΑΚΕ, οι οποίες ψήφισαν την πρόταση εκ του ασφαλούς. Αυτό απλά για την αποκατάσταση της αλήθειας, αλλά και για να μην ξεχνάμε!
3. Η ψήφος των εργαζομένων στο σωματείο, οι εκβιασμοί που προηγήθηκαν, οι συκοφαντίες, το εμπόριο ελπίδας και το ότι έχουμε μια πλειοψηφία στη διοίκηση του σωματείου που λιβανίζει την Δημοτική Αρχή, δεν δίνει το δικαίωμα στην ίδια την Δημοτική Αρχή να θεωρεί ότι έχει από τους εργαζόμενους ψήφο έγκρισης και εμπιστοσύνης στην πολιτική της που να της δίνει το δικαίωμα να συνεχίσει να εκβιάζει και να αυθαιρετεί απέναντι στους εργαζόμενους ή ακόμα και να δικαιολογεί τραμπουκισμούς απέναντί τους!
Υ.Γ. Με ποια διαδικασία και ποια κριτήρια έγινε η επιλογή των ανθρώπων που εργάζονται 20 και πλέον χρόνια στο Πνευματικό Κέντρο, προκειμένου άλλοι να εργαστούν στο καμπ και άλλοι στα ΑΜΕΑ, όπου όμως και εντελώς συμπτωματικά(;) οι τελευταίοι είναι της παράταξής μας;
Μήπως επειδή οι εν λόγω εργαζόμενοι εντοπίζουν αδυναμίες και ελλείψεις για την ασφαλή και ομαλή λειτουργία του καμπ των δύο τελευταίων ετών;
Πέραν των παραπάνω, πρωτοφανές είναι και το γεγονός ότι, στα 30 χρόνια λειτουργίας του Πνευματικού Κέντρου, ζητήθηκε η παράδοση των κλειδιών απ’ όλους τους εργαζόμενους στο χώρο, ακόμα και των ντουλαπιών τους, καθώς και η απομάκρυνση ή η καταγραφή των προσωπικών ή μη αντικειμένων, αποδεικνύοντας έτσι τη μη εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους.
ΕΑΣ – Ιούλης 2017