Συναδέλφισσες και συνάδελφοι… Σας προσφωνώ με τους παραπάνω χαρακτηρισμούς γιατί θεωρώ ότι ακόμη και όσοι επιλέξετε τελικά να συμμετέχετε στην ντροπιαστική διαδικασία της πραξικοπηματικής «αξιολόγησης», το κάνετε χωρίς να έχετε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της συλλογικής ήττας που αυτή σας η πράξη τροφοδοτεί.
Πιθανόν να ευθύνονται χίλιοι δύο λόγοι (η ΑΔΕΔΥ, οι Σύλλογοι, ο φόβος της απώλειας της θέσης, οι πιέσεις από όλες τις πλευρές), αλλά σίγουρα δεν έχετε συνειδητοποιήσει το λάθος στην πραγματική του διάσταση. Αν είχατε καταλάβει πλήρως, δεν θα συμπληρώνατε τα «φύλλα αξιολόγησης» που έχετε μπροστά σας. Και αν τυχόν έστω και την τελευταία στιγμή το συνειδητοποιήσετε, τότε πιθανόν θα τα σκίσετε και θα ενωθείτε με την συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων σας που απεργεί.
Καταθέτοντας αυτά τα φύλλα:
Επικυρώνετε το δικαίωμα της Κυβέρνησης (…και ανοίγετε την όρεξη στους εργοδότες του ιδιωτικού Τομέα) να ποινικοποιούν την συνδικαλιστική δράση και να καταργούν το δικαίωμα στην απεργία. Και αν πει κανείς “τι πετύχαμε με τις απεργίες” ή “δεν μας χρειάζεται ο συνδικαλισμός”, ας αναλογιστεί για λίγο ποιοι και με τι μέσα αγωνίστηκαν για να δουλεύουμε εμείς σήμερα 8 ώρες και να αξιώνουμε αξιοπρεπή ανταμοιβή για την εργασία μας.
Ακυρώνετε την συλλογική θέληση των συναδέλφων σας όπως εκφράστηκε σε Γενικές Συνελεύσεις, μέσω των Πρωτοβάθμιων Συλλόγων και της Ομοσπονδίας και κυρίως μέσω της συντριπτικής συμμετοχής τους στην απεργία-αποχή. Στο Υπουργείο μας, περισσότερο από 80% των συναδέλφων δεν υπέβαλαν φύλλα αξιολόγησης. Θα πείτε “για τους απλούς υπαλλήλους δεν υπάρχει κόστος”. Και όμως οι μαύρες και οι άσπρες λίστες ήδη τηρούνται στα πολιτικά/κομματικά γραφεία. Κόστος προβλέπεται και νομοθετείται από την εκάστοτε Κυβέρνηση για όλους όσους συμμετέχουν σε τέτοιες επικίνδυνες και αντί-μεταρρυθμιστικές κινητοποιήσεις. Το ζήτημα είναι να επωμιστούμε εξίσου και όσο γίνεται περισσότεροι το κόστος. Και να είστε σίγουροι, ότι όσο περισσότεροι είμαστε τόσο πιο πιθανό είναι να το εξαλείψουμε. Και αυτούς που το επιβάλλουν…
Γίνεστε όμηροι της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας. Αν συμμετέχετε σε αυτή την ντροπιαστική διαδικασία, με ποιο σθένος και ποιο κύρος θα επιχειρηματολογήσετε αύριο απέναντι στην οποιαδήποτε κυβερνητική αυθαιρεσία; Πώς θα αντικρούσετε το επιχείρημα της εκάστοτε Κυβέρνησης ότι βρίσκεστε σε αυτή τη θέση γιατί εμείς σας τοποθετήσαμε; Πως θα επιδιώξετε την στήριξη των υφισταμένων σας ή των Σωματείων σας; Συμπληρώνοντας αυτά τα φύλλα, επιλέγετε την κυβερνητική-εργοδοτική πλευρά και μοιραία θα ελέγχεστε από αυτήν, αντί να την ελέγχετε…
Αναιρείτε και την οποία πιθανότητα ορθολογικής και αποτελεσματικής διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού στο Δημόσιο. Στηρίζοντας ένα σύστημα αξιολόγησης που εφαρμόζεται αποσπασματικά, ως μια νησίδα “χρηστής Διοίκησης” σε ένα κατά τα λοιπά-και σκόπιμα από τις πολιτικές ηγεσίες-παρατημένο Δημόσιο (που είναι οι κρίσεις Προϊσταμένων (με γραπτές εξετάσεις;;;), που είναι η κατάργηση των πολιτικών ΓΓ, που είναι η εθελοντική κινητικότητα), συμβάλετε απλώς στο να ξεχωρίσει σταδιακά ένα τμήμα “ανεπιθύμητων” (από ποιους;), “απροσάρμοστων” (σε τι;), αναποτελεσματικών (ως προς τί;;) υπαλλήλων, που όταν έρθει η κακή ώρα (που θα πρέπει να επιτευχθεί το πλεόνασμα 3,5% επί 5 έτη και βλέπουμε!!!) θα βρεθούν απλώς με μειωμένο μισθό ή ακόμη και απολυμένοι.
Διαστρεβλώνετε επίσης την έννοια της αξιολόγησης σε Δημόσιους Φορείς. Η αξιολόγηση στο Δημόσιο δεν μπορεί να είναι ατομική και μάλιστα ποσοτική. Δεν έχει σκοπό ούτε την αύξηση των εσόδων, ούτε την μείωση του κόστους. Δεν σημαίνει ότι κάποιος που έβγαλε 10 έγγραφα παραπάνω είναι πιο σημαντικός για τον πολίτη από κάποιον άλλο. Με την σκόπιμη επικέντρωση στην ατομική «αξιολόγηση», έντεχνα αποσιωπάται το μείζον ζήτημα του ποιο και πόσο Δημόσιο θέλουμε και τι μέσα διαθέτουμε για την εκπλήρωση της αποστολής του. Μήπως πρέπει να αγωνιστούμε όλοι μαζί για αυτά και να μην αναλωνόμαστε σε ανούσιες και επικίνδυνες βαθμολογήσεις. Θα πείτε «ναι, αλλά πώς θα ξεχωρίσουν οι καλοί από τους κακούς υπαλλήλους; Πώς θα κινητοποιήσουμε τους τεμπέληδες;» Το ξέρετε συνάδελφοι, ότι ένα από τα καθήκοντα των Προϊσταμένων είναι η ορθή διαχείριση του ανθρώπινου Δυναμικού; Το ξέρετε ότι μπορείτε (για την ακρίβεια υποχρεούστε) να υλοποιείτε οι ίδιοι ή να εισηγείσθε στους Προϊσταμένους σας, τις ενέργειες που θα εξασφαλίσουν το “ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση;” Το ξέρετε ότι η “τεμπελιά” είναι πειθαρχικό παράπτωμα (“άρνηση ή παρέλκυση εκτέλεσης υπηρεσίας” σύμφωνα με τον ΔΥ Κώδικα); Που τιμωρείται. Αν κάποιος την επισημάνει και την αναφέρει βεβαίως βεβαίως… Ας σκεφτούμε λίγο ψύχραιμα: Για όλα τα παραπάνω απαιτείται η «αξιολόγηση» κατά Μητσοτάκη, Βερναρδάκη, Γεροβασίλη;; Η απλώς συγκεκριμένες απλές κινήσεις από πλευράς όλων μας;; Και ανάληψη της αντίστοιχης ευθύνης σε κάθε επίπεδο, φυσικά…
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,
Κάποιοι νομίζετε ότι πράττετε ορθά συμπληρώνοντας και καταθέτοντας σήμερα τα φύλλα αξιολόγησης. Αν δείτε την μικρή εικόνα, το κουτί που μας έχουν κλείσει μπορεί να έχετε δίκαιο. Αν δείτε όμως έξω από το κουτί, την μεγάλη εικόνα, θα συνειδητοποιήστε τελικά, το λάθος. Θα δείτε ότι γίνεστε άθελα σας πιόνια σε μια στημένη παρτίδα σκάκι. Και δεν σας αξίζει αυτός ο ρόλος, ούτε αυτή η τύχη.
Κάποιοι ξέρετε (ακόμη και ενδόμυχα) ότι είναι λάθος η συμμετοχή στην αξιολόγηση, αλλά έχετε αποφασίσει να την κάνετε για κατανοητούς βιοποριστικούς λόγους. Αν σας βοηθάει, λίγο πριν την εκπνοή της προθεσμίας, αναλογιστείτε ότι τασσόμενοι με το δίκαιο και την πλειοψηφία των συναδέλφων σας, θα έχετε την πλήρη και αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράσταση.
Σε κάθε περίπτωση, δουλεύουμε μαζί, στους ίδιους χώρους και ποτέ δεν θα είναι αργά για να πειστεί καθένας από εμάς, ότι το δίκαιο είναι με τη μεριά των εργαζομένων (…ακόμη και όταν αυτοί το απεμπολούν).
Ο αγώνας μας είναι κοινός, είναι δίκαιος και για αυτό θα είναι νικηφόρος.
Αθήνα, 12-10-2017