Το νέο δόγμα της κυβέρνησης: "Κινέζοι" στους μισθούς, "Γιαπωνέζοι" στις απεργίες

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Α. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ - Ν. ΛΙΟΝΑΚΗΣ

Όσο εξαντλείται η... περίοδος χάριτος της κυβέρνησης από την "επιτυχία" της εκταμίευσης της δόσης και ενώ οι πολίτες θα έρχονται ολοένα και περισσότερο αντιμέτωποι με το φάσμα της νέας πραγματικότητας που τους επιφυλάσσει η εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου, η κυβέρνηση θα σκληραίνει τη στάση της απέναντι στους εργαζόμενους και το εργατικό κίνημα.

Η φράση του Αντ. Σαμαρά, το βράδυ μετά την ανακοίνωση της επίταξης, ότι "τα λάθη του παρελθόντος δεν θα ξαναγίνουν", εκτιμάται ως ενδεικτική των συζητήσεων που, σύμφωνα με πληροφορίες, λαμβάνουν χώρα στο Μαξίμου και αφορούν, μεταξύ άλλων, εξέταση νομοθετικών παρεμβάσεων τόσο ως προς την πραγματοποίηση των απεργιών όσο και ως προς την αλλαγή των ρυθμίσεων της εργατικής νομοθεσίας, προκειμένου σωματεία και ομοσπονδίες να μην μπορούν να κηρύσσουν απεργίες σε ένδειξη αλληλεγγύης προς άλλους απεργούς.

Αποφασισμένη να μην οπισθοχωρήσει ούτε βήμα από τα συμφωνηθέντα με τους δανειστές, η κυβέρνηση προετοιμάζεται να "απαντήσει" στις κοινωνικές αντιδράσεις, που ολοένα και θα φουντώνουν, με κλιμάκωση της "γραμμής" της έντασης που ήδη ακολουθεί. Να τραβήξει στα άκρα τη στρατηγική της έντασης, επενδύοντας παράλληλα -όπως έκανε και στην περίπτωση της απεργίας στο μετρό- στον κοινωνικό αυτοματισμό, στοχοποιώντας το εκάστοτε κοινωνικό μέτωπο με το να "βλέπει" παντού συντεχνιακά συμφέροντα και πελατειακές σχέσεις. Στο Μαξίμου γνωρίζουν ότι δεν θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε σκλήρυνση της στάσης τους χωρίς τη θετική ψήφο του Ευ. Βενιζέλου, ο οποίος και με αφορμή την επίταξη έσπευσε άμεσα να δώσει τα διαπιστευτήριά του ως... σωματοφύλακα του Αντ. Σαμαρά. Από την άλλη, γνωρίζοντας ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. δύσκολα θα επικροτεί παρόμοιες αποφάσεις στο μέλλον, δεν επαφίονται στη δική της συγκατάθεση. Μπορούν να υπολογίζουν όμως στην αποστασιοποιημένη ανοχή της.
Θεσμικές παρεμβάσεις για τις απεργίες

Ειδικότερα το απόφθεγμα σύμφωνα με το οποίο "το δικαίωμα της απεργίας υφίσταται, όταν δεν ασκείται", φαίνεται ότι θα αποτελέσει το νέο κυβερνητικό δόγμα, τόσο στην κλιμάκωση της στρατηγικής της έντασης όσο και στον δραστικό περιορισμό του πεδίου δράσης των συνδικάτων. "Η κυβερνητική απόφαση για επίταξη των απεργών στα ΜΜΜ ήταν μια ακραία απόφαση που, με πρόσχημα την προστασία του δημοσίου συμφέροντος, ακύρωνε θεμελιώδη εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα που προστατεύονται από το Σύνταγμα και η οποία φαίνεται ότι θα έχει και θεσμική συνέχεια". Σε αυτό κατατείνουν όχι μόνο συνδικαλιστές, αλλά και έγκριτοι εργατολόγοι με τους συνομίλησε η "Αυγή" της Κυριακής.

Εν όψει μάλιστα αποφάσεων για νέες απεργιακές κινητοποιήσεις που ενδεχομένως να λάβουν από την ερχόμενη εβδομάδα τα συνδικάτα, θέτοντας στο επίκεντρο την επιχειρούμενη συρρίκνωση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και τον περιορισμό της δράσης τους, ταυτόχρονα με τα ανοιχτά θέματα υπεράσπισης των συλλογικών συμβάσεων, η κυβέρνηση συζητά ευθείες παρεμβάσεις στο νομικό καθεστώς που διέπει το δικαίωμα της απεργίας και ειδικότερα στην κάλυψη απεργιακών κινητοποιήσεων κλάδων από δευτεροβάθμιες ή τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορεί το Εργατικό Κέντρο της Αθήνας ή η ίδια η ΓΣΕΕ να καλύπτει την απεργία των εργαζομένων σε πρωτοβάθμια σωματεία (όπως π.χ. στο μετρό) όπως έγινε με την 24ωρη απεργία στα ΜΜΜ προχθές Παρασκευή.

Έτσι, μετά τη σταδιακή κατάργηση των Συμβάσεων, την επικείμενη κατάργηση ακόμα και της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε "κινεζοποίηση" των μισθών των εργαζομένων, ο δραστικός περιορισμός των απεργιών θα οδηγήσει σε "γιαπωνέζικες" συνδικαλιστικές συνήθειες. "Η κυβέρνηση θα επιθυμούσε, σύμφωνα με την κλιμάκωση που επιχειρεί και σε θεσμικό επίπεδο, οι απεργοί εργαζόμενοι να εργάζονται φέροντας ένα διακριτικό περιβραχιόνιο στο χέρι τους!

Ουσιαστικά, παρά τη στιβαρή εικόνα που επιχειρεί να δείξει τόσο η κυβέρνηση όσο και ο πρωθυπουργός, οι διαδοχικές προσφυγές στα δικαστήρια, η ποινικοποίηση των κινητοποιήσεων μαρτυρά φόβο μπροστά στο ενδεχόμενο κλιμάκωσης. Ταυτόχρονα, δείχνει ότι ένας ακόμα στόχος της κυβέρνησης είναι η ουσιαστική ακύρωση του ρόλου των συνδικάτων. Αν δεν μπορούν να κηρύξουν ούτε απεργία, τότε σε τι θα διαφέρουν από λέσχες συζητήσεων", σημειώνει έμπειρος συνδικαλιστής.