του Κόνιαρη Χρήστου
Αρκετοί φίλοι και φίλες αντέδρασαν όταν το υγειονομικό κίνημα αντιτάχθηκε στις «προβλέψεις» των μνημονιακών οργανισμών για «προβάδισμα» των εργαζομένων Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης έναντι τω αποφοίτων των τεχνολογικών ιδρυμάτων στην επιλογή προϊσταμένων στα Νοσοκομεία. Βεβαίως πρέπει να παρατηρήσουμε ότι πάνω από μια εικοσαετία που στα νοσοκομεία υπήρξε συνύπαρξη διαφορετικών κατηγοριών στις θέσεις ευθύνης, το θέμα αυτό δεν θα λέγαμε ότι βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη. Χρειάστηκε βεβαίως να «βάλει το χεράκι του» ο κ. Λοβέρδος που μέχρι προχθές αποτελούσε ένα βασικό εκφωνητή των μνημονιακών πολιτικών για να ξεκινήσει αυτή η συζήτηση.
Δεν έχω σκοπό σε αυτό το σημείωμα να αιτιολογήσω αν αυτό αποτελεί την καλύτερη επιλογή για μια άλλη δημόσια διοίκηση που κάποιοι διεκδικούμε, πολύ περισσότερο να μιλήσω «στο κενό» παραγνωρίζοντας τι προωθείται αλλά και κρίνεται σήμερα με τις μνημονιακές πολιτικές. Επίσης δεν σκοπεύω να αναφερθώ στους φίλους που έχουν αναφορά στην Αριστερά και ξεχνούν τους κοινούς αγώνες για ενιαία τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Θα μιλήσω παίρνοντας υπόψη τις μνημονιακές δεσμεύσεις όπως αυτές έχουν διατυπωθεί μέσα από σωρεία νομοθετικών ρυθμίσεων σχετικά με αυτό το ζήτημα ιδιαίτερα μετά τη δημοσιοποίηση σήμερα του σχεδίου νόμου για την οργάνωση του δημοσίου.
Είναι προφανές, αν κάποιος ανατρέξει στις διατάξεις του Ν 4024/11 για την επιλογή των προϊσταμένων αλλά και στις ρυθμίσεις που είδαν σήμερα το φως της δημοσιότητας μέσω του σχεδίου νόμου «για την οργάνωση του δημοσίου» ότι οι κυβερνήσεις των μνημονίων επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα «κλειστό κλαμπ» μέσα από το οποίο θα επιλέγουν τα στελέχη της δημόσιας διοίκησης. Στελέχη που θα αναλάβουν τα επόμενα χρόνια την πιστή εφαρμογή στις διάφορες υπηρεσίες των μνημονιακών πολιτικών.
Επειδή μάλιστα αυτές οι πολιτικές οδηγούν στη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών, διευκολύνουν την ιδιωτικοποίηση, τις αναθέσεις σε ιδιώτες και ταυτόχρονα θα οδηγούν στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους στο δημόσιο, επιδίωξη της συγκυβέρνησης είναι αυτός ο μηχανισμός να αναλάβει ρόλο καθυπόταξης και επιβολής πάνω στους εργαζόμενους που θα τολμήσουν να αντιδράσουν.
Τα συμβόλαια «επίτευξης στόχων» που θα πρέπει να υπογράψει το νέο σώμα των στελεχών της διοίκησης θα αποτελέσει το όχημα για να επιτευχθούν οι μνημονιακοί στόχοι και ταυτόχρονα να καθυποταχθούν οι εργαζόμενοι. Για παράδειγμα η πιστή τήρηση των μνημονιακών προϋπολογισμών στα Νοσοκομεία, η εφαρμογή των κλειστών προϋπολογισμών ανά τμήμα, ο «έλεγχος των δαπανών» και η εκδίωξη των φτωχών και των αδύναμων, η αδιαφορία για τη δυνατότητα κάλυψης των αναγκών για να λειτουργήσουν οι μονάδες και τα τμήματα θα είναι όροι που θα «συμφωνηθούν» προκειμένου κάποιος να κριθεί για προϊστάμενος.
Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός η συγκυβέρνηση «κλείνει το μάτι» σε κατηγορίες εργαζομένων, μιλά για αναδιάρθρωση των υπηρεσιών, προκειμένου να δημιουργήσει το σώμα των «εκλεκτών» που πρόθυμα θα υλοποιήσουν τους αντεργατικούς και αντιλαϊκούς στόχους σε κάθε υπηρεσία.
Για το σκοπό αυτό έρχεται σήμερα με το σχ νόμου για την οργάνωση του δημοσίου να ξηλώσει κάθε κριτήριο που ίσχυε μέχρι σήμερα για την επιλογή αυτών των στελεχών και να προβλέψει ότι με απλές αποφάσεις μπορεί να παρακάμψει ακόμα και νόμους προκειμένου να προσδιορίσει τις κατηγορίες εργαζομένων αλλά και τα κριτήρια επιλογής. Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με τους νέους οργανισμούς, την πρόβλεψη για προβάδισμα της ΠΕ στην επιλογή των στελεχών είναι προφανές ότι η «δεξαμενή» άντλησης στελεχών έχει βρεθεί και για να γίνει αυτό εύπεπτο να περιτυλιχθεί και με φανταχτερό περιτύλιγμα.
Οι δηλώσεις του κ. Στουρνάρα, του πιο χαρακτηριστικού παραδείγματος μνημονιακού υπουργού σήμερα, για ξήλωμα όλου του διοικητικού μηχανισμού του Δημοσίου και δημιουργία ενός νέου που τα χρόνια υπηρεσίας και η μέχρι τώρα προσφορά δεν θα αποτελούν στοιχεία «αξιολόγησης» θα έπρεπε να χτυπήσουν καμπανάκια για όλους. Ο κ Στουρνάρας το λέει καθαρά, το μαύρο μέτωπο της συγκυβέρνησης και το σύστημα χρειάζεται goldenboysγια να εφαρμοστούν οι μνημονιακές πολιτικές και να προχωρήσει ένα επιτελικό κράτος που σκοπός του θα είναι το μοίρασμα των υπηρεσιών σε ιδιώτες, με εργαζόμενους σε αυτό εξαθλιωμένους και υποταγμένους. Βεβαίως ο κ. Στουρνάρας γνωρίζει καλά ότι αυτή η πολιτική θα βυθίζει τη χώρα πιο βαθιά στην κρίση και η έξοδος από το τούνελ βρίσκεται τουλάχιστον δύο δεκαετίες μακριά.
Γι αυτό και η επιλογή αυτών των στελεχών πρέπει να είναι μακράς πνοής προκειμένου να «παραδοθούν» και να είναι πειθήνια όργανα στους σχεδιασμούς του συστήματος. Για αυτό και στο νέο σ΄χεδιο νόμου προβλέπεται πενταετής θητεία μαζί με την υπογραφή του συμβολαίου ανάμεσα στην υπηρεσία και τον προϊστάμενο. Μόνο το bonusδεν καθόρισε ο κ. Στουρνάρας αλλά δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι υπάρχει αντίστοιχη ρύθμιση στο μισθολόγιο - φτωχολόγιο που έχουν ψηφίσει και εφαρμόζουν.
Το ερώτημα για το εργατικό κίνημα δεν είναι λοιπόν ποια ομάδα θα χρησιμοποιηθεί για την υλοποίηση αυτών των σχεδιασμών. Δεν είναι βεβαίως ρόλος του εργατικού κινήματος να διαλέξει τα goldenboyπου θα διαλύσουν τις δημόσιες υπηρεσίες, θα οδηγήσουν τους φτωχούς και τους άνεργους στο περιθώριο και θα μοιράσουν δουλειές στις επιχειρήσεις. Προφανώς δεν μπορεί επίσης να είναι στις επιδιώξεις του ποιος θα καθυποτάξει πιο αποτελεσματικά τις αντιδράσεις των εργαζομένων.
Ένα εργατικό κίνημα που σέβεται τον εαυτό του αυτή την ώρα αντί να διαχωρίζει τους εργαζομένους, να ταυτίζεται με ομάδες εργαζομένων, να θεωρεί ότι σήμερα σε συνθήκες μνημονίου η επιλογή των στελεχών της διοίκησης μπορεί να γίνει με κριτήριο την καλύτερη οργάνωση των υπηρεσιών με στόχο την εξυπηρέτηση των πολιτών, θα έπρεπε να σφυρηλατεί την ενότητα των εργαζομένων να οργανώνει τις αντιστάσεις και να μην διευκολύνει τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.
Ένα εργατικό κίνημα θα έπρεπε αυτή την ώρα να συζητά πως τα στελέχη της διοίκησης δεν θα υποκύψουν στον εκβιασμό της κυβέρνησης να υπογράψουν «συμβόλαια στόχων», πως θα αποτρέψει αυτή η εξέλιξη. Θα έπρεπε να είχε παρέμβει και να πετάξει έξω από τα Νοσοκομεία αυτούς που οργανώνουν την «αξιολόγηση» των υπηρεσιών, που θα χρησιμοποιηθεί για να προωθηθεί η κινητικότητα και οι απολύσεις. Πολύ περισσότερο οι συνδικαλιστές της Αριστεράς θα πρέπει αυτή την ώρα να μην πέσουν σε τέτοιες παγίδες, αντίθετα πρέπει με καθαρότητα να μιλήσουν στους εργαζόμενους για το σχέδιο που ξεδιπλώνεται.
Δεν μου προξενεί εντύπωση βεβαίως, που την λογική των «εκλεκτών» την προβάλουν με διαφορετικά επιχειρήματα κάποιες «ενώσεις» στο χώρο μας, που έχουν για χρόνια γυαλίσει τα σκαλοπάτια του υπουργείου Υγείας και είναι προνομιακοί συνομιλητές του. Πολύ περισσότερο δεν αναφέρομαι σε αυτούς που διευκόλυναν το καθηγητικό κατεστημένο στις δικές του επιδιώξεις και ταυτόχρονα απέκτησαν και οι ίδιοι ρόλους και όχι μόνο.
Μιλώ για συναδέλφους, αξιόλογους κατά τα’ άλλα, που έχουν την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει «ορθολογική» και «αποτελεσματική» οργάνωσης των υπηρεσιών σε συνθήκες μνημονίων, με την επιλογή ικανών στελεχών στη διοίκηση των υπηρεσιών.
Ξεχνούν, δυστυχώς, ότι η θεωρία των «εκλεκτών» αποτελεί το βασικό όχημα της κυβερνητικής προπαγάνδας και του κ. Στουρνάρα και σκέφτομαι μήπως ήρθε η ώρα να αντιληφθούν ότι «πίσω από το τυρί υπάρχει και η φάκα».