Με κύριο χαρακτηριστικό τη συμμετοχή συνδικαλιστών και εργαζομένων από τα πρωτοβάθμια σωματεία του ιδιωτικό τομέα, πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, σύσκεψη του ΜΕΤΑ νομού Θεσσαλονίκης. Στη σύσκεψη, η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τα προβλήματα στους χώρους δουλειάς και τις αντεργατικές πολιτικές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που δίνουν πρόσφορο έδαφος και απευθύνονται στα «ευήκοα ώτα» του κεφαλαίου, τις οποίες εφαρμόζει με σκληρότητα εναντίον των εργαζομένων (ελαστικές σχέσεις εργασίας, απλήρωτη και μαύρη εργασία, μη τήρηση των όποιων συμβάσεων υπάρχουν ακόμα, εντατικοποίηση της δουλειάς, απολύσεις, παρεμπόδιση της όποιας συνδικαλιστικής δράσης κτλ.).
Απαξίωση συνδικαλιστικού κινήματος, με ευθύνη της ΓΣΕΕ
Ιδιαίτερα επισημάνθηκε η απουσία ισχυρού συνδικαλιστικού κινήματος στον ιδιωτικό τομέα και η στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ που με «άδεια φυσίγγια» προσπαθεί να πει ότι... αντιστέκεται, όταν η ίδια η πραγματικότητα τη διαψεύδει. Και τη διαψεύδει με τη στάση της και τη συμπόρευσή της με το «μαύρο μέτωπο του ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα του 2015, με την «εξασθένιση» της μαζικότηταε της αντίδρασης εργαζομένων, συνταξιούχων, ελεύθερων επαγγελματικών, του κόσμου της εργασίας γενικότερα, με την απεργία – φάντασμα για το ασφαλιστικό. Και τη διαψεύδει, όταν προωθεί μέσω του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ και προγραμμάτων τις επισφαλείς και ελαστικές σχέσεις εργασίας, όταν κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τους «σφαγείς» των εργασιακών δικαιωμάτων, προκειμένου να εφαρμοστούν οι «ευρωπαϊκές καλές πρακτικές» της κυβέρνησης και των δανειστών στο εργασιακό, δηλαδή η κατάργηση και η διάλυση του όποιου φιλεργατικού «οπλοστάσιου» έχει μείνει προς όφελος του κέρδους και του κεφαλαίου.
Σχολιάζοντας τη στάση της ΓΣΕΕ και την... αντίσταση που ισχυρίζεται ότι προβάλλει, υπερασπιζόμενη τα δίκαια των εργαζομένων, ο γραμματέας του ΜΕΤΑ Γιώργος Χαρίσης, κατά την εισήγησή του στη σύσκεψη είπε: «Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική όπως διαφορετικές είναι και οι διαχρονικές εκτιμήσεις της παράταξης. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ καθ’ όλη τη μνημονιακή περίοδο συνέβαλε στη δικαιολόγηση και στο πέρασμα των μνημονιακών κυβερνητικών πολιτικών, με αποκορύφωμα τη συνταύτισή της με το μπλοκ του “ΝΑΙ” στο δημοψήφισμα. Επιπλέον, η ενσωμάτωσή της τα τελευταία 25 χρόνια στη λογική του κοινωνικού εταιρισμού και των κοινωνικών διαλόγων είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα και ένας από τους λόγους που έχει απαξιωθεί στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων».
«Θέλουμε», συνέχισε, «να ανοίξουμε τη συζήτηση για το τι συνδικαλιστικό κίνημα θέλουμε, για τη στάση των συνδικαλιστικών στελεχών, για τη δομή και τη εσωτερική λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα φαινόμενα του παραγοντισμού και της γραφειοκρατίας που αναπαράγονται οφείλονται όχι μόνο στον προσανατολισμό αλλά και στη διάρθρωσή του και δεν αφορούν μόνο στους άλλους, αλλά και σε εμάς». Για αυτό, προσέθεσε, και προτεραιότητα της παράταξης -μέσα και από το κείμενο για την Ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ- ήταν και είναι η μέγιστη ενεργοποίηση όλων αυτών των δυνάμεων και ο διαχωρισμός τους «από τις δυνάμεις και τα πρόσωπα που εκπροσωπούν το νέο μνημονιακό κυβερνητικό συνδικαλισμό, ώστε να μη “θολώνει” η εικόνα της παράταξης και να μην αναπαράγονται αυταπάτες και απογοητεύσεις μέσα στους εργαζόμενους».
Αγωνιζόμαστε, συμπλήρωσε, για ένα συνδικαλιστικό κίνημα που κρίνει «από τη σκοπιά των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και του κόσμου της μισθωτής εργασίας, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις. Θέλουμε συνδικαλιστές που απολογούνται στους εργαζόμενους και όχι στα κόμματά τους. Θέλουμε πολιτικοποιημένους συνδικαλιστές και συνδικάτα για να μπορούν να γενικεύουν το μερικό και ειδικό. Η αποστολή των εργατικών συνδικάτων δεν είναι μόνο η υπεράσπιση των καθημερινών προβλημάτων της Εργατικής Τάξης και η διαπραγμάτευση των όρων αμοιβής και εργασίας της, αλλά και η ανάδειξη των αιτιών που τα δημιουργούν και η συμβολή τους στον αγώνα για την κοινωνική της απελευθέρωση και την ανάδειξή της από “Τάξη καθ’ εαυτήν” σε “Τάξη δι’ εαυτήν”, δηλαδή σε τάξη για τον εαυτό της».
Εκτίμηση σημερινής κατάστασης
Το ΜΕΤΑ, είπε, ο γραμματέας της παράταξης πιστεύει ότι και σήμερα εξακολουθεί να ισχύει η άποψη ότι στη μνημονιακή περίοδο το μνημονιακό καθεστώς και όλες οι κυβερνήσεις του μέχρι σήμερα «δεν μπορούν ούτε και θέλουν να ικανοποιήσουν ακόμη και επιμέρους αιτήματα των εργαζομένων. Όλες οι εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις είναι υπό αμφισβήτηση, αφού για οποιοδήποτε θέμα απαιτείται η έγκριση των δανειστών. Εξάλλου, είναι γνωστό και έχει συνομολογηθεί με το 3ο μνημόνιο το γεγονός ότι καμία νομοθετική ρύθμιση δεν προωθείται στη βουλή, χωρίς προηγουμένως να έχει την έγκρισή τους».
Τα μνημόνια δεν συνιστούν, απλώς, κάποιο σύνολο αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων. «Αντιπροσωπεύουν ένα καινούργιο πολιτικό καθεστώς, που υπονομεύει την εθνική ανεξαρτησία και καταλύει κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Είναι ένα καθεστώς μακροπρόθεσμης αιχμαλωσίας της χώρας και βίαιης υποδούλωσης τη κοινωνίας. Ένα καθεστώς που με μοχλό το χρέος, μετατρέπει τον τόπο σε οιονεί προτεκτοράτο των πιστωτών και του χρηματιστικού κεφαλαίου».
Η εργατική τάξη και ο ελληνικός λαός, υπογράμμισε, δεν πρέπει να πιστέψουν στη φενάκη οιουδήποτε «παράλληλου προγράμματος» της συγκυβέρνησης, δεν πρέπει να συνηθίσουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση και να ικανοποιούν μερικώς τις ανάγκες τους, σε μια περίοδο μάλιστα που διευρύνονται οι κοινωνικές ανάγκες και αντικειμενικά μεγαλώνουν οι δυνατότητες ικανοποίησής τους. «Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, η νεολαία, ο λαός δεν πρέπει να πιστέψουν στην προπαγάνδα της κυβέρνησης που έλεγε και λέει πως δε θα γίνει καμία μείωση σε μισθούς και συντάξεις. Άλλωστε, το ζούμε όλοι μας καθημερινά πως αυτό είναι μεγάλο ψέμα. Δεν πρέπει να εναποθέσουν τις ελπίδες στην επικαλούμενη ανάπτυξη που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, γιατί και η όποια ανάπτυξη που μπορεί να προέλθει μετά το τέλος της οικονομικής καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας μας, εάν αυτή γίνει από τις ίδιες δυνάμεις που μας έφεραν ως εδώ, θα είναι μια ανάπτυξη σε βάρος του κόσμου της εργασίας, δηλ. θα δουλεύει ο κόσμος για ένα κομμάτι ψωμί και χωρίς δικαιώματα, προσωπική και οικογενειακή ζωή».
Και θα το δούμε σύντομα αυτό, καθώς κυβέρνηση και δανειστές ετοιμάζουν νέες ανατροπές στα εργασιακά και στα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Σημεία αιχμής η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και η μείωση της αποζημίωσης απόλυσης, η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, η περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού με την αφαίρεση των επιδομάτων που τον συνοδεύουν, η διεύρυνση και γενίκευση της ελαστικοποίησης και της εκ περιτροπής εργασίας. Επίσης, «η κατάργηση της ενιαίας σχέσης εργασίας και της σταθερής απασχόλησης στο δημόσιο τομέα, στον οποίο θα προωθηθεί και θα επισημοποιηθεί και η τυπική του συρρίκνωση, μέσω της αξιολόγησης των δομών και υπηρεσιών, κάτι που ήταν μνημονιακή υποχρέωση από το μεσοπρόθεσμο του 2011 και το οποίο ακυρώθηκε από τους αγώνες των εργαζομένων».
Στο πλαίσιο αυτό, «ο περιορισμός των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και κυρίως ο παροπλισμός του συνδικαλιστικού κινήματος, μετά την “αφαίρεση” του δικαιώματος της συλλογικής διαπραγμάτευσης των όρων αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων, με την ακύρωση ουσιαστικά του απεργιακού δικαιώματος και της επαναφοράς της ανταπεργίας των εργοδοτών, θα είναι ένα από τα κρίσιμα ζητήματα της επόμενης περιόδου».
Με το 3ο μνημόνιο, υπογράμμιζε ο γραμματέας του ΜΕΤΑ Γ. Χαρίσης, ολοκληρώνεται η καταστροφή των μικρομεσαίων στρωμάτων, των ελευθέρων επαγγελματιών, των επιστημόνων και των αγροτών. Και τα στρώματα αυτά, μαζί με τους εργαζομένους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους, τη νεολαία οδηγούνται στην πλήρη και βίαιη προλεταριοποίησή τους. Για αυτό και «πρέπει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να πρωτοστατήσει στη συγκρότηση ενός ευρύτερου παλλαϊκού κοινωνικού μετώπου για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και του άνοιγμα του δρόμου σε μια προοδευτική πορεία στη χώρα μας. Η εμπειρία της προηγούμενης περιόδου έδειξε ότι η συμμετοχή αυτών των κοινωνικών στρωμάτων στους αγώνες, μπορεί να τους δώσει νέα ώθηση και δυναμική για να τονωθεί το αγωνιστικό φρόνημα της ελληνικής κοινωνίας που έχει δεχτεί πλήγμα από της μνημονιακή μετάλλαξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την καταστροφή της ελπίδας που είχε γεννηθεί σε πλατιά λαϊκά στρώματα».
Άμεσα αιτήματα (και) την τρέχουσα συνδικαλιστική περίοδο
Άμεσα αιτήματα (και) την τρέχουσα συνδικαλιστική περίοδο
Καταλήγοντας, ο γραμματέας του ΜΕΤΑ αναφέρθηκε στη δράση του συνδικαλιστικού κινήματος την επόμενη περίοδο σε επίπεδο αιτημάτων. Όπως είπε, «πρέπει να περάσει, από μια αμυντική σε μια επιθετική γραμμή και να μην αγωνίζεται για τη διάσωση κάποιων κατακτήσεων που έχουν απομείνει, αλλά να διεκδικήσει την επαναφορά των δικαιωμάτων του και την αύξηση των αποδοχών του. «Να διεκδικήσει:
- Την άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού στο ύψος των 751 ευρώ, την εφαρμογής των ΣΣΕ, το θεσμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της διαιτησίας.
- Τη χορήγηση επιδόματος ανεργίας σ’ όλους τους ανέργους, στο 80% του κατώτατου μισθού, πράγμα που θα έθετε τέρμα σε μια γενικευμένη κατάσταση κοινωνικής εξαθλίωσης, θα μείωνε την πίεση που ασκείται για την κατακρήμνιση των δικαιωμάτων και των αμοιβών των ενεργών εργαζομένων, θα έκανε την διεκδίκησή του και δικιά τους υπόθεση και θα έβαζε στην αγωνιστική αρένα και τους ανέργους. Αλλά αντί για αυτό, βλέπουμε, η σημερινή συγκυβέρνηση να το κάνει επίδομα εργοδότη, στέλνοντας ουσιαστικά τον άνεργο να πληρώσει για να έχει δουλειά.
- Την επαναλειτουργία επιχειρήσεων που έκλεισαν από τους ίδιους τους εργαζόμενους με αυτοδιαχείριση και συνεταιριστικά σχήματα, με τη συμμετοχή και άλλων παραγωγικών φορέων και συνεταιρισμών και τη διεκδίκηση από την πολιτεία της θεσμοθέτησης του κατάλληλου νομικού πλαισίου και την διευκόλυνση της τραπεζικής ρευστότητάς τους.
- Την προώθηση ενός προγράμματος μαζικών προσλήψεων μόνιμου προσωπικού για την κάλυψη όλων των αναγκών στα νοσοκομεία, την εκπαίδευση, την τοπική αυτοδιοίκηση, τα ασφαλιστικά ταμεία, τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και σ’ όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες.
- Την άμεση εφαρμογή της πενθήμερης εβδομαδιαίας εργασίας και του επταμισάωρου χωρίς μείωση των αποδοχών στην προοπτική του επτάωρου και του 35ωρου για να αντιμετωπιστεί η μάστιγα της ανεργίας και για να μην κερδίζουν μόνο οι καπιταλιστές και το κράτος από την γενικευμένη εφαρμογή των νέων τεχνολογιών και της πληροφορικής σ’ όλη την αλυσίδα της παραγωγικής δραστηριότητας.
- Τη σταδιακή επαναφορά των αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων στην προ μνημονίων εποχή, καθώς και του 13ου και 14ου μισθού. Την επαναφορά όλων των απωλειών των συντάξεων μέχρι 1.500 ευρώ.
- Την κατάργηση των αντεργατικών θεσμών της ενοικιαζόμενης εργασίας, της μερικής απασχόλησης και της ελαστικής και εκ της περιτροπής εργασίας και την κάλυψη όλων των παγίων και διαρκών αναγκών, σ’ όλους τους τομείς της παραγωγικής δραστηριότητας, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με προσωπικό μόνιμης, σταθερούς και πλήρους απασχόλησης. Την κατάργηση των εργολαβιών και της εκχώρησης αρμοδιοτήτων σε ιδιώτες σ’ όλο το δημόσιο τα ΝΠΔΔ, τα νοσοκομεία και τους ΟΤΑ».
