Από το Γιώργο Χαρίση
O κόσμος του αγώνα και του εργατικού – λαϊκού κινήματος, που πάλεψε και μάτωσε τα πέντε τελευταία μνημονιακά χρόνια, που το αποτέλεσμα των εκλογών στις 25 του Γενάρη 2015 τον γέμισε ελπίδα ότι θα αλλάξει επιτέλους η ζωή του και που -ενώ άρχισε να ανησυχεί για την πορεία της κυβέρνησης από το Γενάρη μέχρι τον Ιούνη- ξαναστάθηκε πεισματικά όρθιος και στις 5 του Ιούλη ψήφισε μαζικά ένα δυνατό «ΟΧΙ», είναι κυριολεκτικά σε κατάσταση ΣΟΚ, του ήρθαν τα πάνω-κάτω και δεν πιστεύει σ’ αυτό που βλέπει να εξελίσσεται μπροστά του!
Δεν μπορεί από τη μια να λες ότι θα καταργήσεις τα μνημόνια και από την άλλη να συνομολογείς νέο, ακόμη πιο επώδυνο απ’ τα προηγούμενα, με αποτέλεσμα ό,τι γλύτωσε ο ελληνικός λαός απ’ την πρώτη φάση της μνημονιακής λαίλαπας, στα εργασιακά και ασφαλιστικά του δικαιώματα, να απειλούνται με σάρωση σήμερα και μάλιστα με τη συνυπογραφή και της Αριστεράς!
Δεν μπορεί να καλείς το ελληνικό λαό στο δημοψήφισμα στις 5 του Ιούλη να πει «ΟΧΙ» στο προτεινόμενο σχέδιο συμφωνίας των δανειστών, και αφού ο ελληνικός λαός λέει πανηγυρικά το «ΟΧΙ», η κυβέρνηση να λέει «ΝΑΙ» σ’ ένα χειρότερο σχέδιο.
Δεν μπορεί από τη μια να θεωρείς προσβλητικό να συναντιούνται οι υπουργοί σου με ανώτερους υπαλλήλους της τρόικας και από την άλλη να παρατηρείς την αμηχανία τους μπροστά στο αυστηρό, προσβλητικό και απαιτητικό ύφος της νέας τρόικας που λέγεται «κουαρτέτο»!
Δεν μπορεί η Αριστερά να παραδίδει χειροπόδαρα τη χώρα στους τοκογλύφους, να ενεχυριάζει τα «ασημικά» της και να ξεπουλά το δημόσιο πλούτο για να παίρνει δάνεια για να εξοφλεί τα προηγούμενα!
Δεν μπορεί ο Πρωθυπουργός της χώρας και κορυφαία κυβερνητικά στελέχη να λένε ότι στις 13 Ιούλη έγινε πραξικόπημα, ότι αυτοί οι όροι τούς επιβλήθηκαν, ότι οι «θεσμοί» δε σεβάστηκαν τη λαϊκή βούληση και ότι η συμφωνία αυτή δε βγαίνει, και παρόλα αυτά να λένε ότι θα την υλοποιήσουν κατά γράμμα, αναγνωρίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ότι είναι κυβερνήτες ενός προτεκτοράτου!
Δεν μπορεί να δέχεται η Αριστερά κοινοβουλευτικές διαδικασίες «fasttrack» για να ψηφίζονται νόμοι, μνημόνια και συμφωνίες, χωρίς να προλαβαίνουν να τις διαβάσουν οι βουλευτές ή να συνομολογεί ότι κανένας νόμος δε θα κατατίθεται στη Βουλή, αν πριν δεν έχει τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών!
Και κυρίως, δεν μπορεί να λέγεται από τα πιο επίσημα χείλη ότι η υπογραφή της συμφωνίας ήταν μονόδρομος και οποιαδήποτε άλλη λύση θα ήταν καταστροφική για το λαό και τον τόπο.
Η άποψη αυτή δικαιώνει την πολιτική και πρακτική όλων των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, καλλιεργεί την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία στον ελληνικό λαό δείχνοντας ότι η λιτότητα και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές είναι μονόδρομος. Αυτός είναι και ο λόγος που στηρίζεται από όλο το άθλιο μνημονιακό μπλοκ.
Να γνωρίζουν, όμως, οι κυβερνώντες ότι αυτό θα γίνεται μέχρι τη μέρα που το «άδειο κουφάρι» της κυβέρνησης θα περιφέρεται στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες προς γνώση και συμμόρφωση όσων λαών αντιστέκονται και αμφισβητούν την παντοδυναμία τους!
Κυρίως, όμως, αυτή η επιλογή είναι ανιστόρητη για την Αριστερά, καθώς δεν μπορεί σε μια κοινωνία με ακραίες κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις να θεωρείται ως μονόδρομος ο δρόμος των «από πάνω», αυτών δηλαδή που ευθύνονται για τη σημερινή κρίση και να λοιδορείται, ως καταστροφικός, ο δρόμος των «από κάτω».
Εδώ που φτάσαμε κανένας δρόμος δεν είναι εύκολος, ούτε κανένας ισχυρίζεται ότι θα πηγαίναμε σε σχολική εκδρομή. Η κυβερνητική ηγεσία επιλέγει το δρόμο της υποταγής, ο οποίος μόνο νέα δεινά θα φέρει στο λαό και τον τόπο. Ένα δρόμο, που -αν επισφραγιστεί με την υπογραφή του 3ου μνημονίου- δε θα έχει επιστροφή για την ίδια, γιατί θα προσδεθεί με περισσότερα δεσμά και η όλη της επιχειρηματολογία, οι μέθοδοι και τα μέσα της θα είναι τα ίδια με των προηγούμενων. Εξάλλου, ήδη και τώρα προσομοιάζουν - ενώ ο μνημονιακός «μινώταυρος» φαίνεται ότι θα φάει πολλές κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς, ώσπου να χορτάσει ή ώσπου να βρεθεί ο νέος «Θησέας» για να τον εξοντώσει!
Η ημερομηνία ψήφισης του νέου μνημονίου από κυβέρνηση της Αριστεράς θα σημάνει το κλείσιμο της «αριστερής παρένθεσης», γιατί η επόμενη μέρα θα είναι ποιοτικά διαφορετική. Όσοι λοιπόν ανησυχούν πραγματικά, θα πρέπει να κάνουν το παν για να μην ψηφιστεί το νέο μνημόνιο και να γίνει ολική επαναφορά της κυβέρνησης στο ριζοσπαστικό της πρόγραμμα.
Ωστόσο, επειδή δεν τρέφουμε αυταπάτες, η ημερομηνία αυτή θα αποτελέσει και την αφετηρία ανασύνθεσης και του μνημονιακού και του αντιμνημονιακού μπλοκ. Είναι σίγουρο ότι θα αναδειχθούν νέες δυνάμεις που θα συνεχίσουν τον αντιμνημονιακό, προοδευτικό αγώνα, θα τιμήσουν το «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού και θα απελευθερώσουν τη χώρα και το λαό της απ’ τα δεσμά της εξάρτησης και της υποτέλειας.
Οι ενδεχόμενες, λοιπόν, ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και κυρίως η ανάγκη αυτές να έχουν προοδευτικό – ριζοσπαστικό χαρακτήρα επιβάλλουν την ένταση του αγώνα μέσα στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, για να μη σβήσει η ΕΛΠΙΔΑ που γεννήθηκε στις 25 του Γενάρη και στις 5 του Ιούλη και κυρίως γιατί οι φορείς του θα πρέπει να αποτελέσουν την ασπίδα προστασίας στη νέα φτώχεια και εξαθλίωση που τους επιφυλάσσουν με τη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών.
Σ’ αυτές, λοιπόν, τις συνθήκες το Μέτωπο Ταξικής Ανατροπής (ΜΕΤΑ) μπορεί να αποτελέσει τον ενοποιητικό τόπο όλων των αντιμνημονιακών - ριζοσπαστικών δυνάμεων μέσα στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, όπου συνεχίζοντας και περιφρουρώντας τον αυτόνομο – ταξικό του χαρακτήρα να γίνει η δύναμη αντίστασης για την συνέχιση του αγώνα για την πλήρη ανατροπή των μνημονιακών και αντεργατικών πολιτικών.
Το νέο λοιπόν τοπίο που διαμορφώνεται στη χώρα μας πρέπει να βρει την παράταξή μας όχι μόνο ενωμένη, αλλά και να διευρύνεται με νέες δυνάμεις από τα «δεξιά» της και από τα «αριστερά» της, γιατί όλα τα μέλη και τα στελέχη του και κυρίως γιατί όλοι οι μάχιμοι συνδικαλιστές του είναι γαλουχημένοι να κρίνουν τα πράγματα κυρίως από ταξική σκοπιά και ανεξάρτητα των πολιτικών, κομματικών και λοιπών προτιμήσεών τους να βάζουν πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα της τάξης τους!
Με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό το ΜΕΤΑ ήταν, είναι και θα είναι πάντα απέναντι. Η παράταξή μας αγωνίζεται, ώστε τα συνδικάτα να διαμορφώνουν τα δικά τους αιτήματα και τη δικιά τους στρατηγική και να κρίνουν όλα τα κόμματα και όλες τις κυβερνήσεις όχι μόνο μ’ αυτά που λένε, αλλά κυρίως μ’ αυτά που πράττουν και στο κατά πόσο αυτά εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων.
Όταν, λοιπόν, και η νέα κυβέρνηση, αντί να καταργεί τα παλιά, φέρνει νέα μνημόνια, και αντί να ξηλώνει όλο το μνημονιακό αντεργατικό και αντιασφαλιστικό θεσμικό πλαίσιο, το διατηρεί και το ενισχύει, τότε όλες οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ δεν μπορεί παρά να είναι απέναντι σ’ αυτές τις πολιτικές και να αγωνίζονται για την ανατροπή τους.
Αν κάποιοι θεωρούν ότι μ’ αυτό τον τρόπο στηρίζουμε ή δε στηρίζουμε την κυβέρνηση ή πολύ περισσότερο αν κάποιοι, όπως όλες οι εξουσίες, αρέσκονται στο να μην αμφισβητούνται, τότε μάλλον δεν γνωρίζουν το ρόλο των συνδικάτων ή ασπάζονται και αυτοί την παραμορφωμένη άποψη των νεοφιλελεύθερων επικριτών τους.
Η Αριστερά όταν είναι στην κυβέρνηση και θέλει να τα βάλει με τα μεγάλα συμφέροντα, τη διαφθορά, το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, τότε να γνωρίζει ότι θα έχει σύμμαχό της την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αν όμως υποχωρεί και συμβιβάζεται θα είναι απέναντί της, γιατί όπως «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά» έτσι και Αριστερά που δεν είναι με το μέρος των φτωχών και των αδυνάτων, δεν είναι Αριστερά!
* Ο Γιώργος Χαρίσης είναι μέλος της διοίκησης της ΠΟΕ-ΟΤΑ και γραμματέας του ΜΕΤΑ.
