Μετά την
χτεσινή (20/2/2013) δυναμική και μαζική παρουσία στο συλλαλητήριο
διαμαρτυρίας των εργαζόμενων αλλά και πολλών κοινωνικών ομάδων, η
τρικομματική συγκυβέρνηση φοβούμενη την κλιμάκωση των αντιδράσεων,
προσπαθεί να ρίξει τους τόνους της έντασης και να «λειάνει» τα βάρβαρα
μνημονιακά μέτρα συνεπικουρούμενη μάλιστα από τροϊκανούς αξιωματούχους.
Ακόμα όμως και μέσα στην
προσπάθεια εφησυχασμού των δηλώσεων τους, ότι δεν αποτελεί προϋπόθεση
εκταμίευσης της δόσης του Μαρτίου η άμεση εφαρμογή του μέτρου των
απολύσεων, λες και δεν ξέρουμε ότι και αυτή η δόση θα έχει τη τύχη όλων
των προηγούμενων, δηλαδή να πάει στην τοκογλυφική αποπληρωμή του χρέους,
δεν παραλείπουν να κάνουν φανερές τις πραγματικές επιδιώξεις τους που
έχουν συναποφασίσει οι δύο τρόικες, εγχώρια και ξένη, παρά τις δήθεν
αντιδράσεις της «αριστερής» συνείδησης της εδώ τρόικας, για τυφλές και
βίαιες απολύσεις.
Με λίγα
λόγια, αν αφαιρέσεις το «περιτύλιγμα» του αποπροσανατολισμού, η τρόικα
μέσω του εκπροσώπου του Όλι Ρεν, μίστερ Ο’ Κόνορ, επισημαίνει ότι σε ότι
αφορά τους δημοσίους υπαλλήλους με το επικαιροποιημένο μνημόνιο η
Ελλάδα έχει δεσμευτεί για μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000 έως
το 2015 σε σχέση με τα επίπεδα του 2010. Υπενθύμισε δε ότι οι 25.000
θα τεθούν σε καθεστώς διαθεσιμότητας το 2013, από τους οποίους 12.500 το
πρώτο εξάμηνο φέτος.
Ενώ δεν
παρέλειψε να υπενθυμίσει πως στο μνημόνιο αναφέρεται ότι στο πλαίσιο του
σχεδίου κινητικότητας το μετακινούμενο προσωπικό μπορεί να παραμείνει
έως ένα χρόνο με μειωμένο μισθό (υποκαθιστώντας τις αποζημιώσεις
απολύσεων), ενώ βρίσκεται στην διαδικασία αναζήτησης νέας εργασίας και
επανεκπαίδευσης, ώστε να μπορέσει να μεταβεί στον ιδιωτικό τομέα εάν
είναι αναγκαίο.
Με ακόμα
όμως πιο λίγα λόγια και πολύ περισσότερα έργα, πρέπει να απαντήσει το
συνδικαλιστικό κίνημα μαζί με τα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας που μετά
την χτεσινή μαζική κινητοποίηση έδειξαν ότι επιζητούν την ανατροπή των
μνημονιακών πολιτικών που τους έφεραν σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση.
Οι
πλειοψηφικές ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ πρέπει να πήραν το μήνυμα απαξίωσης
που τους έστειλαν οι εργαζόμενοι από την σχεδόν ανύπαρκτη συμμετοχή τους
πίσω από το πανό τους, καταδεικνύοντας απερίφραστα το χαοτικό κενό που
χωρίζει τις ηγεσίες των συνομοσπονδιών από την εργατική τάξη.
Η
συνέχεια της χτεσινής κινητοποίησης δεν μπορεί να είναι άλλη από την
κλιμάκωση σε ενωτικό μαζικό δυναμικό και επίμονο αγώνα, με πολύμορφες
δράσεις και με σαφώς πολιτικά – κοινωνικά κριτήρια, που θα στοχεύει στην
ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και αυτών που την υπηρετούν.
Η
Βουλγαρία δεν είναι άλλωστε μακριά για να παραδειγματιστούμε, όχι μόνο
για τα χαμηλά μεροκάματα (προς αποφυγή) αλλά για τους αγώνες του λαού
της (προς εφαρμογή)!!!
