Του Κώστα Γερακίνη*
Η
απαξίωση του Συνδικαλιστικού Κινήματος στην συνείδηση των εργαζομένων,
των ανέργων κλπ είναι μεγάλη πληγή. Πληγή, για την δημιουργία της οποίας
τον μεγαλύτερο ρόλο έπαιξαν οι ηγεσίες του Κινήματος.
Πολλές φορές στο παρελθόν καταγγείλαμε την στάση των ηγεσιών που πήγαιναν χέρι με χέρι με τις κυβερνήσεις.
Πολλές
φορές επικαλεστήκαμε στις επαφές μας με τους εργαζόμενους την
συμπόρευση αυτή για να τους πείσουμε ότι πρέπει να μας εμπιστευτούν.
Το
ηθικό μας πλεονέκτημα σαν παράταξη ήταν και είναι (και πρέπει πάση
θυσία να παραμείνει) ότι λέγαμε τα πράγματα με το όνομά τους, δίχως να
χαϊδέψουμε αυτιά, δίχως να υπολογίζουμε κόστος, δίχως φόβο αλλά με
πάθος, πάθος για το καλύτερο αποτέλεσμα προς όφελος των συναδέλφων.
Η
συνθηκολόγηση της κυβέρνησης μπορεί να βρήκε πολλούς από εμάς στην
παράταξη απροετοίμαστους και αμήχανους, όπως και τον περισσότερο λαό.
Αυτό όμως δεν μας καθήλωσε, τα περισσότερα μέλη της παράταξης
αντιστάθηκαν και αντιστέκονται με αξιοπρέπεια απέναντι σε αντιλαϊκές
πολιτικές, απ’ όπου και αν προέρχονται.
Το
γεγονός ότι η παρούσα κυβέρνηση απαρτίζεται από ανθρώπους που μέχρι
πρότινος είχαμε τις ίδιες ιδέες και αντιπολιτευόμασταν τις αντιλαϊκές
πολιτικές των μνημονίων (συντρόφους όπως θα λέγαμε κάποτε) δεν πρέπει να
μας κάνει ανεκτικούς, δεν πρέπει να ακολουθήσουμε το ίδιο κατήφορο που
ακολούθησαν η ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ όλα τα προηγούμενα χρόνια, και μας οδήγησε
σε απαξίωση στα μάτια και την συνείδηση του λαού.
Πρέπει
ως παράταξη να σταθούμε όρθιοι, χωρίς «ναι μεν αλλά», να
ανασυγκροτηθούμε, προκειμένου να δώσουμε στους εργαζόμενους (και όχι
μόνο) την ελπίδα και το κουράγιο να αντισταθούν, να παλέψουν την
ηττοπάθεια, και να δείξουμε τον άλλο δρόμο, γιατί όπως λέγαμε όλα αυτά
τα χρόνια των μνημονίων «ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ».
Μελανό
σημείο αναμφισβήτητα είναι να διαπιστώνεις ότι μέσα στους κόλπους της
παράταξης υπάρχουν άνθρωποι που ξέχασαν ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι,
άνθρωποι που αγωνιστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια προκειμένου να ανατρέψουμε
τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, άνθρωποι που οι κομματικές παρωπίδες τους
κάνουν ίδιους με τους προηγούμενους κυβερνητικούς συνδικαλιστές.
Το ερώτημα είναι τι κάνεις με όλους αυτούς.
Η
απάντηση μία, τους αφήνεις πίσω, τους προσπερνάς, όπως πρέπει να
προσπερνάς κάθε εμπόδιο για να πας μπροστά, χωρίς να κοιτάς πίσω, γιατί
όταν κοιτάς πίσω το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σκαλώσεις και θα πέσεις.
ΠΟΝΑΕΙ, αλλά είναι ο δρόμος για να δουν οι συνάδελφοι ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν λέμε άλλα εχθές και άλλα σήμερα.
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΣΥΝΕΠΩΣ ΔΙΧΩΣ …«ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ»
*Ο Κώστας Γερακίνης είναι μέλος
του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων ΟΤΑ Ν. Καβάλας, μέλος του Γενικού
Συμβουλίου της ΠΟΕ ΟΤΑ και μέλος του Δ.Σ. του Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ Ν. Καβάλας
