Συντονισμός των συνδικάτων- Νέο βήμα ή ένα βήμα μετέωρο;

*του Γιώργου Χαρίση

Προχθές πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της ΠΟΕ-ΟΤΑ ευρεία σύσκεψη ομοσπονδιών του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα με στόχο το συντονισμό της δράσης τους για την αντιμετώπιση των νέων επώδυνων και βάρβαρων μέτρων της κυβέρνησης, τις απολύσεις εργαζομένων, την τρομοκρατία, τον αυταρχισμό και τη φίμωση της ενημέρωσης.

Αφορμή αποτέλεσε η νέα πράξη νομοθετικού περιεχομένου, με την οποία έκλεισε η ΕΡΤ. Αύριο θα ακολουθήσουν και άλλα ΝΠΙΔ και ΔΕΚΟ, καθώς και το νομοσχέδιο για τη δημόσια διοίκηση που βρίσκεται υπό κατάθεση στη βουλή, με το οποίο δημιουργείται μόνιμος μηχανισμός, όπου με Κ.Υ.Α. και Π.Δ. θα καταργούνται δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί και θα απολύεται προσωπικό.

Αιτία το γεγονός ότι οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν θέλουν και δεν μπορούν να ηγηθούν ενός αγώνα ανατροπής, γιατί έχουν συνδεθεί με την ήττα και γιατί οι πλειοψηφίες τους συνέδεσαν την ύπαρξη τους με τη διάσωση του παραπέοντος του αστικού πολιτικού κατεστημένου.

Οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που δεν εκπροσωπούν τις πραγματικές ανάγκες και διαθέσεις των εργαζομένων. Αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα μιας εργατικής αντεπίθεσης, που μαζί με τους άνεργους, τη νεολαία και τα κατεστραμμένα μεσαία στρώματα, να ηγηθούν ενός ανένδοτου αγώνα πολιτικής ανατροπής.

Ακόμη και ο πιο νέος εργαζόμενος γνωρίζει ότι κανένα συνδικαλιστικό αίτημα δεν έχει καμιά τύχη αν δεν συνδεθεί με έναν αγώνα για την κατάργηση των μνημονίων και την ανατροπή της ασκούμενης πολιτικής.

Ο αγώνας σήμερα είναι κυρίως πολιτικός και όποιος δεν το καταλαβαίνει αναπαράγει την εσωστρέφεια και την ηττοπάθεια στο εργατικό κίνημα, οδηγεί τους αγώνες σε αδιέξοδο και αντικειμενικά εξυπηρετεί τους πολιτικούς σχεδιασμούς των αντιπάλων.

Τι έχουμε σήμερα όμως;

Οι ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, οι οποίες, αλλού λιγότερο αλλού περισσότερο, εμφανίζονται με αντιμνημονιακή φρασεολογία, προσπαθούν να συγκρατήσουν τις δυνάμεις τους και κυρίως να αποτελέσουν το ανάχωμα για να μην έχουμε πολιτικές ανακατατάξεις και ανατροπές, οι οποίες θα φέρουν το ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά στην εξουσία.

Το ίδιο από άλλη σκοπιά και το ΠΑΜΕ, το οποίο δεν θέλει αγώνες και εργατικές κινητοποιήσεις μεγάλης έντασης, γιατί το ΚΚΕ εκτιμά ότι τις πιστώνεται πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η σύσκεψη αυτή των ομοσπονδιών ήταν ποιοτικά καλύτερη από προηγούμενες, είχε μεγαλύτερη συμμετοχή και κυρίως φάνηκε ότι υπάρχει ευρύτερη συμφωνία να ηγηθούν ενός αγώνα πολιτικής ανατροπής. Μένει να το δούμε στην πράξη, γιατί πολύ φοβάμαι ότι η γραφειοκρατική αντίληψη και η απόσταση των συνδικάτων από τις διαθέσεις του κόσμου της εργασίας, βρίσκεται σε όλη την κλίμακα του συνδικαλιστικού κινήματος, από το πρωτοβάθμιο σωματείο στην ομοσπονδία και τη συνομοσπονδία.

Ένα δείγμα θα είναι η επιτυχία του συλλαλητηρίου στις 29 Ιούνη στην Αθήνα και η ανάδειξη ενός βασικού κέντρου, μεγάλων συνδικάτων, που να μπορούν να μπουν μπροστά σε έναν διαρκεί και πολύμορφο αγώνα πολιτικής ανατροπής, γιατί και ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων έκλεισε τον κύκλο του.

Τα συνδικάτα δεν επιλέγουν τις κυβερνήσεις, τις κρίνουν όμως με βάσει τι λένε και κυρίως τι πράττουν. Μη ξεχνάμε ότι θεμελιώδης καταστατική αρχή των συνδικάτων, από την ίδρυσή τους, είναι η πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Μπορεί τα συνδικάτα να μην ταυτίζονται με τα κόμματα, είναι όμως ή πρέπει να είναι, από τη θέση τους και τα συμφέροντα που υπηρετούν, από την μια όχθη της ταξικής πάλης.

Το Μάρτη που μας πέρασε έγινε το συνέδριο της ΓΣΕΕ, όπου παρά την ενίσχυση της Αυτόνομης Παρέμβασης και την εμφάνιση νέας παράταξης από τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, που αντιπαλεύει τις μνημονιακές πολιτικές, οι συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν δεν αλλάζουν τη ρότα της συνομοσπονδίας, που σημαίνει ότι θα μεγαλώσει η κρίση αντιπροσώπευσης και η απαξίωση των συνδικάτων.

Το Νοέμβρη θα γίνει το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. Τα πράγματα δεν φαίνεται να αλλάζουν αν δεν πάρουμε μέτρα και εμείς, όπως λέει και ο ποιητής.

Η ενισχυμένη παρουσία όλων των δυνάμεων της Αριστεράς φαίνεται να είναι δεδομένη, όπως φαίνεται ότι μπορεί να είναι ενισχυμένο και ένα τμήμα των δυνάμεων της ΠΑΣΚΕ, που ακολουθεί έναν αντιμνημονιακό αγωνιστικό δρόμο.

Για να γίνει αυτή η αλλαγή στην ΑΔΕΔΥ, αυτές οι δυνάμεις πρέπει να διαμορφώσουν από τώρα τη δυνατότητα να συναντηθούν, να συμπορευτούν και να συνεργαστούν, αν θέλουμε αυτή η συνομοσπονδία να αποτελέσει το αγωνιστικό αντίβαρο, που θα σταματήσει την κατηφόρα και θα παίξει καταλυτικό ρόλο στην ανασύνθεση του σ.κ σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

Αυτή τη στιγμή στην ΠΟΕ-ΟΤΑ, που πήρε αυτή την πρωτοβουλία και στην προηγούμενη περίοδο ήταν μια από τις ομοσπονδίες που έδωσε αγώνες και που μπορεί να παίξει βασικό ρόλο μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Για να γίνει πειστική όμως η ηγεσία της, πρέπει να αντιμετωπίσει βασικά προβλήματα, που αν δεν τα επιλύσει, δεν μπορεί να πείσει για τις καλές της προθέσεις και κυρίως από άποψη αρχών να αντιμετωπίσει τα ζητούμενα και επίδικα μιας νέας πορείας του σ.κ.

Και εξηγούμαστε:

1.Η πλειοψηφία της στην ΠΟΕ-ΟΤΑ δεν είναι αντιπροσωπευτική, αφού η ανάδειξή της ήταν προϊόν αποκλεισμών και νοθείας. Λόγω αυτής της κατάστασης η ΠΑΣΚΕ έχει την απόλυτη πλειοψηφία, κάτι που δεν εκφράζει τις πραγματικές διαθέσεις των εργαζομένων και βεβαίως το προεδρείο της είναι μονοπαραταξιακό.

2.Η αντίληψη της επίλυσης των αντιθέσεων με αποκλεισμούς είναι επικίνδυνη, πολύ περισσότερο που στη σημερινή συγκυρία η αντιμετώπιση της κατάστασης στην εργατική τάξη και σ’ όλους τους εργαζόμενους, απαιτεί τη συγκέντρωση όλων των δυνάμεων για να αναστραφεί η κατιούσα πορεία.

3.Ο αποκλεισμός από την ΠΟΕ-ΟΤΑ μιας παράταξης (ΔΑΣ-ΠΑΜΕ), που έγινε και με δικιά της βεβαίως ευθύνη και κυρίως οι επιπτώσεις στην αντιπροσωπευτικότητα στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, δεν βοηθά στην άμβλυνση των αντιθέσεων και στη συγκρότηση ενός εργατικού μετώπου που είναι άκρως απαραίτητο στις σημερινές συνθήκες και

4.Οι αποκλεισμοί εργαζομένων, που θέλουν να συνδικαλιστούν, είναι αντίθετο σε μια λογική που πρέπει να συγκλίνουμε όλοι και αφορά την οργανωτική ενότητα του σ.κ σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα με την άμεση έναρξη των διαδικασιών ενοποίησης ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Μοναδική λοιπόν διέξοδος σήμερα, για να ανοίξουν οι διαδικασίες μιας πραγματικής στροφής στο σ.κ, για να καταγραφούν οι πραγματικές διαθέσεις και όχι οι τακτικές, που θέλουν να οδηγήσουν στην αναπαραγωγή του παλιού και τη διάσωση των στελεχών του, είναι να αντιμετωπιστούν συλλογικά και προωθητικά τα προβλήματα, υπερβαίνοντας τις αντιθέσεις, που εδράζονται σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες.

Πρέπει να αποκατασταθεί η αντιπροσωπευτικότητα στην ΠΟΕ-ΟΤΑ και μοναδική διέξοδος είναι το ενδιάμεσο συνέδριό της, που μπορεί να γίνει πριν το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, το Νοέμβριο να είναι εκλογικό.

Αν κάποιες δυνάμεις σήμερα συνεχίζουν να το αρνούνται δείχνει τις προθέσεις τους.

Αν η ΠΑΣΚΕ-ΟΤΑ και ο πρόεδρός της, ο οποίος ανακοίνωσε ότι θέλει να ηγηθεί της ΑΔΕΔΥ και να παίξει έναν ευρύτερο ρόλο στο σ.κ, νομίζει ότι αυτό μπορεί να γίνει με τις δυνάμεις που μας έφεραν μέχρι εδώ ή αναπαράγοντας τις ίδιες λογικές και νοοτροπίες, να το γνωρίζουμε από τώρα.

Αν για τις Συσπειρώσεις (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), το πρόβλημα είναι η νέα ανακατανομή των θέσεων, και φοβούνται μη χάσουν κάποιον αντιπρόσωπο ή νομίζουν ότι έτσι αντιμετωπίζουν τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, τότε να μας το πούνε και αυτοί, γιατί ειδάλλως η στάση τους στην ΠΟΕ-ΟΤΑ δεν ερμηνεύεται.

Αν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στα συνδικάτα, βρίσκονται για να αναπαράγουν τον κομματικό μηχανισμό και όχι να υπερασπίζονται τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων ή αν νομίζουν ότι μόνοι αυτοί είναι οι συνεπείς και κανένας άλλος, επίσης πρέπει να μας το πουν.

Αν στα συνδικάτα θα δουλέψουν όταν αποκτήσουν την απόλυτη πλειοψηφία πρέπει να το πουν και να το γνωρίζουν και οι εργαζόμενοι για να δουν και αυτοί αν τους χρειάζονται. Γιατί αλλιώς πώς θα εξηγήσουμε το λουκέτο στις ομοσπονδίες που είναι πλειοψηφία ή για τη στάση τους στο ΕΚΑ.

Η νέα κατάσταση μας θέλει όλους, αλλά θέλει και καθαρές κουβέντες απέναντι στους εργαζόμενους.

Τα συνδικάτα και τα στελέχη τους πρέπει να υπηρετούν τα συμφέροντα της τάξης τους, να διαμορφώνουν μια εργατική πολιτική που να αποτελεί τη λυδία λίθο της στάσης τους απέναντι σε κυβερνήσεις, εργοδότες και κόμματα. Να βάλουν τα ασυμβίβαστα, τους κανόνες και να αναζωογονήσουν τη εσωτερική ζωή των συνδικάτων.

Αν όλοι λοιπόν θέλουμε κάτι καινούργιο που θα οργανώσει την αντεπίθεση των δυνάμεων της εργασίας απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου και θα ηγηθεί νέων, μαζικών, ταξικών και νικηφόρων αγώνων, τότε ας κάνουμε όλοι ένα βήμα μπροστά!

Ιδού λοιπόν η Ρόδος ιδού και το πήδημα!

*Ο Γιώργος Χαρίσης είναι μέλος της Ε/Ε της ΑΔΕΔΥ και της γραμματείας της Αυτόνομης Παρέμβασης