Το ΜΕΤΑ, από την πρώτη στιγμή που η κυβέρνηση κάλεσε τους φορείς σε «κοινωνικό» διάλογο για τη διαμόρφωση «εθνικής γραμμής» για το εργασιακό, δήλωσε ότι «...Δεν μπορεί να υπάρξει “εθνική γραμμή” σε καμία περίπτωση μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, αφού τα συμφέροντά τους είναι διαμετρικά αντίθετα...».
Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) διέλυσε την «ωραία ατμόσφαιρα» που προσπάθησε να διαμορφώσει η κυβέρνηση για να περάσει «συναινετικά» τα νέα αντεργατικά μέτρα, και με ανακοίνωσή του ζητάει την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την κατάργηση της διαιτησίας, την υπερίσχυση των επιχειρησιακών έναντι των κλαδικών ΣΣΕ, την κατάργηση επί της ουσίας του απεργιακού δικαιώματος και της συνδικαλιστικής προστασίας των εργαζομένων.
Όπως δεν έχει να περιμένει τίποτα και από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που συντάχθηκε με τις μνημονιακές δυνάμεις, τους ταξικούς της αντιπάλους και το μπλοκ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα στις 5 Ιούλη του 2015, και η οποία -ενώ δεν μπορεί να πορευτεί στις πορείες και στις απεργιακές συγκεντρώσεις με τους εργαζόμενους, γιατί αποδοκιμάζεται-, νιώθει άνετα και βολικά στα υπουργικά και εργοδοτικά γραφεία και στις συναντήσεις της με την τρόικα.
Είναι όμως τουλάχιστον πολιτικά αφελείς και δεν προσφέρουν καλές υπηρεσίες στους εργαζόμενους όσο ιεπίσης με ανακοινώσεις τους νομιμοποιούν τις επικοινωνιακές οπερέτες της κυβέρνησης και καλούν τις εργοδοτικές οργανώσεις «...εάν θέλουν να είναι ειλικρινείς και να σεβαστούν την υπογραφή τους, οφείλουν να συνταχθούν και στην πράξη με την αγωνιστική διεκδίκηση των εργαζομένων και να συμμετάσχουν σε κοινές δράσεις, τις οποίες πρέπει άμεσα να αποφασίσει η ΓΣΕΕ...», γιατί ούτε ο λύκος θα φυλάξει τα πρόβατα, ούτε αυτοί που επί εφτά χρόνια μνημονιακής λαίλαπας δεν έκαναν τίποτα θα ξυπνήσουν τώρα.
Το ΜΕΤΑ πιστεύει ότι εκείνο που χρειάζεται σήμερα είναι η συγκρότηση ενός κέντρου αγώνα από ταξικές ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα της ΓΣΕΕ και Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ, πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές συλλογικότητες, που θα αναλάβει τον συντονισμό του κοινού αγώνα των εργαζόμενων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα και την οικοδόμηση ενός ευρύτερου κοινωνικού μετώπου με τα άλλα πληττόμενα από τα μνημόνια κοινωνικά στρώματα, με τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους επιστήμονες, τους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους που καταστρέφονται και προλεταριοποιούνται, και τη νεολαία που αναγκάζεται να μεταναστεύει, για να μπει ένα τέλος στα μνημόνια και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Ένα τέτοιο μέτωπο δυνάμεων θα ξαναεμπνεύσει τους εργαζόμενους και τον ελληνικό λαό και θα ανατάξει το αγωνιστικό τους φρόνιμα για να παλέψουν για την επαναφορά και διεύρυνση των εργατικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων που χάθηκαν, αλλά και την απαλλαγή της χώρας μας από το μνημονιακό καθεστώς και τη διεθνή επιτροπεία που έχει επιβληθεί από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, τους δανειστές, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, με τους οποίους πρέπει να έρθει σε σύγκρουση και ρήξη, για να εφαρμοστεί ένα προοδευτικό πρόγραμμα οικονομικής ανάκαμψης για την έξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού.
ΜΕΤΑ / Ιούλης 2014
