Αν το
ΠΑΜΕ και οι Συσπειρώσεις εξακολουθήσουν να μην συμβάλουν θετικά για να
συγκροτηθεί ένα αγωνιστικό προεδρείο στην ΑΔΕΔΥ μετά την ήττα των
φιλοκυβερνητικών δυνάμεων ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ , θα έχουν την μεγάλη ευθύνη για
τις όποιες αρνητικές εξελίξεις υπάρξουν στην προσπάθεια για να εκφραστεί
μια αγωνιστική πλειοψηφία στο δημόσιο – υπαλληλικό κίνημα.
Η πρόταση της Αυτόνομης Αγωνιστικής Ριζοσπαστικής Συνεργασίας (Α.Α.Ρ.Σ)
για την συγκρότηση ενός αγωνιστικού προεδρείου που θα μπορέσει να
αναταράξει τη σημερινή ακινησία και να δώσει τη δυνατότητα στους
εργαζόμενους να αντισταθούν αποτελεσματικά και νικηφόρα στις μνημονιακές
πολιτικές, είναι πρόταση που εκφράζει σίγουρα τις ελπίδες της μεγάλης
πλειοψηφίας των εργαζομένων.
Η άρνηση
της πρότασης αυτής σήμερα ισοδυναμεί με την αποδοχή της συνέχισης της
κατάστασης που έφερε το συνδικαλιστικό κίνημα στην σημερινή κατάσταση.
Οι
εργαζόμενοι στο δημόσιο με την ψήφο τους, αλλά κυρίως με τους αγώνες
τους, έστειλαν αυτές τις δυνάμεις στην μειοψηφία της ΑΔΕΔΥ και ανέδειξαν
μια νέα πλειοψηφία που (παρά τις επί μέρους διαφορές της) έχει βρεθεί
στους κοινούς αγώνες για την κατάργηση των μνημονίων και την πολιτική
ανατροπή.
Εάν το
ΠΑΜΕ και οι Συσπειρώσεις επιμείνουν σε μια στάση που στο όνομα της
«ιδεολογικής καθαρότητας» ξαναφέρει στο προεδρείο της ΑΔΕΔΥ τις ΠΑΣΚ
–ΔΑΚΕ , θα είναι υπόλογες απέναντι στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία των
εργαζομένων στο δημόσιο.
Και για
να το πούμε ακόμα πιο ξεκάθαρα: αν στο προεδρείο της ΑΔΕΔΥ, βρεθούν και
πάλι οι φιλοκυβερνητικές δυνάμεις , αυτό θα οφείλεται στην «ευγενική
χορηγία» του ΠΑΜΕ και των αριστερών Συσπειρώσεων. Τα πράγματα είναι τόσο
απλά. Οι ΠΑΣΚ –ΔΑΚΕ δεν μπορούν ότι και να κάνουν , να εκλέξουν μόνοι
τους νέο προεδρείο.
Οι προφάσεις και οι υπεκφυγές τελείωσαν για όλους. Τώρα είναι η ώρα να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους.
Το πολύ ευφυές σύνθημα «αν όχι τώρα πότε και αν όχι εμείς ποιοι;» σε αυτή την συγκυρία είναι απολύτως επίκαιρο.
Ο Θωμάς Μπιζάς είναι μέλος της ε/ε της ΠΟΕ-ΟΤΑ και μέλος του Γ/Σ της ΑΔΕΔΥ με την Α.Α.Ρ.Σ
