Του Κωστή Γιαλιαδάκη*
Δανείζομαι την πασίγνωστη ερώτηση του Χ.Τρικούπη το 1874 για να εκφράσω τον προβληματισμό μου και να τον καταθέσω ως αφορμή για ανταλλαγή απόψεων, τις οποίες θα ήθελα από εσάς και όλοι μαζί να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.
Αφετηρία του προβληματισμού μου η κουβέντα που είχα σήμερα με συνάδελφους για τα αίτια της μικρής συμμετοχής (για άλλη μια φορά)στη σημερινή απεργία που προκήρυξαν ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ. Μετά από έξι μνημονιακά χρόνια και λίγο πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό/φορολογικό που αποτελεί ακόμα ένα σοβαρό πλήγμα για τα λαϊκά στρώματα η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις που εξαγγέλλουν τα συνδικάτα είναι χλιαρή.
Αιτίες; Μέσα από τις συζητήσεις προέκυψαν οι παρακάτω:
-Οικονομική δυσχέρεια η οποία δεν επιτρέπει την απώλεια ούτε ενός ευρώ.
-Η μη συμμετοχή των άλλων συναδέλφων. Άρα εγώ θα σώσω την Ελλάδα?
-Δεν βγαίνει τίποτα από 24ωρες και 48ωρες.Άδικα θα χάσουμε το μεροκάματο. Αυτό θέλουν και οι κυβερνώντες.
-Δεν μας εμπνέουν οι συνδικαλιστές, κάποιος πρέπει να μας ξεσηκώσει.
Θα προσπαθήσω να τοποθετηθώ στα παραπάνω, χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανένα. Δεν είναι αυτή η πρόθεση μου, αλλά δεν μ’ αρέσει να χαϊδεύω και αυτιά. Οι ανησυχίες και οι ενδοιασμοί κάθε συναδέλφου, κάθε ανθρώπου είναι απόλυτα σεβαστοί.
Όσον αφορά λοιπόν την οικονομική δυσχέρεια είναι ίσως το ποιο σημαντικό επιχείρημα. Εδώ το μόνο που έχω να πω είναι ότι χωρίς θυσίες δεν κερδήθηκε ποτέ κανένας αγώνας. Κάποιοι κάποτε θυσίασαν ακόμα και τη ζωή τους για πράγματα που εμείς σήμερα θεωρούμε αυτονόητα όπως το 8ωρο και το 5νθήμερο.Ας σκεφτούμε λίγο πως αισθάνονται εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που θα δουλεύουν πλέον και Κυριακές, με τα ίδια χρήματα φυσικά, όταν εμείς θα κάνουμε τα ψώνια μας αυτή τη μέρα περιχαρείς , δίνοντας ουσιαστικά άλλοθι σ’ αυτούς που το νομοθέτησαν. Λες και χάθηκαν οι μέρες για να κάνουμε τα ψώνια μας!!!
Για την μη συμμετοχή των άλλων άρα γιατί να είμαι εγώ το κορόιδο θα απαντήσω με δύο ρητά. Το ένα είναι του Μ.Γκάντι που λέει: «Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο» και το άλλο του συμπατριώτη μας Ν.Καζαντζάκη : «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω»
Για τις απεργίες είτε είναι 24ωρες είτε 48ωρες είτε πολυήμερες, δεν έχει κανένα νόημα, εάν δεν υπάρχει ενεργή συμμετοχή. Μάλλον η ένσταση αυτή χρησιμοποιείται σαν άλλοθι για να κοιμηθεί ήσυχη η συνείδηση μας. Δεν απεργείς σε 24ώρη απεργία γιατί θα χάσεις το μεροκάματο σου, ζητάς πολυήμερη για να έχει αποτέλεσμα. Αναρωτήσου, λοιπόν «θα συμμετάσχω αν προκηρυχθεί ή θα την κάνω αθόρυβα;»
Χαμένος αγώνας είναι μόνο αυτός που δεν δίνεται. Αν υπάρχει συμμετοχή θα το μετρήσουν.
Εδώ δεν θα αντισταθώ τον πειρασμό και θα γράψω αυτό το απίστευτο που μου είπε συνάδελφος όταν παρότρυνα κυρίως όσους μένουν Ηράκλειο να συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο την Κυριακή 8/5 στις 10π.μ έξω από το Εργατικό Κέντρο. Μου είπε λοιπόν : «Γιατί δεν το βάλανε πιο αργά; Είναι πολύ νωρίς.»Και μιλούσε σοβαρά. Του είπα ότι όποιος δεν θέλει να ζυμώσει 10μέρες κοσκινίζει.
Όλα, συνάδελφοι, τα θέλουμε ιδανικά για να κατέβουμε σε ένα αγώνα; Να μην ιδρώσουμε καν, να μην κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας , όλα να αλλάξουν μαγικά από κάποιους άλλους είτε σωτήρες είτε ηγέτες!
Ας μην κοιτάμε μόνο τι θα χάσουμε σήμερα αλλά ότι υποθηκεύεται το μέλλον των παιδιών μας ! Δεν αξίζει να θυσιάσουμε κάτι από το παρόν μας για να έχουν αυτά μέλλον? Έλεγε και πάλι ο Ν.Καζαντζάκης :
«Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα.
Πολλά κεφάλια θα σπάσουν.
Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα».
Τέλος, όσον αφορά στο ρόλο τον συνδικαλιστών είναι πράγματι πολύ σημαντικός. Η έννοια του συνδικαλισμού τα τελευταία χρόνια, έχει χάσει το πραγματικό της νόημα και είχε ταυτιστεί με πελατειακές σχέσεις, κομματισμό, προσωπικά οφέλη και διαπλοκή. Θεωρώ ότι πλέον οι πλειοψηφία όσων ασχολούνται με τον συνδικαλισμό πιο πολλά έχουν να χάσουν παρά να κερδίσουν. Κανείς πλέον δεν έχει ως σκοπό καρέκλες και οφίτσια. Όποιος ανακατεύεται με αυτά μόνο προσωπικό κόστος έχει. Κι αν συμφωνήσουμε στο ότι πρέπει να υπάρχει ο συνδικαλισμός ως ανάχωμα για τον εργαζόμενο, γιατί δεν προσπαθούμε να τον βελτιώσουμε με την ουσιαστική συμμετοχή μας;
Η επικρατούσα λογική «εγώ σε ψήφισα βγάλε εσύ τα κάστανα από τη φωτιά», δηλαδή η λογική της ανάθεσης, διαμορφώνει άμοιρους ευθυνών. Μεταθέτει την ευθύνη πάντα σε άλλους. Είτε είναι πολιτικοί, είτε συνδικαλιστές , είτε πρόσφυγες είτε, είτε…..«Να φύγει η ευθύνη από πάνω μας και ας πάει σε όποιον να ΄ναι». Δεν θέλω να δώσω άλλοθι σε κανένα αλλά μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε: «Που είναι η δική μας ευθύνη σε όλα αυτά;»
Αν δεν αρκούμαστε μόνο στην ψήφο μας κάθε φορά που θα είναι εκλογές , αλλά συμμετείχαμε, προτείναμε, κρίναμε και επικρίναμε ίσως τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Αν δεν περιμέναμε μεσσίες και ηγέτες αλλά με την ενεργό συμμετοχή μας φέρναμε όλους προ των ευθυνών τους, πως νομίζετε πως θα ήμασταν σήμερα; Τα ίδια ισχύουν και για την πολιτική σκηνή της χώρας. Χρειαζόμαστε συμμετοχή στα κοινά, πολιτική συνείδηση.
Εξάλλου στην αρχαία Ελλάδα αυτός που δεν συμμετείχε στα κοινά λεγόταν περιφρονητικά ιδιώτης. Δεν είναι τυχαίο λένε κάποιοι γλωσσολόγοι ότι το αγγλικό idiot σημαίνει «ηλίθιος». Ασχέτως βέβαια που σήμερα, καθόλου τυχαία, έχει δαιμονοποιηθεί κάθε τι δημόσιο και έχει καθαγιαστεί η ιδιωτική πρωτοβουλία. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα που ελπίζω να δοθεί η ευκαιρία να κάνουμε κάποια άλλη στιγμή.
«Τις πταίει» λοιπόν για όλα αυτά;
- Μήπως το σύστημα που όντας ανίκητο μας έχει καθηλώσει στο καβούκι μας, φοβισμένους και αποξενωμένους να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας; Και τι είναι τελικά αυτό το σύστημα; Ένα αόρατο θεριό, μια συνωμοσία; Θα με βόλευε αυτή η απάντηση, αν δεν το τροφοδοτούσα εγώ με τον κακό μου εαυτό.
- Μήπως η ανθρώπινη φύση μας οπότε πρέπει να αποδεχτούμε τη μοίρα μας και να σωπάσουμε;
- Μήπως το ότι δεν μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και ψάχνουμε κάποιους άλλους για να την αναθέσουμε;
Θα βάλω εδώ μια άνω τελεία, περιμένοντας τις απόψεις σας για το «Τις πταίει;». Θα κλείσω πάλι με Ν.Καζαντζάκη:
«Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις – το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ‘ναι πολύ αργά».
*Ο Κωστής Γιαλιαδάκης είναι πρόεδρος στου Συλλόγου Εργαζομένων Ο.Τ.Α. Ν. Ηρακλείου Κρήτης
