Από το Γιώργο Χαρίση
Η ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ, που ξεκίνησε με την πρωτοβουλία 230 – σήμερα ξεπερνά τους 300 και η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται - συνδικαλιστών, αγωνιστών εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων, και που έχει σαν στόχο την ενίσχυση των ταξικών χαρακτηριστικών του, την απαλλαγή του από τα “βαρίδια” του κυβερνητικού συνδικαλισμού και την ανάγκη της αντιστοίχησης των προγραμματικών του θέσεων στην σημερινή κατάσταση, με την ενσωμάτωση των εμπειριών από την κυβερνητική αλλαγή του Γενάρη του 2015 και τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής με τη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, βρίσκεται σε εξέλιξη.
Φιλοδοξούμε η πρώτη φάση να ολοκληρωθεί με την πανελλαδική συνδικαλιστική σύσκεψη, που προγραμματίζεται για τις αρχές Ιούνη, όλων που υπογράφουμε, αλλά και άλλων που μπορεί να μην υπογράφουν τώρα, αλλά θεωρούν το κείμενο για την ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ, ως βάση για συζήτηση και θα ολοκληρωθεί – μέσα από έναν ευρύ διάλογο που πρέπει να αναπτυχθεί εντός της παράταξης, αλλά και με άλλες συνδικαλιστικές συλλογικότητες και ανένταχτους, αγωνιστές συνδικαλιστές - το Φθινόπωρο του 2016.
Τώρα το ΜΕΤΑ συγκροτείται πραγματικά από τα κάτω, με όρους καθαρά συνδικαλιστικούς και θα το κάνουν τα μέλη και οι συνδικαλιστές του.
Στόχος μας είναι η διεύρυνση της παράταξής μας και η συμβολή της στη συγκρότηση ενός ευρύτερου ταξικού πόλου μέσα στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα, που θα σημαδέψει την πορεία για την ανασυγκρότηση και την ανασύνταξή του, για την άρση της διαίρεσης μεταξύ εργαζόμενων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα και για την εκπροσώπηση του κόσμου της ελαστικής εργασίας και των αυτοαπασχολουμένων, των ανέργων και των ξένων εργατών.
Η πρωτοβουλία μας αυτή, μπορεί να ξεκίνησε από την ανάγκη της απαλλαγής του ΜΕΤΑ από έναν αναπτυσσόμενο νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό, ανέδειξε όμως απ' την αφετηρία της το πραγματικό πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος που είναι ο προσανατολισμός του, ο συντεχνιασμός του, ο οργανωτικός κατακερματισμός του και οι όροι αναπαραγωγής της ηγεσίας του.
Δεν είναι τυχαίο, που την κρίσιμη στιγμή συμμάχησαν οι φορείς του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού, με «παράγοντες» και πρόσωπα, που ανεξάρτητα σε τι αναφέρονται πολιτικά, επιλέγουν σαν μοναδικό στόχο τη συνδικαλιστική τους επιβίωση! Καθαρό παράδειγμα αποτελούν οι διαδικασίες στο συνέδριο της ΓΣΕΕ.
Δυστυχώς αυτή η αντιπαράθεση και η επίκληση οργάνων, διαδικασιών και διαδικαστικών προβλημάτων, εγκλωβίζει αγωνιστές συνδικαλιστές και συντρόφους, που δίνουν καθημερινά τις μάχες στους χώρους δουλειάς, που όμως τελικά πρέπει να διαλέξουν στρατόπεδο: Ή είναι με τις δυνάμεις αυτές που παραμένουν πιστές στις αρχές και τις αξίες της εργατικής τάξης, αντιμάχονται τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό και είναι σε ανειρήνευτη αντιπαράθεση με τον παραγοντισμό και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία ή με τη στάση και την ανοχή τους θα αναπαράγουν αυτά τα φαινόμενα, που απαξιώνουν τη συλλογική δράση και τα συνδικάτα και παγιώνουν την αντίληψη ότι εντέλει όλοι το ίδιο είναι.
Όταν αντιμάχονται δύο διαφορετικές στρατηγικές, αυτές δεν επιλύονται με πλειοψηφίες και μειοψηφίες, ούτε με συμψηφισμούς και μεσοβέζικες λύσεις, αλλά με καθαρές εξηγήσεις και με γνώμονα την υπεράσπιση των συμφερόντων της τάξης που εκπροσωπούμε.
Κάποιοι άλλοι σύντροφοι μας ασκούν κριτική ότι καθυστερήσαμε τον τυπικό διαχωρισμό μας. Μπορεί να έχουν και δίκιο. Το σίγουρο είναι ότι ένας μηχανιστικός διαχωρισμός, ως παρακολούθημα των πολιτικών εξελίξεων, πέρσι το καλοκαίρι θα ήταν λάθος.
Πρέπει όμως να ομολογήσουμε ότι γίνεται αδικαιολόγητα καθυστερημένα, αφού οι όποιες προσπάθειες τους τελευταίους δύο-τρεις μήνες δεν καρποφόρησαν, γιατί κάποιοι εξακολουθούν, είτε να έχουν αυταπάτες, είτε να εξασκούνται στην αριθμητική και όχι στην πολιτική.
Σταθερή μας πυξίδα αποτελεί το γεγονός ότι μοναδικό μας κριτήριο στις επιλογές μας είναι όχι η πολιτική ή κομματική ένταξη κάποιου, αλλά η υπεράσπιση ή όχι των αρχών της παράταξης και του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Όποιοι επέλεξαν να δικαιολογούν τα μνημονιακά κυβερνητικά μέτρα ή αισθάνονται περισσότερο υποχρεωμένοι να αναπαράγουν την κυβερνητική προπαγάνδα και όχι τις θέσεις της παράταξης, αυτοί δεν έχουν καμιά θέση στις γραμμές της, γιατί πλέον δεν έχουν καμιά σχέση με τις ιδρυτικές της αρχές.
Μέσα στο Μάη προγραμματίζεται ανοιχτή εκδήλωση συζήτηση για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και την ανάγκη της ανασύνταξης και ανασυγκρότησής του, με κεντρικό ομιλητή τον καθηγητή εργασιακών σχέσεων Γιάννη Κουζή. Στη συζήτηση θα κληθούν να παραστούν και να εκφράσουν τις απόψεις τους όλες οι εργατικές συνδικαλιστικές συλλογικότητες του ευρύτερου αριστερού και προοδευτικού αντιμνημονιακού χώρου, καθώς και ανένταχτοι συνδικαλιστές.
Εμείς θεωρούμε ότι αποτελεί αναγκαιότητα η συγκρότηση ενός μόνιμου “συνδικαλιστικού φόρουμ διάλογου” όλων αυτών των δυνάμεων για την ταξική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και κοινές παρεμβάσεις και κινηματικές πρωτοβουλίες και δράσεις, που θα ξεπερνούν την αδράνειά του και θα δημιουργούν τις προϋποθέσεις κινητοποίησης των εργαζομένων.
Σήμερα αυτή η απαξιωμένη προδοτική ηγεσία της ΓΣΕΕ, που αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο για την εφαρμογή των μνημονιακών στη χώρα μας, στο πρόσφατο 36ο συνέδριό της αναβαπτίστηκε και παραμένει η ίδια, μετά από επτά πέτρινα για τους εργαζόμενους χρόνια, λες και δεν έγινε τίποτα σ' αυτό τον τόπο.
Αν υπάρχει ένας λόγος παρουσίας των δυνάμεων του ΜΕΤΑ εκεί, είναι να βρίσκονται σε έναν καθημερινό και ανειρήνευτο πόλεμο απέναντι σ' αυτή την ηγεσία και να προσπαθούν να αποκτήσουν διαύλους επικοινωνίας με την εργατική τάξη, που βιώνει τον καθημερινό της Γολγοθά.
Κάποιοι όμως αντί να κάνουν αυτό, γοητεύονται με την ιδέα να κάτσουν και αυτοί δίπλα στο “θρόνο” του Παναγόπουλου!
Αυτή η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν αλλάζει πλέον από τα μέσα. Το πουκάμισο είναι άδειο και ο βασιλιά γυμνός. Αυτή η “ηγεσία” εκλέγεται από το λιγότερο του 10% των εργαζομένων, αναπαράγεται νόθα από σωματεία σφραγίδες, που στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι σε χειμερία νάρκη και “ξυπνάνε” μόνο για να κάνουν αρχαιρεσίες, με “εργαζόμενους” που δεν έχουν σχέση μ' αυτά.
Το πιο συγκροτημένο τμήμα της είναι των τέως ΔΕΚΟ και των τραπεζών και αυτό χωρίς όμως τη συμμετοχή της πλειοψηφίας που είναι οι ελαστικά αμειβόμενη με σχέσεις εργασίας μαθητείας ή ορισμένου χρόνου, που γι' αυτούς δεν ενδιαφέρεται ούτε η ίδια, ούτε τα πιστά της αντίγραφα που είναι οι αντίστοιχες κλαδικές ομοσπονδίες.
Αυτή η “ηγεσία” κυρίως απασχολείται με την διαχείριση των εκατομμυρίων του ΕΣΠΑ και έτσι αντί για εργατικό συνδικάτο να μετατρέπεται σε εργοδοτική οργάνωση, που μοιράζει δουλειές και λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων.
Αυτό το αλισβερίσι της “ηγεσίας” της ΓΣΕΕ με όλες τις κυβερνήσεις παραμένει αλώβητο και βολεύει και τις κυβερνήσεις και την γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, αφού αυτούς τους εργαζόμενους μπορείς να τους βρεις και στους εκλογικούς καταλόγους των αρχαιρεσιών “σωματείων”.
Το δε χρήμα που συγκεντρώνονται στα ταμεία της ΓΣΕΕ-ΑΕ, από την προμήθεια, τη διαμεσολάβηση και την συνδιαχείριση των προγραμμάτων απασχόλησης, χρησιμοποιείται για τον εκμαυλισμό και την εξαγορά συνειδήσεων, αλλά και για εκδηλώσεις και συνέδρια σε πολυτελή τουριστικά θέρετρα, που προκαλούν την συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης που είναι άνεργη, ελαστικά αμειβόμενη και παλεύει για ένα κομμάτι ψωμί!
Αποτελεί λοιπόν αδήριτη ανάγκη η ανάδειξη ενός πραγματικού κέντρου αγώνα που θα αποτελείται από πρωτοβάθμια σωματεία, ταξικές ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα, συνδικαλιστικές συλλογικότητες και αγωνιστές συνδικαλιστές, που μαζί με τους εργαζόμενους του δημοσίου και τα άλλα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα, θα δώσουν τον αγώνα για την απαλλαγή της χώρας μας απ' τα μνημόνια και τη διεθνή επιτροπεία και για την επαναφορά των εργατικών, κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων.
Και ας μείνουν οι “άχρηστες”, αλλά επικίνδυνες για τους εργαζόμενους συνδικαλιστικές μούμιες στο μαυσωλείο τους, στη συμβολή των οδών Πατησίων και Αλεξάνδρας, στο Πεδίο του Άρεως!
