Μας "παίρνουν" τη ζωή ...

"κλεμμένο" από : askota

Το Σάββατο 21 Απριλίου 2012 ένας συνάνθρωπος, ένας σύντροφος, ένας συναγωνιστής, ένας φίλος, έδωσε βίαιο τέλος στη ζωή του. Το ίδιο «χέρι» που όπλισε το πιστόλι στον κρόταφο του συνταξιούχου φαρμακοποιού, Δημήτρη Χριστούλα πριν μερικές ημέρες στην πλατεία Συντάγματος, ήταν αυτό που έσφιξε και τη θηλιά στο λαιμό του 44χρονου δάσκαλου Σάββα Μετοικίδη το απόγευμα του Σαββάτου στην πατρική του κατοικία στη Σταυρούπολη, αφήνοντας ένα πεντασέλιδο πολιτικό σημείωμα.

Ο «καπετάν Νέστος» κατά το προσφιλή του προσωνύμιο, ήταν αγωνιστής της πρώτης γραμμής της μάχης και του αγώνα, δίνοντας το παρόν σε όλες τις απεργίες για δημόσια και δωρεάν παιδεία, για την μόρφωση των παιδιών μας, για τον εργαζόμενο, για τον άνεργο, για τον μετανάστη, για ένα πολύ καλύτερο αύριο. Ευαισθητοποιημένος και κοινωνικά ανήσυχος, μη λογαριάζοντας ποτέ κόστος, κούραση ή κίνδυνο στάθηκε δίπλα σε όποιον τον είχε ανάγκη, στους συντρόφους του, στους συναδέλφους του και πάνω απ’ όλα στα παιδιά του σχολείου του.

Η πολιτική αυτοκτονία του Σάββα Μετοικίδη είναι άλλο ένα έγκλημα που διαπράττουν εις βάρος εκατομμυρίων εργαζομένων, συνταξιούχων, άνεργων και νέων τα μέλη της κατοχικής συγκυβέρνησης των μνημονίων και των εντολέων τους, ΔΝΤ, ΕΚΤ, κεφαλαίου. Υπερασπίζοντας και διευρύνοντας μάλιστα τα οικονομικά τους συμφέροντα αδιαφορούν για τους εξαθλιωμένους ή τους νεκρούς πολίτες που αφήνει στο «πέρασμα» της η βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκούν.

Το «ή εμείς ή αυτοί» που ποτέ άλλοτε, από τα χρόνια της χούντας μέχρι σήμερα, δεν είχε ίσως τόσο ισχυρή κυριολεκτική σημασία, ξεφεύγει πλέον από τα στενά όρια της συνθηματολογίας και γίνεται στάση ζωής.

Παρακάτω αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο του Σάββα Μετοικίδη από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 όπως τα βίωσε ο ίδιος και είχε δημοσιευτεί στον ιστότοπο «e πύλη εκπαίδευσης».

«ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη.

ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη.

ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.

ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει.

ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.

ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων.

ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για να ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια.

ΒΙΑ είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με το φόβο ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή ανασφάλεια.

ΒΙΑ είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα.

ΒΙΑ είναι να σου πιάνουν το κώλο στη δουλειά και να σου λένε «Χαμογέλα ρε τι σου ζητάμε;»

Αυτό που ζήσαμε εγώ το ονομάζω εξέγερση. Κι όπως κάθε εξέγερση μοιάζει με πρόβα εμφυλίου, μυρίζει καπνιά, δακρυγόνα και αίμα. Δεν τιθασεύεται εύκολα και δεν καπελώνεται. Πυρπολεί συνειδήσεις, αναδεικνύει και πολώνει αντιθέσεις, υπόσχεται στιγμές, έστω, συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Ιχνηλατεί ατραπούς για την κοινωνική απελευθέρωση.

Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους! Βάλτε πόρτες ασφαλείας και συστήματα συναγερμού στα σπίτια σας, ανοίξτε την tv και απολαύστε το θέαμα. Η επόμενη εξέγερση θα είναι σίγουρα σφοδρότερη, όσο θα προχωράει η σαπίλα αυτής της κοινωνίας… Ή βγείτε στους δρόμους δίπλα στα παιδιά σας, απεργήστε, τολμήστε να διεκδικήσετε τη ζωή που σας κλέβουν, να θυμηθείτε ότι κάποτε υπήρξατε νέοι που θελήσατε ν’ αλλάξετε τον κόσμο».

Σάββας Μετοικίδης, για τον Δεκέμβρη του ’08.