Από την ημερίδα της ΠΟΕ-ΟΤΑ για τη μεταρρύθμιση στη δημόσια διοίκηση:
Στο
ερώτημα της ημερίδας αν το νέο πειθαρχικό δίκαιο και η αξιολόγηση
οργανικών μονάδων και υπαλλήλων αποσκοπούν στην αναβάθμιση της δημόσιας
διοίκησης ή αποτελούν απλώς εργαλεία υλοποίησης των μνημονιακών
πολιτικών, η απάντηση είναι ότι όχι μόνο εξυπηρετούν τις τελευταίες,
αλλά και ότι θα συμβάλλον στην περαιτέρω υποβάθμιση αντί για αναβάθμιση.
Δημόσιοι
υπάλληλοι που διαπράττουν πειθαρχικά και ποινικά αδικήματα υπήρχαν,
υπάρχουν και θα υπάρχουν παντού. Το ότι στην Ελλάδα ο κολασμός τους
είναι αργός και σε ορισμένες περιπτώσεις επιεικής δεν οφείλεται στους
υπαλλήλους, αλλά στις ιδιαιτερότητες του κυρίαρχου πελατειακού –
κλεπτοκρατικού της συστήματος.
Ακριβώς
αυτό το σύστημα οδήγησε τη χώρα στην υπερχρέωση και την οικονομική
κατάρρευση και τώρα προσπαθεί να επιβιώσει στηριγμένο στην τρόϊκα.
Η τρόϊκα
όμως έχει τις δικές της νεοφιλελεύθερες εμμονές. Μια από αυτές είναι το
με κάθε θυσία (δηλαδή ανθρωποθυσία) «λιγότερο» κράτος. Δεν την
ενδιαφέρει αν είναι λιγότερο από τις πραγματικές ανάγκες ή ποιες θα
είναι οι παράπλευρές συνέπειες στην απασχόληση και την οικονομία, σε μια
εποχή που η ανεργία και η ύφεση καλπάζει.
Προκειμένου
λοιπόν αφενός να μην καταπέσουν εντελώς τα συνταγματικά προσχήματα
(μονιμότητα) και αφετέρου να ικανοποιηθούν οι ιδεοληψίες των δανειστών
εφευρέθηκαν οι «επίορκοι».
Κάθε
υπάλληλος εναντίον του οποίου έχει ασκηθεί ποινική δίωξη και έχει
παραπεμφθεί στο ακροατήριο (ενίοτε με υπερβολική ευκολία, αφού κάποιοι
εισαγγελικοί λειτουργοί δεν θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη μιας
απαλλαγής στο στάδιο της προδικασίας), ακόμη και για αδίκημα άσχετο με
την υπηρεσία, βαπτίζεται «επίορκος» και τίθεται σε αργία (με δραστική
μείωση των ούτως ή άλλως μειωμένων αποδοχών του).
Το ότι παραβιάζεται έτσι το τεκμήριο αθωότητας (άρθρο 6 παρ. 2 ΕΣΔΑ) είναι «ασήμαντη» λεπτομέρεια.
Το ότι οι
δημόσιοι υπάλληλοι φοβούνται πια ακόμη κα τη σκιά τους και θα
αποφεύγουν ή θα καθυστερούν κάθε ενοχλητική για δικομανείς ιδιώτες
διοικητική πράξη, προκειμένου να μην καταμηνυθούν από τους τελευταίους,
είναι «αποδεκτή» παράπλευρη απώλεια.
Όσο για
την περιβόητη «αξιολόγηση» των υπαλλήλων, οι εμπνευστές της θα ήταν
πειστικότεροι για τις καλές προθέσεις τους αν την ξεκινούσαν από τους
εαυτούς τους.
Πως θα
έπρεπε να αξιολογηθούν οι «σοφοί» τεχνοκράτες του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι οποίοι προέβλεπαν
«δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή» 0,5 για το ελληνικό πρόγραμμα (δηλ. μισή
ποσοστιαία μονάδα απώλεια εθνικού εισοδήματος για κάθε ποσοστιαία μονάδα
μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος) και στην πραγματικότητα αυτός
αποδεικνύεται ότι βρίσκεται κοντά στο 2, καθιστώντας το όλο πρόγραμμα
εμφανώς ουτοπικό;
Πως θα
έπρεπε να αξιολογηθούν τα κόμματα της συγκυβέρνησης που υπόσχονταν
προεκλογικά «επαναδιαπραγμάτευση» και μετεκλογικά συναίνεσαν στο τρίτο
και χειρότερο μνημόνιο;
Η Ελλάδα
διολισθαίνει διαρκώς στο δρόμο προς τη συνταγματική επιτροπή. Η τρόϊκα
και τα εγχώρια φερέφωνά της μας κλέβουν τα δικαιώματά μας και τελικά την
ίδια μας τη ζωή. Η σωτηρία δεν βρίσκεται στη μνημονιακή υποτέλεια αλλά
στην αποτίναξή της.
