Από την επισφάλεια και το δουλεμπόριο των εργολάβων στη σκλαβιά των συνεταιρισμών

του Κόνιαρη Χρήστου*
 

Το τελευταίο χρονικό διάστημα επανέρχοντα, δια την πλαγίας οδού, «προτάσεις» που διευκολύνουν την διαιώνιση των δουλεμπορικών εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων στο Δημόσιο, και όχι μόνο, μέσω της ανάληψης των υπηρεσιών, που σήμερα τις παρέχουν ιδιώτες, από συνεταιρισμούς εργαζομένων.

Βεβαίως το πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση έγινε με την πρόβλεψη για εκπαραθύρωση των εργαζομένων του προγράμματος βοήθειας στο σπίτι καi την ανάθεση αυτών των υπηρεσιών είτε σε ιδιώτες είτε σε συνεταιριστικά μορφώματα δουλεμπορίας των εργαζομένων, που σήμερα εργάζονται στα σχετικά προγράμματα.
 

Είναι γνωστό ότι ένα σημαντικό τμήμα των υπηρεσιών του Δημοσίου έχει εκχωρηθεί με διάφορες φόρμουλες σε ιδιώτες και οι εργαζόμενοι σε αυτές ουσιαστικά εργάζονται σε συνθήκες δουλεμπορίου. Απαίτηση του εργατικού κινήματος αλλά και της Αριστεράς διαχρονικά ήταν η κατάργηση αυτών επισφαλών, ελαστικών και βάρβαρων μορφών εργασίας, η υπαγωγή αυτών των υπηρεσιών στο δημόσιο και η στελέχωση τους από προσωπικό μόνιμο και με σταθερές εργασιακές σχέσεις.
 

Οι προτάσεις για την δημιουργία συνεταιρισμών εργαζομένων που θα αντικαταστήσουν τους εργολάβους και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις φαντάζει στα μυαλά κάποιων ως ριζοσπαστική πρόταση που θα απαλλάξει τους εργαζόμενους από τη στυγνή εκμετάλλευση και θα καταργήσει την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων σε αυτούς τους τομείς.
 

Η αντίληψη αυτή έχει τόση σχέση με την πραγματικότητα όση ο «Φάντης με το ρετσινόλαδο».
 

Η αποδοχή μιας τέτοιας πρότασης μετατρέπει τους εργαζόμενους σε αυτές τις υπηρεσίες σε ''εργοδότες'', τους ωθεί στο κυνήγι του ανταγωνισμού προκειμένου να «πάρουν τη δουλειά», αγνοεί ότι το σημερινό αστικό κράτος καθορίζει το ύψος των συμβάσεων άρα και τους όρους αμοιβής και εργασίας σε αυτούς.
 

Η αποδοχή μιας τέτοιας πρότασης θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη σύγκρουση ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες εργαζομένων που θα επιδίωκαν να παρέχουν τις συγκεκριμένες υπηρεσίες και σε συνθήκες κρίσης και ανεργίας θα έκαναν το παν, ακόμα και «εκπτώσεις» στα εργασιακά δικαιώματα για να διασφαλίσουν μια θέση εργασίας.
 

Κυρίως όμως νομιμοποιεί την υπαγωγή κρίσιμων υπηρεσιών του δημοσίου σε εργοδότες, ακόμα και αν αυτοί εμφανίζονται κάτω από τον συνεταιριστικό μανδύα.
 

Συγχέουν μάλιστα οι εμπνευστές αυτών των προτάσεων την αναγκαστική αυτοδιαχείριση ιδιωτικών επιχειρήσεων από τους εργαζόμενους, επιχειρήσεις που το κεφάλαιο «εγκατέλειψε», με τη μορφή απασχόλησης σε υπηρεσίες που έχει ανάγκη ο δημόσιος τομέας, τις ανέπτυσσε μέχρι χθες με δικό του προσωπικό και στην πορεία τις εκχώρησε σε ιδιώτες. Ίσως βέβαια να φαντάζονται «σοσιαλιστικές νησίδες» μέσα στον καπιταλισμό, με στόχο την ανατροπή του «από τα μέσα».
 

Είναι προφανές ότι ανεξάρτητα από προθέσεις, οι προτάσεις αυτές είναι «βούτυρο στο ψωμί» των κυβερνήσεων του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων που θέλουν να νομιμοποιήσουν την βίαια είσοδο τους και την καταλήστευση των δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων αλλά και του δημοσίου χρήματος.
 

Επειδή αυτή η συζήτηση επανέρχεται σήμερα και στο χώρο της υγείας πρέπει να γίνει καθαρό ότι το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα όχι μόνο δεν αποδέχεται τέτοιες προτάσεις αντίθετα θα αντιπαλέψει σκληρά και θα καταγγείλει την στόχευση αυτών των προτάσεων αλλά και τους εμπνευστές τους.
 

Θα αγωνιστεί για να επανέλθουν αυτές οι υπηρεσίες στο Δημόσιο με μόνιμους εργαζόμενους που θα εργάζονται κάτω από σταθερές εργασιακές σχέσεις.
 
* Ο Κόνιαρης Χήστος είναι υγειονομικός μέλος του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ