Τα καθήκοντα του συνδικαλιστικού κινήματος στη μετά μνημονίων εποχή

Από τον  Γιώργο Χαρίση μέλος της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ και της γραμματείας της Αυτόνομης Παρέμβασης.

Την περίοδο, από την ψήφιση του Μνημονίου μέχρι τις εκλογές, έγιναν πολλές κινητοποιήσεις, πολλές απεργίες οργανώθηκαν, εκ των οποίων αρκετές ήταν πολύ πετυχημένες, με μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας και μερικές απ’ αυτές αποτέλεσαν κορυφαίους σταθμούς του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με πρωτοφανή συμμετοχή, αντοχή και αποφασιστικότητα των απεργών

Παρόλα αυτά, οι δυνάμεις της εργασίας δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου. Όλοι οι αντεργατικοί νόμοι πέρασαν. Το νέο καθεστώς των ΣΣΕ, αν εμπεδωθεί, θα μιλάμε μελλοντικά για στρατηγικού χαρακτήρα ήττα του σ.κ., αφού δεν θα μπορεί να διαπραγματεύεται τους όρους αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων.

Η κατάσταση αυτή μπορεί να ερμηνευτεί απ’ την άποψη ότι η ανατροπή ακόμη και ενός επιμέρους μέτρου συνδεόταν και συνδέεται με τον πυρήνα της πολιτικής που εφάρμοζε και εφαρμόζει η ιερά συμμαχία κυβέρνησης - Ε.Ε. και ΔΝΤ.

Η πολιτικοποίηση κατά συνέπεια των αγώνων του εργατικού κινήματος ήταν και παραμένει πρωταρχικό καθήκον των δυνάμεων της Αριστεράς. Ο αγώνας είναι πιο εύληπτα ταξικός και η νίκη των δυνάμεων της εργασίας συναρτάται με γενικότερες πολιτικές ανατροπές υπέρ των δυνάμεων της Αριστεράς.

Στις εκλογές στις 6 Μάη και τις 17 Ιούνη εκφράστηκαν: η αγανάκτηση, τα αδιέξοδα και η απογοήτευση των εργαζομένων, τα οποία συναντήθηκαν με τους αγώνες του σ.κ., του κινήματος των πλατειών, τις προτάσεις της Αριστεράς και κυρίως τη ρεαλιστική δυνατότητα της πολιτικής διεξόδου που συγκεντρώθηκε στην πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα έβαζε τέρμα στα μνημόνια και θα ακολουθούσε μια πολιτική οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας και δίκαιης αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου υπέρ των φτωχών και των εργαζομένων.

Το αποτέλεσμα ήταν μια μεγάλη ανατροπή, που μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για μια νέα μεταπολίτευση του λαού και των εργαζομένων, μπορεί όμως να αποδειχθεί ότι ήταν Η Ευκαιρία που χάθηκε.

Αν συμβεί το δεύτερο, τότε θα αποδειχθεί πόσο «μικρές» ήταν οι ηγεσίες της Αριστεράς, που αρνήθηκαν να συμπτύξουν ένα μέτωπο σωτηρίας του λαού από την ανθρωπιστική κρίση και της χώρας μας από την υποδούλωση και το ξεπούλημα του πλούτου της.

Στις νέες μετεκλογικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν και που μπορεί κάποιος να προδικάσει ότι και αυτή η κυβέρνηση δεν θα έχει μακροημέρευση, πρέπει να προχωρήσουν γρήγορες αλλαγές και στο σ.κ.

1.Δεν μπορεί να συνεχιστεί η ύπαρξη δύο τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων -ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ- με δεκάδες ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Νομαρχιακά Τμήματα, και 5.000 περίπου σωματεία.

2.Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο η απαξίωση του σ.κ. ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, όπου ΓΣΕΕ σημαίνει ένα «πουκάμισο αδειανό», με μια ηγεσία που δεν τολμά να εμφανιστεί στο πεζοδρόμιο και μια ΑΔΕΔΥ που λειτουργεί γραφειοκρατικά και δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και

3.Ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και των μερικά και ελαστικά αμειβομένων στο Δημόσιο είναι ασυνδικάλιστοι.

Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, το οργανωμένο σ.κ στον ιδιωτικό τομέα δεν θα έχει μέλη, στο Δημόσιο θα αποτελείται από γερασμένους εργαζόμενους και από την υπηρεσιακή γραφειοκρατία.

Αυτό θα είναι ένα σ.κ. που θα είναι εκτεθειμένο στην κοινωνία, ξεκομμένο από τους εργαζόμενους και χρήσιμο μόνο για τις κυβερνήσεις και την εργοδοσία για να νομιμοποιεί τις αντεργατικές της πολιτικές, όπως λίγο-πολύ έκαναν μέχρι σήμερα, ιδιαίτερα οι ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ, κυρίως, αλλά και στην ΑΔΕΔΥ, όπου ρυμούλκησαν το σ.κ. στην ενσωμάτωση και στη συναίνεση με το αστικό πολιτικό κατεστημένο.

Αυτή την περίοδο ζούμε και το ιστορικά περίεργο: Έχουμε μεγάλη εκλογική-πολιτική πλειοψηφία της Αριστεράς στην κοινωνία και στους εργαζόμενους και μειοψηφία στα συνδικάτα!

Η Αριστερά δεν μπορεί να κυβερνήσει και κυρίως δεν μπορεί να συγκρουστεί με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και να προχωρήσει σε ανατροπές, μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που θα ανοίγουν τον δρόμο στο σοσιαλισμό, χωρίς ισχυρά συνδικάτα, ικανά να συγκρουστούν με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και να «σπρώξουν» τις δυνάμεις τις Αριστεράς μπροστά και όχι να συμβιβαστούν και να ενσωματωθούν στις δυσκολίες της κυβερνητικής διαχείρισης και της εξουσίας.

Εδώ και τώρα να έρθουν τα πάνω κάτω στα συνδικάτα. Οι ηγεσίες δεν πρόκειται να το κάνουν. Είναι ξεκομμένες και κυρίως βλέπουν ότι σε μια τέτοια προοπτική αυτές δεν θα έχουν θέση. Η κυρίαρχη μέχρι σήμερα δύναμη, η ΠΑΣΚΕ, είναι στον αέρα και η έλλειψη πολιτικών αναφορών και σταθερών την κάνει πολλές φορές επικίνδυνη, να λειτουργεί ως μηχανισμός για την αναπαραγωγή της συνδικαλιστικής της γραφειοκρατίας.

Η συνδικαλιστική Αριστερά πρέπει να ξεπεράσει το σεχταρισμό ορισμένων τμημάτων της, να λειτουργήσει με όρους κινήματος για να μπορέσει να γίνει η ατμομηχανή των τομών και των αλλαγών για ένα σ.κ. ενιαίο, ταξικό και αυτόνομο από τις κυβερνήσεις και την εργοδοσία, για να γίνει πραγματικότητα το σύνθημα της Αυτόνομης Παρέμβασης, ότι δηλαδή χρειαζόμαστε συνδικάτα που θα σέβονται οι εργαζόμενοι και θα φοβούνται οι κυβερνήσεις και εργοδοσίες!

Το άρθρο από την ΑΥΓΗ 21-07-2012: ΕΔΩ