Μια συμμαχία οικονομικών- επιχειρηματικών- πολιτικών και εκδοτικών συμφερόντων έχει μπει για τα καλά στη μάχη για την μεγάλη αρπαχτή του δημοσίου πλούτου.
Αύριο Τρίτη, στη βουλή, επιχειρείται η μεγαλύτερη λεηλασία σε βάρος του Δημοσίου συμφέροντος από αρπακτικά του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου. Πρέπει να ανατρέξεις στη Ρωσία του Γιέλτσιν (έχει γράψει εύστοχα ο Π. Παπακωνσταντίνου) για να βρεις μια συγκρίσιμη λεηλασία εθνικού πλούτου.
Εδώ η νέα ποιοτική αλλαγή με βάσει την πράξη νομοθετικού περιεχομένου που επιχειρείται από την κυβέρνηση Σαμαρά είναι η πάσης φύσεως κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, που μέχρι σήμερα αντλούσαν απίστευτα κέρδη σε βάρος των δημοσίων επιχειρήσεων, αξιώνουν τώρα την εκχώρηση σε αυτούς, αντί πινακίου φακής του δημοσίου πλούτου.Αύριο Τρίτη, στη βουλή, επιχειρείται η μεγαλύτερη λεηλασία σε βάρος του Δημοσίου συμφέροντος από αρπακτικά του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου. Πρέπει να ανατρέξεις στη Ρωσία του Γιέλτσιν (έχει γράψει εύστοχα ο Π. Παπακωνσταντίνου) για να βρεις μια συγκρίσιμη λεηλασία εθνικού πλούτου.
Η συστημική προπαγάνδα τις τελευταίες μέρες δίνει τα ρέστα της γύρω από τη διαφαινόμενη αρπαγή.
Την ταυτίζει με το δημόσιο συμφέρον, τη συνδέει με το άνοιγμα νέων επενδύσεων, τη χρησιμοποιεί ως εκβιασμό για να μην κοπούν τάχα και άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις, την επικαλείται ως μέτρο για την αντιμετώπιση του χρέους.
Λένε συνειδητά ψέματα, το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου δε συνιστά σχέδιο αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος, δεν αποτελεί το φρένο στην επιλογή της λιτότητας, δε φέρνει νέες επενδύσεις και δεν υπερασπίζεται το δημόσιο συμφέρον.
Το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου δεν είναι μια θέση ευθύνης, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση αλλά είναι η πιο κυνική αξίωση των δανειστών να βάλουν στο χέρι τον κόπο και τον πλούτο ενός ολόκληρου λαού.
Ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στην αυριανή ψηφοφορία στη βουλή, η μάχη υπεράσπισης του δημοσίου πλούτου δεν τελειώνει εκεί, αντίθετα θα πρέπει να οργανωθεί ένας αγώνας μακράς πνοής. Πετυχημένα παραδείγματα σε χώρες της Ευρώπης, όπου το δημόσιο ανέκτησε επιχειρήσεις δημοσίου συμφέροντος, που είχαν ιδιωτικοποιεί κάτω από την αξίωση του λαϊκού παράγοντα, μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για την ευρύτερη συσπείρωση δυνάμεων ικανών να ανατρέψουν αυτό το πολιτικό και κοινωνικό έγκλημα.
Δεν μπορεί η ηγεσία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ) για άλλη μια φορά με τη σιωπή της και την ανοχή της παραμένει στη φορμόλη της αδράνειας με το ενδιαφέρον της να εξαντλείται, για το πώς θα αναπαραχθεί στην εξουσία, αδιαφορώντας για τα συντρίμμια, που συγκεντρώνονται παντού από την κατεδάφιση όλων των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
