Περί κινητοποιήσεων...

Του Γιώργη Χρονάκη

Το σημείωμα αυτό σκόπευα να το στείλω αμέσως μετά την πενθήμερη απεργία του Σεπτεμβρίου, θέλοντας να συμβάλω σ' έναν προβληματισμό, που πίστευα ότι θα αναπτυσσότανε πάνω στην εμπειρία των κινητοποιήσεων εκείνων. Έχοντας, εν τω μεταξύ, συγκεντρώσει και τα στοιχεία της συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποιήσεις ολόκληρου του πενθήμερου για τους δήμους που ανήκουν στον τοπικό μας σύλλογο (περιφερειακοί δήμοι νομού Ηρακλείου), θα μπορούσα εύκολα πια να περιοριστώ σε κάποια «κλασσική» ανάλυση, του τύπου που ακολουθεί:

Πρώτα παραθέτοντας τα στοιχεία από το σύλλογό μας…… 

…… όπου είχαμε μια συμμετοχή 38% στην απεργία το διήμερο 18 & 19/9. Μεσολάβησε η 20η/9 με τις Γενικές Συνελεύσεις ανά δήμο, όπου από ένα δείγμα συμμετεχόντων στις Συνελεύσεις, που αντιπροσώπευε περίπου το 45% των εργαζομένων εκείνη τη μέρα, οι απαντήσεις (με μυστικές ψηφοφορίες παρακαλώ!), προέκριναν με μεγάλα ποσοστά και τη συνέχιση των κινητοποιήσεων και τις «σκληρές» μορφές των επαναλαμβανόμενων πενθήμερων απεργιών ή της απεργίας διαρκείας! Με την παράταξης της «Ενωτικής Κίνησης», που είναι μειοψηφία στο Δ.Σ. του Συλλόγου μας, προσπαθήσαμε να κινητοποιήσουμε τους συναδέλφους για συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις με κείμενο που διανείμαμε (επισυνάπτω), όπου εξηγούσαμε γιατί τασσόμαστε υπέρ μιας κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων μέσω πενθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών. Ακολούθησε το απεργιακό τριήμερο 23,24 & 25/9, με ένα …θεαματικό ποσοστό συμμετοχής 13% κατά μέσο όρο! 

Θα ακολουθούσε μια προσπάθεια για συμπεράσματα…… 

…… με αφορμή τόσο τη δικιά μας πρόταση που «επαναστατικά» υιοθετήθηκε (μάλλον υπερκεράστηκε!) στις τοπικές Γενικές Συνελεύσεις, όσο και την «ασυνεπή» συνέχεια που έδειξε ότι στην πράξη οι συνάδελφοι δεν ακολούθησαν μια κατ’ αρχήν σχετικά μακρά (3ημερη) απεργία - ούτε καν όσοι είχαν απαντήσει ότι θα συμμετέχουν τουλάχιστον στη 48ωρη της ΠΟΕ ΟΤΑ (23 & 24/9)! 

Θα γκρίνιαζα μετά…… 

……γιατί δεν είδα μια ουσιαστική αποτίμηση των κινητοποιήσεων, ούτε από την Ομοσπονδία, ούτε από την ΑΣΚ (να με συγχωρείτε αν έγινε και μου διέφυγε). Μια αποτίμηση δηλαδή που να αναζητήσει βαθύτερα για ποιους λόγους οι εργαζόμενοι στρέφουν την πλάτη τους στις προτάσεις των συνδικαλιστικών «ηγεσιών» τους (τοπικά και κεντρικά), ακόμα και όταν επιφανειακά δείχνουν να τις υιοθετούν. Που να εμβαθύνει στο τι προσφέρουν κινητοποιήσεις με αυτά τα ποσοστά συμμετοχής, ποιόν τελικά κλονίζουν και ποιόν βοηθούν.

Μια ανάλυση που να σταθεί στους λόγους που οι κινητοποιήσεις σχεδόν μονοσήμαντα μεταφράζονται σε απεργίες, ακόμα και όταν τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν τραβάνε αυτές, ούτε καν σε περιόδους όξυνσης των προβλημάτων. Που να εξηγήσει με πειστικότητα γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν εναλλακτικοί τρόποι κινητοποιήσεων και γιατί δεν έχει γίνει καθόλου συζήτηση πάνω σ’ αυτό, αλλά με ευκολία πάμε σε μια μορφή που δεν την ακολουθούν πια οι συνάδελφοι. 

Μπορεί και να έκανα και καμιά πρόταση στο τέλος για να μην είμαι «στείρα διαπιστωτικός» και αφού τα έστελνα όλα αυτά, ίσως να ακολουθούσε και κάποια κουβέντα στο φόρουμ, αν η πανελλαδική εικόνα είχε αναλογίες (και θα ήμασταν εν τέλει όλοι πολύ ευχαριστημένοι, γιατί θα είχαν ειπωθεί κάποια πράγματα, που, αν μη τι άλλο, θα καθησύχαζαν κάπως τις συνειδήσεις μας ……). 

Όμως να μου επιτρέψετε να χαρακτηρίσω ακόμα και μια τέτοιου είδους (υποθετική) ανάλυση και συζήτηση, ως μάλλον ρηχή και ανεπαρκή για τις περιστάσεις, γιατί δεν αμφισβητεί μια ακολουθούμενη, προβληματική όπως πιστεύω, στρατηγική. Η γνώμη μου είναι ότι από κάπου αλλού χρειάζεται να ξεκινήσουμε, κάπου αλλού βρίσκεται η «πηγή» των αδυναμιών.

Πως αλήθεια να απεγκλωβιστεί το συνδικαλιστικό κίνημα από μια τακτική συγκεκριμένης μορφής κινητοποιήσεων, όσο εντάσσει τις κινητοποιήσεις σε μια στρατηγική, που επενδύει στο δίπολο «φόβος – αντιφόβος».

Εξηγούμαι: στην καλλιέργεια του φόβου από την πλευρά των κυβερνώντων για τις καταστροφικές συνέπειες μιας διαφορετικής από τη δικιά τους πολιτικής, η απάντηση που δίνουμε μέχρι στιγμής είναι μέσα από μια προσπάθεια μεγιστοποίησης ενός «αντίπαλου φόβου» στον κόσμο, που προέρχεται από την εφαρμογή των μνημονιακών και των άλλων νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Στη διελκυστίνδα που αναπτύσσεται για το ποιος φόβος θα πάρει με το μέρος του τον κόσμο, η αίσθησή μου είναι ότι μέχρι τώρα υπερτερεί ο φόβος που καλλιεργούν οι κατέχοντες την εξουσία. Θα ήταν όμως επιτυχία αν κάποια στιγμή κατάφερνε να «κερδίσει» ο αντίπαλος φόβος, να κερδίσει δηλ. ο «δικός μας» φόβος το «δικό τους» φόβο;

Έχουμε αλήθεια εμείς καμιά δουλειά με την υποδαύλιση φοβικών συνδρόμων, έχει καμιά δουλειά ο χώρος μας να δίνει σ’ ένα τέτοιο πεδίο τους αγώνες του σταθερά εδώ και πολύ καιρό; Κι αν αυτό είχε ένα νόημα μέχρι πριν 2 χρόνια, τώρα πια μόνο ΕΞΩ από τη λογική των κάθε λογής φόβων υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, περίπτωση να δούμε κάτι διαφορετικό, να «ζήσουμε τις νίκες της γενιάς μας».

Μπορεί να γίνει όμως αυτό αν αρθρώνεται ένας λόγος, που κυρίαρχα συνοδεύεται από το αρνητικό πρόσημο; Αν δεν μιλήσουν οι διάφορες εκφράσεις της αριστεράς για το χαμόγελο και την ελπίδα που χρειάζεται η τεράστια προσπάθεια που έχουμε όλοι να καταβάλλουμε για να γίνει κάτι διαφορετικό σ’ αυτό τον τόπο, ποιος άραγε θα μιλήσει;

Εφ όσον συμφωνήσουμε πάνω σ’ αυτό, νομίζω ότι και τα υπόλοιπα (τακτικές κ.λ.π.) μπορούν να προκύψουν σχετικά αβίαστα. Σε θεωρητικό πάντα επίπεδο, γιατί στην πράξη θα χρειαστούν σίγουρα πολύ περισσότερο κόπο από την μονόπλευρη ευκολία των «μη», των «όχι» και των «φτάνει πια»… 

συντροφικά  από το Ηράκλειο Κρήτης - 17/11/2013 

Γιώργης Χρονάκης
Υπάλληλος δήμου Χερσονήσου
Αντιπρόσωπος στην ΠΟΕ ΟΤΑ