Toυ Γιώργου Χαρίση*
Αφορμή
για μερικές σκέψεις σχετικά με την ανάγκη η γενική απεργία στις 26
Σεπτέμβρη να αποτελέσει την αφετηρία ενός παρατεταμένου αγώνα ανατροπής
της καταστροφικής πορείας που ακολουθείται στη χώρα μας, είναι η κατάληψη που ξεκίνησαν οι εργαζόμενοι του Δήμου Κορδελιού-Ευόσμου.
Η
ΑΣΚ-ΟΤΑ και η Αυτόνομη Παρέμβαση χαιρετίζουν αυτόν τον αγώνα και καλούν
όλα τα σωματεία των ΟΤΑ, και όχι μόνο, του νομού Θεσσαλονίκης και όλης
της χώρας, να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, οργανώνοντας
αντίστοιχες δραστηριότητες σ' όλους τους Δήμους και τους χώρους
δουλειάς.
Να
θυμηθούμε την εμπειρία των εργατικών κινητοποιήσεων του προηγούμενου
Οκτώβρη, όπου η αφετηρία τους βρίσκονταν στις επιμέρους πρωτοβουλίες και
καταλήψεις που σαν τα μικρά ρυάκια, έγιναν ένα ορμητικό ποτάμι,
τροφοδότησαν πρωτοφανείς, για τα ελληνικά δεδομένα, εξελίξεις και
οδήγησαν σε ανατροπή του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού και έφεραν
την Αριστερά προ των πυλών!
Οι
εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε αν μπούμε
σε έναν παρατεταμένο αγώνα. Αντίθετα η αναμονή, η απάθεια και η υποταγή
θα μας οδηγήσουν στην ανεργία, στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Μέχρι
τώρα, με τα μνημονιακά μέτρα που πάρθηκαν ζούσαμε την εισαγωγή του
δράματος. ΤΩΡΑ θα ζήσουμε το ΔΡΑΜΑ! Πρέπει να τους σταματήσουμε και
μπορούμε! Αρκεί να κάνουμε όλοι αυτό που πρέπει και κάποιοι να κάνουν
κάτι που μπορεί να μην έκαναν στη ζωή τους: Να βγούνε δηλ στο δρόμο,
στις καταλήψεις, στις απεργίες και τις διαδηλώσεις!
Μην
περιμένουμε να μας λύσουν άλλοι τα προβλήματά μας. Μην προσπαθούμε να
βρούμε άλλοθι για το αν συμφωνούμε με την άλφα ή βήτα μορφή πάλης, αν
δηλ. είναι μία 24ωρη απεργία ή απεργία διαρκείας. Η ουσία δεν βρίσκεται
στη μορφή, αλλά στη συμμετοχή και στο γεγονός ότι χρειάζεται ένας
παρατεταμένος και δύσκολος αγώνας.
Δεν
παλεύουμε πλέον για την κατάκτηση μιας συνδικαλιστικής, επιμέρους
διεκδίκησης, ούτε πιστεύει κανείς ότι μπορούμε να βάλουμε φρένο στα
μέτρα, αν δεν ανατρέψουμε το μνημόνιο και την πολιτική τους.
Ο
αγώνας μας αποκτά πολιτικά χαρακτηριστικά, συνδέεται με την πάλη για
την ανατροπή της μνημονιακής κυβέρνησης, αλλά και με τον αγώνα για μια
δίκαιη κοινωνία.
Παλεύουμε
για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, για τη δίκαιη
αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, υπέρ των φτωχών και των εργαζομένων,
για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Δεν μπορεί να συνεχίζουμε
να είμαστε μια χώρα χωρίς παραγωγική βάση, να "σπέρνονται" πχ τα χωράφια
μας με φωτοβολταϊκά, επειδή το θέλουν οι Γερμανοί ή να πάμε στα super
markets και να βλέπουμε στα ράφια μήλα Χιλής, λεμόνια Αργεντινής και
ντομάτες Βελγίου, όταν γι' αυτά και για άλλα προϊόντα έπρεπε να είμαστε
εξαγωγική χώρα!
Δεν
μπορούμε να ανεχόμαστε το πάρτυ της διαφθοράς και της συναλλαγής.
Πρέπει παντού, σ' όλες τις υπηρεσίες, τις εφορίες και στα νοσοκομεία να
οργανωθεί κίνημα αντίστασης και αποκάλυψης της ρεμούλας και της
διαπλοκής από τους ίδιους τους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό
κίνημα.
Να
αρχίσουμε από το πιο μικρό. Μιλάνε πχ στους ΟΤΑ και αλλού για την
κοινωνική εργασία, για προσλήψεις πεντάμηνες και ουσιαστικά «ξοδεύονται»
λεφτά χωρίς κάποιο σκοπό ή μάλλον υπάρχει σκοπός και είναι
ανομολόγητος: Θέλουν να διαλύσουν τις δημόσιες υπηρεσίες και τις
εργασιακές σχέσεις και να αναπαράγουν την προνοιακή αργομισθία για
ρουσφετολογικούς σκοπούς! Πρέπει και γι’ αυτό το λόγο να τους
σταματήσουμε!
Η
ανεργία καλπάζει, η νέα γενιά δεν βρίσκει δουλειά και αυτοί μιλάνε για
αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, δηλ. να μην βρίσκει κανένας δουλειά!
Και εμείς τους ακούμε ακόμη από τον καναπέ, ενώ έπρεπε να είχαμε
«στρατοπεδεύσει» στους δρόμους και τις πλατείες!
Και άλλα μπορούμε να πούμε, αλλά η συγκυρία δεν θέλει πολλές κουβέντες, αλλά έργα και δράσεις.
Να
πούμε όμως μια κουβέντα για το εργατικό κίνημα. Είναι κοινή διαπίστωση
ότι η κυρίαρχη γραμμή του είναι συμβιβαστική, ρεφορμιστική και
ενσωμάτωσης στο σύστημα. Μπορεί αριθμητικά να έγιναν τα δύο τελευταία
χρόνια πολλές κινητοποιήσεις. Όλες όμως ήταν αποσπασματικές, δεν
εντάσσονταν σ’ ένα σχέδιο δημιουργίας ενός ευρύτατου μετώπου ανατροπής,
γιατί δεν το ήθελαν, ενώ καλλιεργούσαν και αυταπάτες στους εργαζόμενους.
Μπορούμε
πχ να ξεχάσουμε ότι η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ καλλιεργούσε αυταπάτες ότι δεν
θα υπάρξουν απολύσεις εργαζομένων στο δημόσιο ή ότι με το νέο μισθολόγιο
θα αρθούν οι αδικίες και θα μειωθούν οι μισθοί των «ρετιρέ» ενώ θα
αυξηθούν των χαμηλόμισθων;
Μπορούμε
να ξεχάσουμε επίσης ότι υπερασπίστηκε τον «Καλλικράτη» και το νόμο
Ραγκούση για τις προσλήψεις και τους συμβασιούχους, που χρησιμοποιήθηκαν
και χρησιμοποιούνται ως εργαλεία για τη συρρίκνωση των υπηρεσιών και
τις απολύσεις;
Ξεχνάμε
ότι ακόμη και φέτος το καλοκαίρι στελέχη της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στην ΑΔΕΔΥ
επιτίθονταν σε στελέχη της Αυτόνομης Παρέμβασης κατηγορώντας τα για
κινδυνολογία και για το ότι η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ δεν
πρόκειται να κάνει απολύσεις;
Μπορεί
να εκπροσωπείται το εργατικό κίνημα από ηγέτες που δεν μπορούν να
ψελλίσουν την ανάγκη της κατάργησης του μνημονίου ή να μην μπορούν να
κυκλοφορήσουν ελεύθερα σε εργατικές συγκεντρώσεις;(Πρόεδρος της ΓΣΕΕ).
Η
σκληρή κριτική που κάνουμε στα «κοιμισμένα» συνδικάτα δεν πρέπει να μας
αθροίσει όμως με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και την εργοδοσία, οι
οποίες δεν θέλουν καμιά συνδικαλιστική δράση, ούτε και την υπάρχουσα.
Παλεύουμε
λοιπόν για την ανατροπή των συσχετισμών και μέσα στα συνδικάτα και δεν
περιμένουμε μέχρι πότε θα γίνει αυτό. Βαράμε ΤΩΡΑ όλα τα ξυπνητήρια για
να ξυπνήσουν και αυτά, γιατί το νέο, στα συνδικάτα δεν θα γεννηθεί από
παρθενογένεση, αλλά από την πάλη για την ανατροπή των συσχετισμών, που
μπορεί να επιτευχθεί με την οργάνωση παντού, την ορμητική ένταξη των
εργαζομένων στα συνδικάτα και τους αγώνες, την ενίσχυση της Αυτόνομης
Παρέμβασης και των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Η
οργάνωση του εργατικού μετώπου αντίστασης απαιτεί την ΕΔΩ και ΤΩΡΑ
ενοποίηση της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ομοσπονδιών και σωματείων και την προκήρυξη
αρχαιρεσιών παντού για την ανάδειξη νέας ηγεσίας στα συνδικάτα ικανής να
αντιπαρατεθεί στην επίθεση των ταξικών μας αντιπάλων.
Σ’
αυτά τα πλαίσια η δημιουργία ενός ισχυρού αυτόνομου ταξικού πόλου μέσα
στο εργατικό κίνημα αποτελεί πρώτη προτεραιότητα αυτή τη στιγμή, γιατί
καμιά αλλαγή στην κοινωνία δεν μπορεί να γίνει χωρίς ένα ταξικό-μαζικό
εργατικό κίνημα ικανό να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, να
"σπρώξει" τα πράγματα σε πιο ριζοσπαστικές λύσεις και κοινωνικές
ανατροπές, αλλά και για να τις υπερασπίσει.
Γιατί ο δρόμος της αντίστασης και της ανατροπής θα είναι δύσκολος και πάντως όχι στρωμένος με ροδοπέταλα!
