Του Θανάση Μπαρτσώκα
Πάντα στην ιστορία, ταυτόχρονα ή και πιο πριν από τις οικονομικές κρίσεις, έρχονται οι κρίσεις των θεσμών.
Από τους κρατούντες, οι κρίσεις των θεσμών αντιμετωπίζονται με τις δήθεν «μεταρρυθμίσεις», ντυμένες με τον μανδύα των «τεχνοκρατικών» αντιλήψεων, δηλαδή των μεταρρυθμίσεων που δε θα έχουν πρόσημο.
Στην πραγματικότητα, όμως, αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» έχουν ένα βαθύτατα ταξικό και ιδεολογικό πρόσημο, μιας και κατά τη γνώμη μου η σημερινή κατάσταση είναι μια τεράστια επίθεση με στόχο να σβήσει ο 20ος αιώνας από την ιστορία.
Ένας αιώνας που άνοιξε με τις ομοβροντίες του Αβρόρρα, συνεχίστηκε με τη συντριβή του φασισμού, τις κοινωνικές κατακτήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, την ανάπτυξη εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, με ήττες αλλά και τεράστιες νίκες για την ανθρώπινη κοινωνική εξέλιξη.
Ο θεσμός που σήμερα έχει ένα εξαιρετικό ενδιαφέρον, γιατί στη χώρα μας γεννήθηκε με την εκκλησία του Δήμου, είναι ο θεσμός της Αυτοδιοίκησης.
Στο
αναγκαστικά σύντομο σημείωμα μου θα σταθώ σε μερικές προτάσεις που θα
μπορούσαν να εφαρμοστούν και σήμερα - αν υπήρχε η στοιχειώδης βούληση –
και δεν αφορούν τη γενικότερη αντίληψή μου για το θεσμό.
Τα επιχειρήματα σήμερα γι’ αυτά που γίνονται στην αυτοδιοίκηση είναι ότι αφού έχει εξάρτηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, θα γίνονται περικοπές και στους πόρους και στο ανθρώπινο δυναμικό.
Αυτό, δηλαδή, που ισχύει σε πάρα πολλές χώρες της Ευρώπης, να μη
θεωρείται δηλαδή ότι η Αυτοδιοίκηση ανήκει στο δημόσιο τομέα, εδώ έχει
γίνει μνημονιακή παραδοχή το αντίθετο .
Ας σκεφτούμε, λοιπόν, προσωρινά μια εκδοχή που τα έσοδα της Αυτοδιοίκησης δε
θα προέρχονται από ποσοστά από φόρους αλλά από τέλη, άρα στην ουσία
απεξάρτηση από τον κρατικό προϋπολογισμό κι ας ακούσουμε τον αντίλογο.
Δηλαδή οι βασικοί πόροι της ΤΑ να αποτελούνται από :
Α) Το σύνολο των τελών κυκλοφορίας –
πρόταση Παυλόπουλου – κάτι τέτοιο θα απάλλασσε κι από ένα φορτίο και
τις εφορίες για να ασχοληθούν με πιο σοβαρά θέματα αλλά και θα
εξυπηρετούσε τους πολίτες και επιπλέον είναι απλό και ως προς την
υλοποίησή του.
Β) Η επαναφορά ενός πολύ παλιού αντιλαϊκού νόμου , των «διαπυλίων τελών», με τη μόνη διαφορά σήμερα να ονομαστούν «διαγώγεια τέλη»
και να αφορούν τέλη στο άφθονο χρήμα που κινείται στο υπέδαφος όλων των
Δήμων μέσω των οπτικών ινών και να αποτελεί ένα ιδιαίτερα «αντιλαϊκό
τέλος» για τις πολυεθνικές και μιντιακές επιχειρήσεις που χωρίς κόστος χρησιμοποιούν το δίκτυο του ΟΤΕ ή και της ΔΕΗ.
Γ) Κατάργηση των περιορισμών που υπάρχουν μεταξύ των ανταποδοτικών τελών καθαριότητας για κατοικίες και επαγγελματικές στέγες. Και εδώ φυσικά εννοώ τη δυνατότητα κοστολόγησης, διότι άλλο πράγμα σε όγκο απορριμμάτων τα SUPER MARKET, κι άλλο τα ψιλικατζίδικα.
Δ) Δυνατότητα επιβολής ειδικού τέλους σε ακίνητα που ανήκουν σε offshore εταιρίες, αρκεί, βέβαια, να δώσει ο κ. Στουρνάρας τον κατάλογο. Ίσως με αυτό το «τέλος» φανούν και μερικές διαδρομές του χρήματος.
Ε) Δυνατότητα επιβολής τέλους σε επιχειρήσεις παραγωγής ενέργειας, όπου βέβαια αυτές είναι αποδεκτές από τις τοπικές κοινωνίες και μέχρι βέβαια η ενέργεια να είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του νέου δημόσιου τομέα που η αριστερά οραματίζεται.
Όλα αυτά ,
βέβαια, και πολλά αλλά που μπορούν να προσθέσουν όσοι ασχολούνται πιο
ενεργά από μένα με το ζήτημα δε θα έχουν νόημα αν δεν εξετάσουμε και το
ζήτημα της αναδιανομής εντός της Αυτοδιοίκησης.
Το σημερινό «πληθυσμιακό» κριτήριο κατανομής των πόρων επιβάλλεται να καταργηθεί.
Στη δική μου αντίληψη είναι εξωφρενικό, χωρίς να αναφέρομαι στη γεωγραφία του Καλλικράτη, να «επιδοτείται» ο κάτοικος του Παλαιού Ψυχικού και της Εκάλης το ίδιο με τον κάτοικο του Περάματος ή της Δραπετσώνας.
Όσο και να παρεξηγηθώ, θα υποστηρίζω ότι οι περιοχές με τέτοια κοινωνική σύνθεση,
όπως του Παλαιού Ψυχικού και της Εκάλης, καθώς και πολλές άλλες, δεν
πρέπει να έχουν άλλα έσοδα από τις κατανομές των κεντρικών πόρων της ΤΑ ,
πλην των δικών τους ίδιων πόρων.
Ακόμα κι αν χρειαστεί να τριπλασιάσουν τα ανταποδοτικά τους τέλη, το ποσό που μπορεί να επιβαρυνθούν οι περισσότεροι από τους δημότες τους μπορεί να αντιστοιχεί σε ένα gala λιγότερο την πενταετία.
Και βέβαια, αν κάποτε αποκτήσουμε περιουσιολόγιο, μπορούν εύκολα να αρθούν και οι όποιες ενδοδημοτικές αδικίες.
Στα πλαίσια μιας τέτοιας λογικής εννοείται ότι για του δήμους των αγροτικών περιοχών, χρειάζονται ιδιαίτερες πολιτικές και ενισχύσεις που θα συμβάλλουν στην παραγωγή και ίσως στη μείωση του κόστους αυτής, με συνεταιριστικές ή συνεργατικές μορφές που θα ενισχύει ο θεσμικός Θησέας, που δεν είναι άλλος από το δήμο.
Η κατανομή των πόρων να γίνεται από τα όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε συνεργασία με τη σχολή δημόσιας διοίκησης και αυτοδιοίκησης , γιατί κάποτε πρέπει να σταματήσει επιτέλους η υποτίμηση ενός αξιολογότατου ανθρώπινου δυναμικού που διαθέτομε ως χώρα.
Με βάση
αυτά και πολλά άλλα που ο καθένας μπορεί να σκεφτεί, οι αυτοδιοικητικές
εκλογές δε θα πρέπει να είναι υπόθεση ειδικών ή τεχνοκρατών, και βέβαια
λόγω συγκυρίας δε θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο ενός αφηρημένου αντιφασισμού.
Είναι μια τεράστια ευκαιρία για μια αναγεννητική πορεία που μόνο μια συμπαραταγμένη Αριστερά μπορεί να επιτύχει, χωρίς προαπαιτούμενα, ηγεμονισμούς και προκαταλήψεις.
Ο στόχος πρέπει να είναι σαφής : Πλατιά, ενωτικά ψηφοδέλτια νίκης με καθαρό αριστερό πρόσημο και διάθεση για συγκρούσεις και ανατροπές.
Έχει δυσκολίες, αλλά όσο ζω ελπίζω και παλεύω.
Υ.Γ : Επειδή διαβάζω το ενδιαφέρον βιβλίο του καθηγητή κ. Προκόπη Παυλόπουλου σκέφτομαι ότι στα συντάγματα του μέλλοντος, όχι και πολύ μακρινού, θα πρέπει να υπάρχει διάταξη που να ποινικοποιεί την «δολοφονία των απλών ανθρώπινων ονείρων». Και λέω των απλών, γιατί με τη δολοφονία του απλού ονείρου, ο άνεργος μπορεί να οδηγηθεί και στην παραβατικότητα, άρα και στην τιμωρία. Ενώ με το μη απλό, που εγώ το ονομάζω διαστροφή, όπως αυτό του Τεξανού επιχειρηματία που έδινε 500.000 δολάρια για ένα δείπνο με τον κύριο Μπάφετ, με στόχο να γραφτεί το όνομά του στο βιβλίο Γκίνες, είναι «θεμιτή φιλοδοξία» . Τόσο θεμιτή, που αδιαφορούσε αν για κάθε μπουκιά του, την ίδια στιγμή πέθαιναν 50 παιδιά στην Αφρική.
Η εξέλιξη του καπιταλισμού στη γεροντική του μορφή είναι σύμφυτη με τις τεράστιες συγκεντρώσεις και την αναπόφευκτη διεύρυνση των ανισοτήτων που μοιραία οδηγούν στη διαστροφή.
Δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής στον Άνταμ Σμίθ, αντίθετα υπάρχει μονόδρομος προς το μέλλον.
πηγή : iskra.gr
