Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η ΑΝΥΠΑΚΟΗ που επέδειξαν οι εργαζόμενοι μέσα από την ΑΠΕΡΓΙΑ – ΑΠΟΧΗ στις εκτρωματικές και αντισυνταγματικές διατάξεις του νόμου 4250/2014 που αφορούν την «αξιολόγηση» και τον προσχηματικό επανέλεγχο της μετατροπής των συμβάσεων από ορισμένου χρόνου και έργου σε αορίστου χρόνου, έχει φέρει σε πολύ δύσκολη κατάσταση την κυβέρνηση και τον υπουργό κ. Μητσοτάκη απέναντι στους δανειστές. Αφού δεν μπορεί να υλοποιήσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις που τους έχει υποσχεθεί.
Αν προσθέσουμε και το Αυτοδιοικητικό μέτωπο ανυπακοής που έχουν ορθώσει οι αιρετοί και μάλιστα αιρετοί που δεν ανήκουν στους 19 δημάρχους και τους 2 περιφερειάρχες που προεκλογικά στηρίχτηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε η θέση της κυβέρνησης γίνεται ακόμα πιο τραγική.
Αν είναι κάποιος βέβαια που χρησιμοποιεί την νομιμότητα alacart αυτός είναι ο υπουργός των απολύσεων που αμφισβητεί τις αποφάσεις της Ανεξάρτητης Αρχής που πήρε όταν έγινε η μετατροπή των συμβάσεων και την εξαναγκάζει τώρα να ακυρώσει τις αποφάσεις που έλαβε τότε.
Βλέποντας μάλιστα ο κ. Μητσοτάκης ότι η βρώμικη προπαγάνδα, για δήθεν παρεμπόδιση του ελέγχου των πλαστών πτυχίων από τους εργαζόμενους, κατέπεσε και μάλιστα με θόρυβο, στην καθιερωμένη πλέον «γύρα» στα κανάλια, αποστασιοποιήθηκε από αυτό, εκτοξεύοντας όμως απειλές παρέμβασης του Αρείου Πάγου για όσους … «δεν συνεμορφώνονται προς τας υποδείξεις».
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση χρησιμοποιούν τη δικαστική εξουσία ως εργαλείο καταστολής των αντιδράσεων των εργαζο
Το έκανε η κυβέρνηση και με την απεργία – αποχή που είχε προκηρύξει η ΑΔΕΔΥ στέλνοντας δύο φορές την απεργιακή κινητοποίηση στα δικαστήρια μέχρι να βρεθεί ο δικαστής που θα την κηρύξει παράνομη και καταχρηστική,
το έκανε με τις Καθαρίστριες του Υπ.Οικ. αγνοώντας την απόφαση του Πρωτοδικείου που ήταν θετική και στέλνοντας για εξέταση την υπόθεση στον Άρειο Πάγο παρακάμπτοντας το εφετείο και
τέλος το έκανε με τις πολιτικές επιστρατεύσεις των εργαζομένων που αντιδρούσαν στην μνημονιακή πολιτική των απολύσεων και των καταργήσεων δημόσιων και κοινωνικών υπηρεσιών και αγαθών.
Δεν μπορεί να υιοθετηθεί σαν θέση του συνδικαλιστικού κινήματος, ποια εξουσία, η δικαστική ή η κυβερνητική, θα πράξουν τον προσχηματικό επανέλεγχο όπως προτείνουν κύκλοι έξω από το συνδικαλιστικό κίνημα και σωστά κάνουν με την ιδιότητα τους και το προτείνουν για να δει η κοινωνία το μέγεθος της αυταρχικότητας της μνημονιακής κυβέρνησης και τους πραγματικούς της στόχους στον προσχηματικό επανέλεγχο, κατασκευάζοντας κατά παραγγελία «εκτελεστές».
Το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει, να υπερασπιστεί τους διαχρονικούς αγώνες των εργαζομένων για μόνιμη και σταθερή εργασία που μέσα από αυτούς κατάφερε την μετατροπή των συμβάσεων και να μην επιτρέψει τον προσχηματικό επανέλεγχο, που στόχο έχει επαναπροσδιορίζοντας τα κριτήρια μετατροπής, την εξεύρεση 6.500 εργαζομένων, που θα θυσιαστούν μέχρι το τέλος του χρόνου κατά παραγγελία της τρόικας.
