Οι «Σειρήνες» καλλιεργούν αυταπάτες και αποπροσανατολίζουν.

*Των Γιώργ. Χαρίση και Β. Γκιτάκου 

Βρισκόμαστε σχεδόν δύο μήνες πριν εκπνεύσει η διάρκεια των οκτώ μηνών της πρώτης διαθεσιμότητας που επέβαλε η συγκυβέρνηση του μνημονίου στους συναδέλφους Σχολικούς Φύλακες και στους καθηγητές, ενώ αμέσως μετά ακολουθούν οι Δημοτικοί Αστυνομικοί, οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, οι εργαζόμενοι στον ΕΟΠΥΥ, καθώς και οι υπάλληλοι Υπουργείων και ΑΕΙ/ΤΕΙ.

Όλο το προηγούμενο διάστημα δόθηκαν αγώνες και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις (ΑΕΙ/ΤΕΙ, καθαρίστριες, Πεζοπορία Σχολικών Φυλάκων Αθήνα - Θεσσαλονίκη) πρωτόγνωροι στη μαζικότητα και τη μαχητικότητα, την αντοχή τους, τη διάρκεια και την ευρηματικότητά τους.

Αυτοί οι αγώνες σίγουρα διαμόρφωσαν μια διαφορετική συλλογική συνείδηση στους πρωταγωνιστές τους, αλλά και σ’ αυτούς που είναι δίπλα τους αλληλέγγυοι και τους παρακολουθούν.

Όλοι γίναμε πιο σοφοί. Σε πολλούς μάλιστα τα βιώματά τους λειτούργησαν καταλυτικά στον τρόπο σκέφτεστε και στο πώς αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα. Άλλαξαν πραγματικά πολιτική συνείδηση. Συνέβη σε μικρό σχετικά χρόνο αυτό, που δεν γίνονταν με μεγάλη προσπάθεια τα προηγούμενα χρόνια, να πείσουμε δηλ. κάποιους ότι οι αιτίες των ανατροπών που συντελούνται στις εργασιακές σχέσεις και γενικότερα στη ζωή τους είναι συστημικές.

Αγώνες δόθηκαν νίκες όμως υπήρξαν; Η εύκολη απάντηση είναι όχι.

Όμως η εμπέδωση από την πλειοψηφία των εργαζομένων ότι οι μεμονωμένοι αγώνες δεν έχουν πιθανότητα νίκης και ότι κανένα επιμέρους πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί αν παράλληλα δεν αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, που σχετίζονται με τη διαγραφή του χρέους, τη δίκαια ανακατανομή του πλούτου, την κοινωνικοποίηση μέσων παραγωγής και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, αποτελεί βασική συνιστώσα μιας νικηφόρας κατάληξης.

Έγινε συνείδηση πλέον και όχι μόνο στον κόσμο της Αριστεράς ότι αν δεν ανατραπούν οι μνημονιακές πολιτικές και οι κυβερνήσεις τους και μάλιστα αν δεν ανατραπούν με «θόρυβο» από τη λαϊκή οργή, δεν θα βρουν λύση τα αιτήματα των εργαζομένων και της κοινωνίας.

Οι αγώνες αυτοί έφεραν την Αριστερά στο προσκήνιο και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και μια δικαιότερη κοινωνία εφικτή. Αυτό δεν είναι λίγο, γιατί αποτελεί τη μεγαλύτερη νίκη του λαού μας τα τελευταία εβδομήντα χρόνια.

Το αστικό σύστημα εξουσίας και οι πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν (Ν.Δ. ΠΑΣΟΚ), χρησιμοποίησαν την «ευγενική χορηγία» που τους παρείχαν «αριστερά» ή δεξιά δεκανίκια για να περάσουν την καταστροφική πολιτική τους και τα χρησιμοποίησαν ως «αποσβεστήρες» κραδασμών και «βαλβίδες» εκτόνωσης των λαϊκών «εκρήξεων».

Επένδυσαν στον «κοινωνικό αυτοματισμό» και στην μαύρη προπαγάνδα, στην «σαλαμοποίηση» και στον κατακερματισμό των αγώνων των εργαζομένων και διευκολύνθηκαν γιατί είχαν απέναντί τους ένα συνδικαλιστικό κίνημα πολιτικά ενσωματωμένο, οργανωτικά αποδυναμωμένο και ιδεολογικά παροπλισμένο, αλλά και εργαζόμενους  αγωνιστικά «απαίδευτους», καταναλωτές υποπροϊόντων παντός τύπου, έχοντες αναθέσει σ’ άλλους την επίλυση των προβλημάτων τους και την ενασχόληση με τα κοινά.

Αυτό τέλειωσε και όσο συντομότερα γίνει συλλογική συνείδηση, τόσο γρηγορότερα θα απαλλαγούμε απ’ τους προστάτες μας και τους «ειδικούς» λύτες των προβλημάτων μας.

Η ανεργία και η ελαστική απασχόληση είναι η αχίλλειος πτέρνα μας.

Η αλματώδης άνοδος της ανεργίας, ο τετραπλασιασμός της τα τέσσερα τελευταία χρόνια, οι μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και η αντικατάστασή τους από ελαστικά και μερικά απασχολούμενους, λειτουργούν διαλυτικά στο μέτωπο των δυνάμεων της εργασίας, το αποδυναμώνουν και ταυτόχρονα διαμορφώνουν ανθρώπους χωρίς αξιοπρέπεια, με χαλαρή συνείδηση και έρμαια των κάθε φορά ισχυρών, της εργοδοσίας και της εξουσίας.

Τραγικά παραδείγματα είναι  το πρόγραμμα της λεγόμενης «κοινωφελούς» εργασίας και οι Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ.) που ενώ από τη μια ρίχνουν στον Καιάδα της ανεργίας χιλιάδες εργαζόμενους, από την άλλη για τις ίδιες θέσεις εργασίας προσλαμβάνουν άνεργους που τους ονομάζουν ωφελούμενους και όχι εργαζόμενους, κακοπληρωμένους, σχεδόν ανασφάλιστους και χωρίς εργασιακά δικαιώματα.

Η κατάσταση αυτή, αλλά κυρίως η «αδυναμία» των συνδικάτων να οργανώσουν έναν αποτελεσματικό και νικηφόρο αγώνα, έχει φέρει στην επιφάνεια διάφορους «σωτήρες» και «παράγοντες» οι οποίοι τη μια φορά ετοιμάζουν τις έντυπες «φόρμες» για να δηλωθούν τα προσωπικά στοιχεία των διαθεσίμων για να διευκολυνθεί το έργο της «αξιολόγησης», την άλλη συναντιούνται στο διάδρομο με τον πρωθυπουργό που τους τάζει ότι θα τους λύσει το πρόβλημα, ενώ πάντα ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα κάνει κάτι για να προβληθεί σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι.

Αυτοί οι αυτόκλητοι «σωτήρες» είχαν και έχουν μηδενική παρουσία στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, είναι κακέκτυπα ενός συστήματος αντιλήψεων που μας οδήγησε στα σημερινά χάλια και θα είναι κέρδος για τους εργαζόμενους αν τους αφήσουν μόνους.

Χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση και αναπαράγουν «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», δήθεν για ατομικές διαπραγματεύσεις, χωρίς φυσικά να δίνεται καμία λύση και ο χρόνος να τρέχει προς όφελος των αντεργατικών μέτρων και της κυβέρνησης.

Και μπορεί ο σοφός λαός να λέει ότι «ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται» αλλά κι αυτόν που θα πιάσεις από τα μαλλιά για να σωθείς, πρέπει να ξέρει κολυμπάει και να αγωνίζεται.

Γι’ αυτό οι εργαζόμενοι που παρά του ότι βλέπουν ξαφνικά τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια τους και να χάνουν το δικαίωμα στην εργασία και μαζί την αξιοπρέπεια τους, πρέπει να κλείσουν τ’ αφτιά τους στις «σειρήνες» που τους αποπροσανατολίζουν και να βρεθούν στο δρόμο ενός μαζικού και ενωμένου αγώνα, μέσα απ’ τα συνδικάτα, για το σταμάτημα των απολύσεων και την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και των πολιτικών τους εκφραστών.

Οι αλλαγές που συντελούνται στα συνδικάτα, με την «ανατροπή των συσχετισμών σε εξέλιξη», η απώλεια της κυριαρχίας της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ και της αυτοδυναμίας τους στην ΑΔΕΔΥ, μπορεί να ανοίξει το δρόμο της εργατικής αντεπίθεσης αν όλες οι δυνάμεις της συνδικαλιστικής Αριστεράς κάνουν το ταξικό τους καθήκον και συνεργαστούν.

Συναντήσεις και διαβουλεύσεις με τους μνημονιακούς υπηρέτες για να συμφωνηθεί το «περιτύλιγμα» των απολύσεων και να κατασκευάσουν συνενόχους στο έγκλημα που διαπράττουν κατά των εργαζόμενων εφαρμόζοντας τη νεοφιλελεύθερη πολιτική τους, δημιουργούν μόνο ψευδαισθήσεις και αποπροσανατολίζουν από το στόχο που πρέπει να έχει το συνδικαλιστικό κίνημα.

Αυτή τη στιγμή προέχει να σταματήσουμε την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, τη διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών, την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών και τις απολύσεις.

Και δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον μαζικό και συντονισμένο αγώνα διαρκείας.

Αποτελεί καθήκον για την ΑΔΕΔΥ και τις ομοσπονδίες, να τον σχεδιάσουν και να τον διεξάγουν ΤΩΡΑ, έτσι ώστε από τον χειμώνα της φονικής αιθαλομίχλης να περάσουμε στην «άνοιξη» της πολιτικής ανατροπής.

Γιώργος Χαρίσης (μέλος της γραμματείας της Αυτόνομης Παρέμβασης, πρ. αντ/δρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ και της ε/ε της ΑΔΕΔΥ)

Βασίλης Γκιτάκος (μέλος του Γεν. Συμβουλίου της ΠΟΕ-ΟΤΑ και μέλος της Α.Σ.Κ - Ο.Τ.Α)