Αφορμή
αυτού του κειμένου είναι η ανακοίνωση-απάντηση της Ομοσπονδίας Συλλόγων
Εργαζομένων Αποκεντρωμένων Διοικήσεων Ελλάδας (Ο.Σ.Ε.Α.Δ.Ε.), σε δελτίο
τύπου της Ο.Λ.Μ.Ε., μετά την κοινή σύσκεψη ομοσπονδιών του δημοσίου,
για το συντονισμό της δράσης τους για την αντιμετώπιση των απολύσεων και
ιδιωτικοποιήσεων στο δημόσιο.
Στο δελτίο τύπου η Ο.Λ.Μ.Ε. έλεγε ότι:[…]στη
σύσκεψη εκφράστηκε η συνολική μας αντίθεση στην πολιτική
Κυβέρνησης–Ε.Ε.–ΔΝΤ και η κοινή μας θέληση να συντονίσουμε το επόμενο
διάστημα τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις μας και με ιδιαίτερη ένταση και
κλιμάκωση… ενάντια στις διαθεσιμότητες–απολύσεις, στις ιδιωτικοποιήσεις,
υπερασπιζόμενοι τη μόνιμη και σταθερή εργασία, τα δημόσια και κοινωνικά
αγαθά, τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες κλπ[… ].
Και η απάντηση της Ο.Σ.Ε.Α.Δ.Ε.:[…]το δελτίο τύπου της ΟΛΜΕ, είναι σκόπιμα ανακριβές και παραπλανά τους εργαζόμενους[…] και ότι […]καμιά συμφωνία δεν υπήρξε. Ίσα-ίσα η παρέμβασή μας ήταν στην κατεύθυνση ξεσκεπάσματος τέτοιων πρωτοβουλιών, που στήνονται χωρίς αποφάσεις οργάνων[…].
Αν
δεν το καταλάβατε την πλειοψηφία στην Ο.Σ.Ε.Α.Δ.Ε. έχει το ΠΑΜΕ και ο
στόχος του στη σύσκεψη των ομοσπονδιών στις 21/1/2014, ήταν να τη
διαλύσουν για να μην πάρει καμιά απόφαση.
Το
περιστατικό αυτό δεν θα είχε καμιά αξία αν ήταν μεμονωμένο. Δεν είναι
όμως, γιατί αποτελεί επεισόδιο σε ένα
έργο, που παίζεται ιδιαίτερα στην
εποχή του μνημονίου. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το ΠΑΜΕ με τη στάση
του αντικειμενικά αθροίζεται στο συνδικαλιστικό επίπεδο με τις δυνάμεις που αφήνουν πόρτες ανοιχτές για το πέρασμα των αντεργατικών μνημονιακών μέτρων της κυβέρνησης και της τρόικας!
Και το ερώτημα είναι γιατί ακολουθεί αυτή την τακτική το ΠΑΜΕ όταν γνωρίζει ότι:
1.Οι
μεμονωμένοι κλαδικοί και ασυντόνιστοι αγώνες δεν έχουν ελπίδα νίκης.
Αυτό πλέον έχει γίνει συνείδηση και στην πλειοψηφία των εργαζομένων και η
εμπειρία του προηγούμενου διαστήματος ήταν ότι ακόμη και ηρωικές
τέτοιες προσπάθειες οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο.
2.Ακόμη
και τα επιμέρους συνδικαλιστικά αιτήματα δεν επιλύονται, γιατί
προσκρούουν σε μια σκληρή μνημονιακή πολιτική, που αν δεν ανατραπεί δεν
πρόκειται να ικανοποιηθούν.
3.Στη
σημερινή συγκυρία για να δοθεί ελπίδα στους εργατικούς αγώνες και
προοπτική νίκης, χρειάζεται η σύμπτυξη κοινού μετώπου του εργατικού με
το λαϊκό κίνημα, για την υπεράσπιση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών και
για την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.
Το
ΠΑΜΕ σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-Ομοσπονδίες σαμποτάρει κάθε προσπάθεια συντονισμού
και γίνεται υπέρμαχος της τυπικής νομιμότητας και της γραφειοκρατικής
λειτουργίας των συνδικάτων, για να δυσκολεύονται να παίρνουν αποφάσεις.
Γι’
αυτή του τη στάση, είτε επιβραβεύεται από τις δυνάμεις του κυβερνητικού
εργοδοτικού συνδικαλισμού…για τη συνέπειά του, είτε χρησιμοποιείται ως
άλλοθι απ’ αυτές για να μην λαμβάνεται καμιά απόφαση για δράση απέναντι
στην κυβερνητική πολιτική.
Η
στάση αυτή του ΠΑΜΕ απορρέει από την εκτίμηση ότι στη σημερινή συγκυρία
η ανάπτυξη μαζικών-ταξικών αγώνων μεγάλης έντασης και διάρκειας, που θα
θέτουν θέμα πολιτικής ανατροπής επισπεύδουν την κατάρρευση της
κυβέρνησης και την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που απεύχεται το ΚΚΕ, είτε
γιατί πιστεύει, λανθασμένα, ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο πράγμα, είτε
γιατί κινδυνεύει να περιθωριοποιηθεί με την ανθενωτική πολιτική που
ακολουθεί.
Οι
σύντροφοι του ΠΑΜΕ πρέπει να καταλάβουν ότι αν η στάση τους αυτή πριν
δέκα χρόνια ήταν λάθος, σήμερα που οι εργαζόμενοι απολύονται, που δεν
πληρώνονται κανονικά όσοι εργάζονται, που εργάζονται δυο και τρεις μέρες
το μήνα, που εργάζονται χωρίς ασφάλιση, χωρίς δικαιώματα για διακόσια
και τρακόσια ευρώ, είναι καταστροφική και δεν μπορούν να φέρονται σαν
εισαγγελείς στο εργατικό κίνημα απέναντι στις άλλες συνδικαλιστικές
παρατάξεις και να είναι «ως ει παρόντες» στα συνδικάτα.
Δεν
μπορεί σήμερα που οι εργαζόμενοι με την ψήφο τους έδωσαν τη δυνατότητα
συγκρότησης αγωνιστικού προεδρείου στην ΑΔΕΔΥ, από της δυνάμεις όλης της
συνδικαλιστικής Αριστεράς, με τη στήριξη και άλλων δυνάμεων που
στέκονται απέναντι στο μνημόνιο, να σαμποτάρεται από το ΠΑΜΕ και να
μένει ακέφαλη η ΑΔΕΔΥ τις μέρες, που διαλύεται το δημόσιο,
ιδιωτικοποιούνται οι κοινωνικές του υπηρεσίες, εμπορευματοποιούνται τα
δημόσια αγαθά και απολύονται εργαζόμενοι στο δημόσιο, για πρώτη φορά
μετά από 104 χρόνια.
Με
τη στάση του αυτή το ΠΑΜΕ δίνει «φιλί» της ζωής στη συνδικαλιστική
γραφειοκρατία και απογοητεύει τους εργαζόμενους, όταν βλέπουν ότι παρά
την απώλεια της αυτοδυναμίας από τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στην ΑΔΕΔΥ
και την ενίσχυση της Αριστεράς, η ζωή τους δεν αλλάζει και κατάσταση
χειμερίας νάρκης στα συνδικάτα συνεχίζεται.
Λέμε στο ΠΑΜΕ ότι το ποιος είχε δίκιο ή το ποιος είναι πιο «ταξικός» στα συνδικάτα δεν θα το βρούμε πάνω στα κοινωνικά ερείπια. Τώρα πρέπει να οργανώσουμε το μέτωπο για να μπει στοπ στην κοινωνική καταστροφή, γιατί αν τα συνδικάτα δεν κάνουν το στοιχειώδες θα πέσουν σε πλήρη ανυποληψία στα μάτια των εργαζόμενων.
Και
μια υποσημείωση για όσους νομίζουν έχουμε καμιά ιδεοληψία και
επιμένουμε σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο για την ανάγκη
συγκρότησης ενός κοινού Αριστερού μετώπου, παρά την αρνητική τους στάση.
Απαντάμε
ότι με το ποιους θέλεις να συνεργαστείς είναι και προς τα πού θες να
πας. Αν θες τομές και ριζοσπαστικές ανατροπές για να αλλάξεις τις αιτίες
που γεννούν τις σημερινές κοινωνικές ανισότητες και να προχωρήσεις σε
προοδευτικές αλλαγές με σοσιαλιστική προοπτική, πρέπει να δεις και ποιοι
θα είναι οι σύμμαχοί σου.
Και
ας μη ξεχνάμε ότι πρωτίστως απευθυνόμαστε στον απλό κόσμο της Αριστεράς
και σ’ όλους τους εργαζόμενους, που αν πειστούν ότι ό,τι λέμε το
εννοούμε και ότι δεν θα τους απογοητεύσουμε θα συμπαραταχθούν σε μια
τέτοια αναγεννητική προσπάθεια στην κοινωνία και τα συνδικάτα.
Το δελτίο τύπου της ΟΛΜΕ: ΕΔΩ
Το Δελτίο τύπου της ΟΣΕΑΔΕ: ΕΔΩ
